บทที่ 297 สองแสนหกหมื่น

ชี่วชุ่ยตบหลังเขาเบาๆเพื่อระบายความโกรธพร้อมกับปากที่พูดไม่หยุด “นางลูกไม่รักดี….”

หลิวตั้นก่อนหน้าเคร่งขรึมลงทันที

หวงฉีรู้สึกว่าตัวเองที่อยู่ข้างๆเหมือนกับเป็นตัวตลก

ไอ้เวรเอ๊ยอีกนิดเดียวก็เกือบจะได้เป็นพ่อแล้ว

เขาลุกขึ้นเดินออกจากห้องโดยไม่พูดอะไรสักคำ

ในตอนนั้นเองหลิวตั้นรีบดึงมือเขาไว้...