บทที่ 131 เบาหน่อยได้ไหม

เย่เสวี่ยจู๋ถูกเขาทำให้หน้าแดงเดิมทีสติที่ยังไม่ตื่นก็ถูกการกระทำของเขาทำให้ตื่น

เธอผลักมือของเขาที่ไม่หยุดขยับเข้าด้านในน้ำเสียงขาดๆหายๆเล็กน้อย"คุณอย่าทำแบบนี้

ฉันนอนหลับไปแล้ว"

เฉินซิงเหย้ากัดติ่งหูของเธอเอามาตรงหน้าเธอพูด："ที่จริงคุณก็อยากได้มากใช่ไหมล่ะ？"

เย่เสวี่ยจู๋มองมือของเขาทีหนึ่งยิ่งโกรธอายมาก"คุณกลับมาก็รังแกฉัน"

"ผมว่าคุณยังไม่รู้ว่าอะไรเรียกว่ารังแก"เฉินซิงเหย้าใช้จังหวะตอนที่เธอว้าวุ่นกดตัวเธอไว้ใต้ร่างท่าทางว่องไวก้มหัวกัดติ่งหูเธอพูด："คุณลืมแล้วเหรอเมื่อวานวิดีโอคอลพูดอะไรจะสวมใส่อะไรรอผมกลับมา"ตอนที่เขาพูดยื่นมือไปเปิดกระโปรงเธอคลำไปถามไป"ให้ผมดูคุณเปลี่ยนหรือยัง"

เย่เสวี่ยจู๋รู้สึกมือหยามของผู้ชายลูบไล้อยู่บนตัวเธอตัวสั่นเป็นพักๆอย่างห้ามไม่ได้แล้วยังไม่หยุดที่จะผลักเขาออก

เฉินซิงเหย้าจับมือของเธอควบคุมไว้ด้านบนของหมอนยื่นมือไปจับหน้าเธอกรามคอไหล่ลงมาตามร่างกายมาถึงตรงทางเข้าถูเบาๆเย่เสวี่ยจู๋ค่อยๆเข้าสู่ภวังค์แต่จู่ๆเขาออกแรงใช้แรงหยิกให้เธอเจ็บพูดเสียงแหบข้างหูเธอ："ไม่ได้เปลี่ยนนี่เย่เสวี่ยจู๋คุณพูดสิจะทำยังไง？"

"ชุดชั้นในนั้นซัก"เย่เสวี่ยจู๋อธิบายเสียงพึมพำแต่พบว่ามือของผู้ชายออกแรงแท่งเข้าไปโดยตรงเสียงของเธอถูกปิดกั้นด้วยแรงที่พุ่งเข้าไปของเขาหลายวินาทีผ่านไปตะลึงไม่สามารถส่งเสียงออกมา

เฉินซิงเหย้าเห็นเธอจะทนไม่ไหวแล้วยังแกล้งถามที่ข้างหูเธอ："นี่คืออาการอะไรของคุณ？ต้องการ？"

เย่เสวี่ยจู๋โกงหลังอย่างทรมานยื่นมือคว้าหลังของเฉินซิงเหย้า

ความต้องการของเฉินซิงเหย้าเผยออกมาไม่มีความอดทนจะแกล้งเธออีกต่อไปแค่ห่างกันกี่วันตอนนี้เขาก็คิดถึงเธอแล้วเขาดึงมือกลับแยกร่างกายของเธอออกกดน่องของเธอค่อยๆเข้าเย่เสวี่ยจู๋ทรมานจน"โอ๊ย"ทีหนึ่งแล้วก็อีกทีเข้าไปในหูของผู้ชายรู้สึกแค่ว่าเป็นกำลังใจจู่ๆเฉินซิงเหย้าออกแรงพุ่งตรงเข้าไปผู้หญิงใต้ร่างร้องอย่างคนบ้าคลั่ง

การเคลื่อนไหวของเขารวดเร็วราวกับสายฟ้าราวกับว่าจะโยนเธอขึ้นไปบนก้อนเมฆในชั่วพริบตา

เฉินซิงเหย้าขยับสักพักแล้วค่อยๆหยุดคาไว้ในตัวเธอไม่ขยับใช้แรงกดเธอไว้เย่เสวี่ยจู๋รู้สึกว่าความรู้สึกนี้ทรมานกว่าเมื่อกี้อีกครางออกมาเฉินซิงเหย้าเอาเธอขึ้นมาให้มือของเธอดันกลับเตียงดึงร่างกายของเธอเข้ามาในอ้อมกอดของเขาร่างกายขยับไปด้านหน้าหัวของเฉินซิงเหย้าเกือบชนกับเตียงเฉินซิงเหย้ายื่นมือไปป้องกันหัวของเธอจากนั้นก็ขยับอย่างรวดเร็วเป็นพักๆ

เย่เสวี่ยจู๋รู้สึกได้ถึงเสียงหอบและหยามของผู้ชายข้างหูแข็งแรงเร่งรีบเซ็กซี่เสียงครางของเธอยิ่งอ่อนลงได้ยินในหูของผู้ชายคือมีประโยชน์อย่างไม่จำกัด

เฉินซิงเหย้าควบคุมไม่ค่อยอยู่บีบจุดที่อ่อนนุ่มที่สุดของเธอสุดท้ายดันเข้าไปด้านหน้าอย่างแรงทีหนึ่ง

เย่เสวี่ยจู๋รู้สึกเหมือนพลุระเบิดเต็มสองตาดวงใหญ่ๆปล่อยอยู่ตรงหน้าของตัวเองร่างกายของเธออ่อนปวกเปียกลงไป

ผู้ชายด้านหลังอุ้มเธอไว้ในอ้อมกอดหลังจากก้มหัวจูบเธอสักพักแล้วเริ่มพร้อมที่จะกดเธอไว้ใต้ร่าง

เย่เสวี่ยจู๋รู้สึกว่าตัวเองเหนื่อยจนจะคลานแล่วยังไงก็ไม่ยอมเขาอีกครั้ง

แต่เฉินซิงเหย้าหลอกล้อที่ข้างหูเธอให้เธอนอนหันหลังให้เขากอดเธอไว้ในอ้อมก่อนจูบเธอจูบจนตอนเธอเริ่มมีอารมณ์อีกครั้งแขนกอดเอวของเธอไว้

แนบมาจากด้านหลังโดยตรงถ่างขาเธอออกสิ่งนั้นแท่งเข้าไปด้านในของเธอการกระทำรวดเร็วมากเย่เสวี่ยจู๋ยังไม่ได้สติรู้สึกว่าร่างกายถูกบุกรุกแล้วจากนั้นก็ขยับในร่างกายของเธอ

ถึงแม้จะเปลี่ยนท่าแต่ว่าแรงของเฉินซิงเหย้าน่าตะลึงสิ่งนั้นขยับอยู่ในร่างกายของเธอเธอใช้เสียงสั่นขอร้องเขา："คุณเบาหน่อยได้ไหม？"

"ไม่ใช่สิ่งที่คุณต้องการ？"เฉินซิงเหย้าจ้องหน้าเธอเหมือนยิ้มและไม่ยิ้ม"เหมือนคนโง่"พูดจบก็พุ่งเข้าไปใช้แรงดึงขาของเธอใช้แรงขยับ

เย่เสวี่ยจู๋ร้องไม่ออกเสียงเธอปิดตามองเพดานไม่ค่อยกล้าดูจุดที่ร่างกายของเฉินซิงเหย้าและเธอเชื่อมกันหน้าร้อนร่างกายก็ร้อนผู้ชายที่อยู่บนตัวของเธอแค่หยุดสักพักอย่างรวดเร็วกอดโคนเขาของเธอขยับอยู่ด้านในขึ้นมามือของเย่เสวี่ยจู๋จับผ้าปูที่นอนด้านล่างร่างกายคิดอย่างโมโหพรุ่งนี้เช้าก็ลุกไม่ขึ้นอีกแล้วทุกครั้งหลังจากที่เขากลับมาคืนแรกต้องเหนื่อยจนหมดแรงถึงจะจบ

เย่เสวี่ยจู๋หลับตาอย่างหนักยังรู้สึกว่าเฉินซิงเหย้ายังเล่นซ้ำไปซ้ำมาบนตัวเธอเหมือนกับเล่นกับสัตว์เลี้ยงค้นตรงนี้ดูตรงนั้นเธอถามอย่างสับสน："คุณกำลังดูสุนัขเหรอ？"

เฉินซิงเหย้าหัวเราะเยาะเธอ："มีสุนัขอย่างคุณที่ต้องการเจ้าของรับใช้แบบนี้ด้วยเหรอ？"

เย่เสวี่ยจู๋โกรธปากจู๋พลิกตัวไปนอนแต่สักพักเฉินซิงเหย้าก็หยุดเฉินซิงเหย้าการกระทำค้นดูเธอยื่นมือจากด้านหลังกอดเธอเข้าอ้อมกอดทั้งสองเข้าสู่การนอนตื่นหนึ่งถึงพรุ่งนี้เช้า

……

เย่เสวี่ยจู๋ค่อยๆเปิดตาเห็นท้องฟ้าสีครามนอกบ้านมีนกตัวหนึ่งบินมาระเบียงด้านนอกบ้านเธอเธอรู้สึกน่าสนใจมากสามารถเห็นสิ่งมีชีวิตพวกนี้ที่นี่อดไม่ได้ที่จะมองจนกระทั่งนกบินไปแล้วเธอหันกลับไปมองคนข้างกายถึงพบว่าเฉินซิงเหย้าไม่อยู่บนเตียงแล้ว

สายตาของเธอสอดส่องไปรอบๆหาในห้องนอนรอบหนึ่งหาเฉินซิงเหย้าไม่เจอนึกว่าเขาอยู่ห้องอาบน้ำสวมรองเท้าแตะเข้าห้องอาบน้ำพบว่าเฉินซิงเหย้าก็ไม่อยู่

เดินไปทั่วมาถึงห้องนั่งเล่นถึงพบว่าเฉินซิงเหย้ากำลังนั่งที่โซฟาดูโน๊ตบุ๊กบนโต๊ะยังมีกาแฟดำที่มีไอร้อน

เย่เสวี่ยจู๋เดินไปตรงหน้าเธอที่ไม่ไกลยื่นนิ่งไม่อยากรบกวนเขายีผมตาแต่ตัวเองก็ยังรู้สึกง่วง

เย่เสวี่ยจู๋เดินไปถึงข้างตัวเขายังไม่ทันนั่งลงแต่ถูกเฉินซิงเหย้าดึงมือข้างหนึ่งดึงเธอเข้าอ้อมกอดทันใดนั้นเธอถูกเฉินซิงเหย้ากดลงที่โซฟาเฉินซิงเหย้าขยับเข้าใกล้ปากบางแนบที่แก้มของเธอหายใจไอร้อนออกมากลิ่นที่สะอาดทำให้หัวใจของเย่เสวี่ยจู๋สั่น

"คุณคุณตื่นเช้าขนาดนี้มาทำอะไร？"เย่เสวี่ยจู๋หันไปดูตาของเฉินซิงเหย้า

เฉินซิงเหย้ามองเธอหลายทีแล้วยิ้มปิดปากไม่ตอบแต่มือของเขามุดเข้าไปในกระโปรงชุดนอนเธอยังไม่ซื่อมุดจนร่างกายของเย่เสวี่ยจู๋บิดไปมาอย่างไม่สุข

"คุณทำอะไรแต่เช้าก็แบบนี้อีกแล้ว"

"ใครให้คุณใส่แบบนี้ออกมายั่วผม？"เฉินซิงเหย้าพูดอย่างไม่ละอายมือโดนจุดนั้นของเธออย่างไม่เกรงใจคลำไปยอกล้อไปยิ้มพูด"ตอนนี้ผมอดไม่ไหวที่จะเอาคุณหมายความว่าตอนนี้คุณยังมีเสน่ห์ดึงดูดผมอยู่นิดหน่อยคุณรู้ไหม？คุณควรจะดีใจ"