บทที่ 220 จับมือซึ่งกันและกัน

เมื่อได้ยินคำพูดของเขาพนักงานที่อยู่ด้านข้างก็อดไม่ได้ที่จะกุมปากแล้วหัวเราะ แล้วประเมินเฉินหยางที่นวดเท้าให้ซูเหมียวสายตาของเธอเต็มไปด้วยความถูก

เธอพูดด้วยเสียงเบาๆว่าที่แท้ก็เป็นลูกเขยที่แต่งเข้าบ้าน

มองแว๊บเดียวก็รู้ว่าเป็นคนจน

มีคำคำนึงกล่าวไว้ว่าความเป็นสุภาพบุรุษของคนจนั้นไร้ค่า

ซูเหมียวก็รู้สึกไม่น้อย...