บทที่ 250 รู้สึกผิด

อย่า...ผมคุกเข่า...ผมคุกเข่า...

เฉินหยางกำหมัดแน่นร่างกายของเขาสั่นสะท้านอย่างควบคุมไม่ได้

เข่าของลูกผู้ชายมีค่าดั่งทองคำ หนึ่งคุกเข่าไหว้ฟ้าดินสองคุกเข่าไหว้พ่อแม่แต่วันนี้เขากลับถูกผู้หญิงตัวเล็กๆคนหนึ่งทำบังคับให้เขาทำเช่นนี้

ถ้าหากไม่ได้เป็นเพราะชีวิตของมู่ซือซีตกอยู่ในอันตรายและถ้าหากไม่ใช่เป็นเพราะตัวเขายังมีความเข้าใจผิดที่ยังไม่ได้แก้ไขเขาคงสะบัดแขนเสื้อแล้วเดินจากไปนานแล้ว...