บทที่ 011 ต้องการคุณตอนนี้

เย่เสวี่ยจู๋รู้สึกว่าเฉินซิงเหย้ายิ่งพูดก็ยิ่งไปกันใหญ่ เธอกับลู่เฉิงเหิงก็แค่เคยเจอกันไม่กี่ครั้ง เป็นแบบที่เขาพูดที่ไหนละ?

รู้สึกเหนื่อยหน่ายบ้าง เป็นกังวลบ้าง แต่ก็ต้องอธิบาย: “ประธานเฉิน ระหว่างฉันกับเขาไม่ได้มีอะไรกันเลยจริงๆ ”

“จะพิสูจน์ยังไง? ” เฉินซิงเหย้าสูดหายใจและพูดว่า “คุณมาที่บ้านตระกูลเฉินเดี๋ยวนี้ ผมให้คนขับรถไปรับคุณ ผมต้องเจอคุณเดี๋ยวนี้!”

ถ้าตามปกติแล้ว เย่เสวี่ยจู๋ไม่กล้าขัดคำสั่ง แต่คืนนี้เกิดเรื่องแบบนั้นที่ตระกูลเฉิน เห็นได้ชัดว่าคุณนายเฉินไม่อนุญาตให้เธอติดต่อเฉินซิงเหย้า สถานการณ์แนวโน้มไม่ดีที่จุดเป็นจุดตายแบบนี้ เธอจะกล้าไปท้าทายอำนาจไทเฮาได้อย่างไร?

เย่เสวี่ยจู๋พูดอย่างลังเลและบ่ายเบี่ยง: “ประธานเฉิน วันหลังได้ไหม? วันนี้ฉันรู้สึกไม่ค่อยสบาย”

“ไม่สบายตรงไหน? ” เฉินซิงเย่าสงสัย “หลายๆ วันนั้นของเดือนเหรอ? ”

“ไม่ใช่” เย่เสวี่ยจู๋ไม่ชินกับการโกหก อ้ำๆ อึ้งๆ เล็กน้อย “ฉัน......ฉันไม่สบายนั่นแหละ”

เฉินซิงเหย้าเห็นว่าเธอพูดจาอ้ำๆ อึ้งๆ อยู่นานและไม่สามารถบอกได้ว่าเป็นอะไร คิดว่าเธอกำลังตุกติกกับตัวเอง จึงพูดจาก็ไม่เกรงใจแล้ว พูดอย่างเย้ยหยัน: “เย่เสว่จู๋ ผมว่าคุณไม่ได้ไม่สบาย คุณถูกผมเอาไม่พอต่างหาก!”

แก้มของเย่เสวี่ยจู๋แดงระเรื่ออย่างอดไม่ได้ ฟังเสียงคำพูดของเฉินซิงเหย้าผ่านมือถือ

เธอทั้งกังวลและโมโห ไม่สามารถหาอะไรมาพูดต่อได้

เสียงของเฉินซิงเหย้าแหบพร่าและเซ็กซี่ ก้องอยู่ในหูของเธอ: “จะมาไหม?”

เย่เสวี่ยจู๋ยังคงปฏิเสธไปแต่แรก: “ไม่ไปแล้ว”

เฉินซิงเหย้าถูกปฏิเสธ ผิดหวังเล็กน้อยในตอนแรก ต่อมาก็ออดอ้อนเธอราวกับเป็นเด็ก: “ผมให้คุณมาคุณก็มาเถอะนะ”

ไม่ได้รับการตอบกลับ จึงขู่เธอ: “เย่เสวี่ยจู๋ ถ้าคุณยังเป็นแบบนี้ระวังพรุ่งนี้ผมจะเอาคุณถึงตาย!”

ก็ยังไม่ได้รับการตอบกลับ ก็เปลี่ยนกลยุทธ์เพื่อเล้าโลมเธอ “เย่เสวี่ยจู๋สรุปแล้วคุณจะมาไหม? เป็นเพราะว่าเมื่อวานผมทำคุณเจ็บหรือเปล่า? วันนี้ผมจะอ่อนโยนกับคุณ ใช้ท่าครั้งที่แล้วดีไหม? ท่าที่คุณฟินจนร้องไห้......”

เฉินซิงเหย้าพูดทุกอย่างที่ไม่เหมาะสมสำหรับเด็กทางกับเธอทางโทรศัพท์ ก็ยังไม่สามารถทำให้เธอเปลี่ยนใจได้

สุดท้าย เฉินซิงเหย้าก็ล้มเลิก!

เขาพูดกับเย่เสวี่ยจู๋อย่างดุเดือด: “เย่เสวี่ยจู๋คุณพอได้แล้ว! ฉันไม่เคยเล้าโลมใครแบบนี้มาก่อน ผมจะบอกคุณให้ คุณอยากจะมาหรือไม่มา ถ้าไม่มาผมที่ตามมาก็รับผิดชอบเอง!” หลังจากพูดจบก็สลัดมือถือทิ้ง มือถือแตกกระจายออกจากกัน

หลังจากนั่งโมโหอยู่หลายนาที ก็เก็บมือถือกลับมาอีกครั้ง ประกอบซ่อมแซมใหม่ หวังเป็นอย่างยิ่งว่าจะได้เห็นข้อความของเย่เสว่จู๋หลังจากที่เปิดมันขึ้นมา แต่หน้าจอมือถือกลับไม่มีอะไรเลย!

เฉินซิงเหย้ามองไปที่กล่องอาหารที่เต็มไปด้วยโจ๊กเนื้อบนโต๊ะ รู้สึกผิดหวังมากขึ้น เปิดมันอย่างไม่สนใจและกินไม่กี่คำ รู้สึกว่ารสชาติแปลกๆ

ครุ่นคิดอยู่นานเขาถึงรู้ว่าแปลกตรงไหน

ที่ผ่านมามีเย่เสวี่ยจู๋ที่ตักให้เขาและส่งป้อนเข้าไปในปากเขา แม้ว่าเขามักจะบอกว่าอาหารที่เธอทำไม่อร่อย แต่วันนี้เขากินเอง รู้สึกว่ามันแย่กว่าเดิม!

นึกถึงสิ่งนี้ เฉินซิงเหย้าให้ป้าหลิวเข้ามานำกล่องโจ๊กเนื้อออกไปทิ้ง!

ป้าหลิวรับโจ๊กเนื้อ ถามเขา: “คุณชายรอง จะทิ้งจริงๆ เหรอ?”

เฉินซิงเหย้าครุ่นคิด จำได้ว่ากล่องอาหารนี้เหมือนเย่เสวี่ยจู๋เลือกซื้อด้วยตัวเองที่ซูเปอร์มาร์เกต ในวันนั้นเธอเลือกกล่องอาหารนี้อยู่นานในซูเปอร์มาร์เก็ตถึงจะได้มา เฉินซิงเหย้ารอเธอรอจนหงุดหงิด ยังถามเธออีกด้วยว่าเป็นประสาทรึเปล่า ซื้อกล่องอาหารต้องซื้อนานขนาดนี้ เธอจึงพูดด้วยใบหน้าบึ้งตึงว่า จริงๆ แล้วเขาไม่จำเป็นต้องไปซื้อกล่องอาหารกับเธอก็ได้

ตอนนั้นเฉินซิงเหย้าก็คิด เชรด เธอคิดว่าผมอยากอยู่เป็นเพื่อนเธอรึไง?

การไปซูเปอร์มาร์เก็ตเป็นเพื่อนกับเย่เสวี่ยจู๋เป็นเรื่องน่าเบื่อมาก เธอเลือกแก้วใบเดียวก็สามารถเปรียบเทียบได้เป็นครึ่งชั่วโมง ดูแก้วน้ำทั้งหมดบนชั้นวาง หลังจากการเปรียบเทียบแล้วเธอถึงเลือกสิ่งที่เธอต้องการซื้อ

ทุกครั้งที่เฉินซิงเหย้าเห็นเธอเรื่องมาก ก็อดไม่ได้ที่จะจู่โจมเธอ: ตอนนอนกับผมทำไมผมไม่รู้สึกว่าคุณจะสามารถทนได้ขนาดนี้?

เย่เสวี่ยจู๋หนังหน้าบาง ทุกๆ ครั้งที่เฉินซิงเหย้าพูดแบบนี้ ต้องหน้าแดงใจเต้นแรงในที่สาธารณะเป็นเวลานาน เฉินซิงเหย้าก็ชอบที่จะเห็นภรรยาตัวน้อยเธอคนนี้ที่ดูเหมือนไม่ได้เรื่อง ยิ่งเธอทนไม่ได้กับการแกล้งแบบนี้ เขาก็จะยิ่งจี้ตรงเอวที่นุ่มนิ่มที่สุดของเธอ จี้เธอจนเธอทนแทบไม่ไหว!

ในขณะเฉินซิงเหย้านึกถึงความไร้เดียงสาของแบบนั้นเธอเสียงของป้าหลิวก็ดังขึ้นในหูของเขา ——

“คุณชายรอง งั้นฉันเอากล่องอาการนี่ไปทิ้งเลยนะ? ”

เฉินซิงเหย้าตอบอืม แล้วเปลี่ยนใจ “เทโจ๊กนั่นทิ้งแล้วล้างสะอาด แล้วเอากล่องอาหารนั่นมา”

เขาครุ่นคิด ยังทิ้งกล่องใส่อาหารของเย่เสวี่ยจู๋ไม่ได้ ต้องส่งกล่องอาหารกลับคืนไปให้เย่เสวี่ยจู๋ ไม่อย่างงั้นต่อให้ปากเธอไม่พูดอะไร ต่อไปก็จะบ่นข้างหูเขาทุกๆ วันแน่

คราวก่อนเขาดื่มเหล้าเยอะไปหน่อย ดึงชุดกระโปรงเธอขาด หลังจากนั้นเธอก็ถือโกรธเรื่องนี้เรื่อยมา ตอนนี้เมื่ออยู่กับเขาเพียงลำพัง เธอก็จะไม่ใส่กระโปรงอีกเลย

คิดถึงเรื่องนี้ เฉินซิงเหย้าเลียฟันหน้าอย่างแรง พ่นลมหายใจอย่างหงุดหงิด อารมณ์เสียมาก เขาไม่รู้ว่าเขาหงุดหงิดเพราะเธอไม่ใส่กระโปรงให้เขาดู หรือว่าหงุดหงิดที่เธอมักจะสวมกระโปรงเดินไปมาอยู่หน้ากลุ่มผู้ชายในบริษัท อย่างไรก้ตามเขารู้สึกหงุดหงิด!

หลังป้าหลิวถือกล่องอาหารไปล้าง เฉินซิงเหย้าดูมือถืออีกครั้ง ก็ยังไม่มีสายหรือข้อความจากเย่เสวี่ยจู๋

ด้านหนึ่งเขากำลังคิด “เย่เสวี่ยจู๋ คุณแน่จริงๆ ตอนนี้กล้าไม่เชื่อฟังคำพูดของผมซะแล้ว เจอคนรักเก่าแล้วปีกกล้าขาแข็งเลย” อีกด้านหนึ่งในใจก็แอบรู้สึกว่า เย่เสวียจู่ไม่มีความกล้าที่จะฝ่าฝืนตัวเองอย่างแน่นอน บางทีหลับหนึ่งตื่นลืมตาขึ้นมา ก็จะเห็นเย่เสวียจู๋ยัยโง่นั้นปรากฏตัวอยู่ตรงหน้าตัวเอง

เมื่อมีความคิดแบบนี้ เฉินซิงเหย้าซึ่งเมาตั้งนานแล้วหลังจากดื่ม ไม่นานก็หลับไป

เขาฝันแปลกๆ เรื่องหนึ่ง ฝันที่เหมือนจริงมาก ในฝันเขาสวมชุดโรงเรียนมัธยมปลาย เย่เสวี่ยจู๋และพี่สาวที่ตายไปแล้วเย่จื่อ ก็สวมชุดขณะเรียนมัธยมปลาย จริงๆ แล้วพวกเขาทั้งสามอายุห่างกันสองปี ตอนที่เฉินซิงเหย้าเรียนมัธยมปลายปีที่สาม เย่เสวี่ยจู๋กำลังเรียนมัธยมปลายปีที่หนึ่ง

ในฝันเขาเห็นขาของเย่เสวี่ยจู๋บาดเจ็บ เขาเห็นอย่างชัดเจนว่าเธอตั้งใจทำให้ตัวเองบาดเจ็บ จุดประสงค์เพื่อให้เขาสนใจ แต่เขาก็ยังเป็นกังวลเธอ แม้แต่ความฝันเขาก็รู้สึกได้อย่างชัดเจน รู้สึกเป็นกังวลและเป็นห่วงเธอมาก เขาไม่พูดมากรีบเอาเธอขี่หลังวิ่งไปข้างหน้าอย่างเร็ว เขาไม่รู้ว่าจะพาเธอไปทางไหน แต่ขณะที่วิ่งไปไกลมาก เมื่อเขาหันกลับไปก็พบว่าเย่จื่อถูกเขาทิ้งไว้ข้างหลัง และเย่เสวี่ยจู่บนหลังของเขาก็หัวเราะคิกคัก และใช้มือเขียนอะไรบางอย่างที่หลังของเขา เขาตั้งใจไตร่ตรองคำที่เธอเขียน หลังจากไตร่ตรองเป็นเวลานานเขารู้สึกราวกับว่าเธอเขียนว่า "คุณ" และรู้สึกเหมือนว่าเธอเขียนคำว่า “ใจ” เขาแทบรอไม่ไหวที่จะอยากรู้ว่าเธอเขียนอะไรไว้ที่หลังของเขา จึงหันกลับไปต้องการถามเย่เสวี่ยจู๋——

แต่เมื่อหันไป เขาก็ตื่นขึ้น

จริงๆ แล้วมีคำๆที่พูดถูก ในขณะที่ฝัน อย่าหันหลังเด็ดขาด

เมื่อหันหลังทุกอย่างก็จะจบ

แต่เฉินซิงเหย้าจำได้อย่างชัดเจน ความฝันนี้เป็นความจริง เกิดขึ้นช่วงบ่ายหลังเมื่อหกเจ็ดปีที่แล้ว วันนั้นเย่เสวี่ยจู๋ได้รับบาดเจ็บจริงๆ และถูกเขาเอาขี่หลังไปที่โรงพยาบาลจริงๆ เธอก็ได้ใช้มือเขียนที่หลังของเขาจริงๆ แต่ผ่านไปหลายปีแล้ว เฉินซิงเหย้าไม่เคยรู้เลย วันนั้นเธอบรรจงเขียนอะไรบนหลังของตัวเองกันแน่

หลังจากตื่น เฉินซิงเหย้าก็ไม่สามารถนอนหลับได้อีก

เขายังคงรอให้เย่เสวี่ยจู๋มาหา แต่เธอไม่มา เขารู้สึกว่าตัวเองโกรธแล้ว แต่ก็พบว่า ความผิดหวังในใจของตัวเองมากกว่าความโกรธ