บทที่ 132 ปัญหาที่เลวร้ายยิ่งกว่า

เย่เสวี่ยจู๋ค่อนข้างอึดอัดผลักมือที่เขาพยายามจะล้วงเข้าไปตั้งแต่แรกพูดอย่างโกรธเคือง:"โอเคๆๆขอบคุณที่คุณสนใจฉันแต่ฉันรู้สึกไม่ค่อยสบายเมื่อคืนตรงนั้นตรงนั้น"

เย่เสวี่ยจู๋พูดต่อไปอีกไม่ได้ท่าทางเขินอายใบหน้าที่แดงก่ำทำให้คนพึงพอใจอย่างมาก

เมื่อเฉินซิงเหย้าเห็นเธอเป็นแบบนี้ก็ยิ่งอยากแกล้งเธอ"เมื่อคืนตรงนั้น?คือตรงไหน?ตรงนี้เหรอ?หรือว่าตรงนี้?"มือของเขาแตะจุดไวต่อความรู้สึกของเธอได้ยินเธอร้อง"อร๊าย"ก็รีบเคลื่อนไปที่จุดอื่นมุดเข้าไปในที่ที่เธอทนไม่ได้มากที่สุดปฏิกิริยาของเย่เสวี่ยจู๋ตอบสนองไปทั้งตัวเมื่อถูกเขาสัมผัสในบางครั้งเธอก็เกลียดตัวเองมากทำไมต้องมีร่างกายแบบนี้ด้วยทุกครั้งที่เขาสัมผัสเบาๆก็ต้องยอมจำนนทุกที

ในที่สุดเธอก็ถูกเขาลูบคลำล้มลงบนโซฟาในขณะที่ถูกเขาบีบคลำตามอำเภอใจก็ยกมือสูงแสดงให้เห็นว่ายอมแพ้

เฉินซิงเหย้าก็ไม่เกรงใจกับเธอดึงขาข้างหนึ่งขึ้นแล้วใช้แรงทั้งหมดถูไถเธอรังแกเธอราวกับจะทำให้ผู้หญิงที่อยู่ใต้เขากรีดร้องเพราะการกระทำของเขาเป็นสิ่งที่เขาภาคภูมิใจที่สุด

เย่เสวี่ยจู๋ถอนหายใจอย่างช่วยไม่ได้เงยหน้าขึ้นมองก็เห็นหน้าเว็บที่เปิดอยู่บนแล็ปท็อปบนโซฟาสี่สำคัญในหน้าเว็บนี้ทำให้เย่เสวี่ยจู๋ตกใจจนหยุดหายใจทันที

เฉินซิงเหย้ากำลังดูข่าวร้อนที่เกี่ยวกับเธอโจวจื่อหยางและเจียงซินเหยาทางอินเทอร์เน็ต!

ในใจของเธอรู้สึกหนักอึ้งขึ้นมาทันทีแม้แต่สีหน้าก็ย่ำแย่ลงเธอคิดเสมอว่าเฉินซิงเหย้ายังไม่รู้เรื่องนี้เมื่อคืนนอนอยู่บนเตียงยังคิดอยู่ว่าจะเล่าเรื่องนี้ให้เขาฟังยังไงที่คิดไม่ถึงก็คือเฉินซิงเหย้ารู้ตั้งนานแล้วเขาไม่เพียงแค่รู้นอกจากนี้เขายังเปิดหน้าเว็บและกำลังดูชาวเน็ตพูดถึงเรื่องนี้แต่เช้าตรู่

เย่เสวี่ยจู๋นั่งตัวตรงเธอรู้สึกว่าต้องคุยเรื่องนี้กับเฉินซิงเหย้าสักที

"ซิงเหย้าขอโทษ"สายตาของเย่เสวี่ยจู๋จ้องไปที่แล็ปท็อปที่เปิดหน้าเว็บอยู่น้ำเสียงเศร้าสร้อย"ฉันฉันไม่รู้ว่าจะอธิบายให้คุณยังไงจริงๆแล้วฉัน"

"งั้นคุณก็ไม่ต้องอธิบายอธิบายทั้งนั้น"เฉินซินเหย้าปิดแล็ปท็อปเครื่องนั้นนำแล็ปท็อปทิ้งไว้บนโต๊ะกลับมาและกอดเอวของเย่เสวี่ยจู๋อีกครั้งคางวางอยู่บนหลังคอขาวและบอบบางของเธอถูเบาๆไปทางซ้ายขวาขึ้นลงเหมือนการสื่อสารระหว่างคู่รัก

เย่เสวี่ยจู๋หันกลับไปมองเขาอย่างไม่สบายใจ"งั้นคุณจะไม่โทษโกรธฉันเหรอ?"


เฉินซิงเหย้าหัวเราะน้ำเสียงที่ค่อนข้างเหนื่อยหน่าย"โทษโกรธอะไรคุณ?"

"โกรธที่ฉันทำให้ชื่อเสียงของรองประธานบบริษัทเสื่อมเสียแล้วก็คุณเจียงด้วยก่อนหน้านี้คุณเจียงเคยช่วยฉันวันนี้กลับต้องมาซวยเพราะเรื่องของฉันฉันรู้สึกเสียใจจริงๆ"เย่เสวี่ยจู๋อธิบายอย่างอ้อมแอ้ม

"แต่เรื่องนี้ไม่ใช่คุณเป็นปล่อยออกมาไม่ใช่เหรอ？"

เย่เสวี่ยจู๋พยักหน้าด้วยความรู้สึกผิดแม้ว่าเรื่องเธอจะไม่ได้เป็นคนปล่อยออกมาแต่เป็นเพื่อนที่ดีสองคนของเธอที่ปล่อยเธอออกมาเพื่อระบายความโกรธท้ายที่สุดเธอยังคงต้องรับผิดชอบ

เธอก้มหน้าบอกเขาซ้ำแล้วซ้ำเล่า:"ขอโทษขอโทษขอโทษ"

เฉินซิงเหย้าฟันจนรำคาญเอื้อมมือไปแตะแก้มของเธอถามเธออย่างจริงจัง:"คุณจะพูดคำว่าขอโทษอีกกี่ครั้ง?"

เย่เสวี่ยจู๋พูดอย่างดื้อรั้น:"ยังไงก็ตามขอโทษ"

เฉินซิงเหย้าเกินความคิดสนุกในใจหัวเราะแล้วพูด"ก็ได้คุณพูดเป็นแต่ขอโทษในเมื่อคุณรู้ว่าตัวคุณเองทำผิดต่อผมงั้นคุณบอกมาคุณมีความคิดที่จะชดเชยความเสียหายทางจิตใจและร่างกายของผมอย่างไร?"ในขณะที่พูดเขาจับมือเล็กๆที่อ่อนนุ่มของเธอไว้ในฝ่ามือของเขาไปสัมผัสบนตัวเขาเองทำเสียงแหบพร่าพูด"เมื่อกี้ผมปรนนิบัติต่อคุณอย่างสบายคุณไม่คิดว่าคุณก็ต้องทำอะไรเลยเหรอ？"

"อะไร"เย่เสวี่ยจู๋หดมืออย่างไม่สบายใจ

เฉินซิงเหย้านำมือของเธอไปบนร่างตัวเองอีกอีกครั้งพูดอย่างไม่พอใจ"หลบอะไรกัน?บอกว่าจะขอโทษผมไม่ใช่เหรอ？อยากขอโทษก็ต้องมีมาดของคนที่มีความตั้งใจจะขอโทษ!"

เย่เสวี่ยจู๋แอบวิจารณ์ในใจจับมือของเองตัวและวางเขาไว้ที่นั่นของเขานี่ก็คือมาดของการขอโทษงั้นเหรอ？เป็นตรรกะอะไรกัน!


เฉินซิงเหย้าใช้ไม้อ่อนกับเธอไม่สำเร็จใช้ไม้แข็งกับเธอเลยแล้วกัน

ฮึดฮัดอย่างโกรธเกรี้ยวหันตัวไปด้านข้างนั่งหันหลังให้เธอ"ไม่แตะก็ไม่ต้องแตะยังไงซะผมก็ไม่ได้เสียหายอะไรคนที่ทำผิดต่อผมคือคุณตอนนี้ผมไม่ได้คิดจะให้อภัยคุณง่ายๆ"

เย่เสวี่ยจู๋อุทานอย่างเศร้าสร้อยดูเหมือนต้องการแสดงความอ่อนแอเพื่อเอาใจแต่สุดท้ายเขาก็ไม่ได้พูดออก

เฉินซิงเหย้าเห็นเข้าทำให้เธอหวาดผวาอีกครั้ง"เย่เสวี่ยจู๋คุณก็ลองคิดดูเพราะเรื่องของคุณตอนนี้ผมใช้ชีวิตยากแค่ไหน"น้ำเสียงเศร้าโศกและเหนื่อยหน่าย

ในใจของเย่เสวี่ยจู๋กระตุกสุดท้ายเธอจึงนั่งยองๆที่เท้าของเขาอย่างเชื่อฟังไปปลดกางเกงของด้วยมือสั่นก้มหัวลงการเคลื่อนไหวกระฉับกระเฉง

นานแล้วที่เฉินซิงเหย้าไม่ได้รับการปรนนิบัติจากเธอเดิมทีเก็บความเร่าร้อนไว้และไม่มีที่ให้ระบายแต่เช้าจู่ๆก็โดนเธองับแบบนี้เลือดทั่วทั้งร่างกายของเขาเริ่มไหลทวนกระแสจุดที่ทำสวาทเขากดหัวเธอเอาไว้ไม่ให้เธอจากไปเย่เสวี่ยจู๋รู้สึกอึดอัดส่งเสียงอึดอัดแต่ได้ยินเสียงถอนหายใจของเขายาวด้วยความพึงพอใจเธอก็รู้สึกมีความสุขอีกเห็นท่าทางที่พึงพอใจของเขาเธอรู้สึกว่ามันไม่สำคัญว่าเธอจะทำอะไร

พวกเขาสองคนไม่ได้ลองทำแบบนี้มานานแล้วประการแรกคือทั้งสองได้อยู่ด้วยกันน้อยลงเรื่อยๆประการที่สองคือเย่เสวี่ยจู๋ไม่ชอบทำแบบนี้แม้ว่าทักษะของเธอจะดีก็ตามแต่เธอก็คือไม่ยอมต่อให้เฉินซิงเหย้าชอบมากแค่ไหนก็ทำอะไรไม่ได้

จริงๆแล้วที่เฉินซิงเหย้าโกรธเธอเมื่อกี้ล้วนไม่ใช่ความจริงคนที่ถูกโจวจื่อหยางรังแกคือเย่เสวี่ยจู๋เขาจะโกรธเคืองที่เย่เสวี่ยจู๋ได้อย่างไร?ที่เขาโกรธคือตัวเองที่ไม่ได้แสดงตัวปกป้องอยู่ข้างกายเธอในทันที

"เสวี่ยจู๋ขอโทษนะผมไม่ได้ปกป้องคุณให้ดีคุณไม่โกรธใช่ไหม?"ชายที่หลังจากได้รับความพึงพอใจพูดข้างหูเย่เสวี่ยจู๋ด้วยเสียงแหบพร่า

เย่เสวี่ยจู๋ฟังแล้วขนลุกพูดตามตรง"คุณไม่ได้ทำอะไรผิดต่อฉันฉันไม่ดีเอง"

"แต่คุณเป็นผู้หญิงของผมตอนนี้ผมไม่ได้ปกป้องคุณให้ดีทำให้คุณถูกผู้ชายคนอื่นลวนลามตอนนี้อารมณ์ของผมแย่มาก"เฉินซิงเหย้าด้วยความจริงใจ"และตอนนี้ผมยังมีปัญหาหนึ่งที่รู้สึกที่เลวร้ายยางกว่า"

"อะไรเหรอ？"

"ใครกันแน่ที่ช่วยคุณวางแผนทั้งหมดนี้อยู่เบื้องหลังของคุณ?"เฉินซิงเหย้ามองไปที่ดวงตาของเย่เสวี่ยจู๋ด้วยความหยั่งคิด"ทำไมเขาต้องช่วยคุณทำสิ่งเหล่านี้?"

เย่เสวี่ยจู๋หลับตาลงด้วยความรู้สึกผิดดูเหมือนว่าสิ่งที่เธอกังวลมากที่สุดจะเกิดขึ้นแล้วเฉินซิงเหย้าไม่ใช่คนที่โง่เขลาขนาดนั้น

"ฉัน...