ตอนที่ 4 ใจอ่อน

แค่ชั่วครู่ ไป๋เหว่ยเริ่มเอามือลูบขมับทั้งสองข้าง ท่าทางเหมือนเหนื่อยมาก

หลังจากนั้นไม่นาน ไป๋เหว่ยก็ลุกขึ้นและหยิบกระเป๋า เธอเดินไปที่ห้องน้ำ คงอยากจะล้างหน้าเพื่อเรียกสติตัวเองให้ตื่น

หลังจากที่ไป๋เหว่ยเดินไป ผู้ชายคนนั้นก็ลุกขึ้นไปเช็คบิล แล้วรีบตามไปที่ห้องน้ำ

ผมไม่ได้ตามไป แต่หยิบหน้ากากและแว่นตาที่ผมเตรียมไว้ล่วงหน้าแล้วขึ้นมาสวม แล้วเดินอ้อมไปอีกด้านหนึ่งของทางเดินและรออยู่ที่มุมทางเดินอย่างเงียบ ๆ

ผมมองไป เห็นว่าอีกด้านหนึ่งของห้องน้ำเป็นทางเดินไปยังลิฟต์ สามารถขึ้นลิฟต์ตรงไปยังห้องพักได้ ถ้าไม่มีอะไรผิดพลาดล่ะก็ เล่ยหยุนเป่าต้องพาตัวไป๋เหว่ยขึ้นห้องไปทางนั้นแน่ๆ

ผ่านไปสองสามนาที ชายคนนั้นก็ปรากฏตัวขึ้น และเดินไปที่ลิฟต์พร้อมกับไป๋เหว่ยที่เกือบจะหมดสติ

เล่ยหยุนเป่าเดินตามอยู่ด้านหลังและพูดว่า ผมบอกประธานไป๋แล้วไง ว่าไม่สามารถดื่มเหล้าได้ โปรดส่งเธอไปที่ห้องพักเพื่อพักผ่อน"

ขณะที่ผมเดินผ่านไป ผมได้กลิ่นไวน์ที่มีกลิ่นแรง

เห็นได้ชัด เล่ยหยุนเป่าและพวกเพิ่งให้ไป๋เหว่ยดื่มเหล้าที่มีดีกรีสูง และพวกเขาตะโกนตลอดทางเพื่อให้คนอื่นคิดว่าไป๋เหว่ยเมาจริงๆ

หลังจากยืนยันว่าพวกเขาเข้าไปในลิฟต์แล้ว ผมก็กลับไปรอที่ร้านอาหาร ถอดแว่นและหน้ากากออก รอไปอีกสองสามนาที ผมก็วิ่งไปที่แผนกต้อนรับโดยแสร้งทำเป็นกังวลและถามเจ้าหน้าที่ว่า

ผมได้รับโทรศัพท์จากเพื่อนบอกว่าเธอเมาแล้ว ไปที่ห้องพักแขกเพื่อพักผ่อน แต่ผมไม่รู้ว่าเธออยู่ห้องไหน และไม่สามารถโทรหาเธอได้ ผมรู้แค่เธออยู่กับเพื่อนผู้ชายอีกสองคนและขอให้พนักงานเสิร์ฟช่วยผมหาหมายเลขห้องของเธอหน่อย

พนักงานเสิร์ฟสื่อสารกับพนักงานอีกคนด้วยวิทยุสื่อสาร และยืนยันว่ามีผู้หญิงคนหนึ่งที่เมาและไม่ได้สติ และบอกเลขห้องกับผมว่าอยู่ห้อง 1208 และเพิ่งเข้าห้องไปไม่ถึงหนึ่งนาที

ผมขึ้นลิฟต์ไปที่ชั้นสิบสอง ช่วงที่อยู่ในลิฟต์

วางแผนว่าจะรอสักครู่ก่อนแล้วค่อยโทรแจ้งตำรวจ ในช่วงที่ตำรวจมาถึง เล่ยหยุนเป่าและเพื่อนของเขาคงข่มขืนไป๋เหว่ยไปแล้ว

ผมรู้สึกตื่นเต้นคิดว่าตัวเองประสบความสำเร็จในการแก้แค้น ผมนึกภาพไป๋เหว่ยนอนบนเตียงโดยไม่มีเสื้อผ้าสักชิ้น และนึกภาพเล่ยหยุนเป่าร่างอ้วนอยู่บนร่างของเธอ ...

เมื่อคิดแล้ว ผมก็หงุดหงิดเล็กน้อยและไม่สบายใจอย่างบอกไม่ถูก และมันก็รุนแรงขึ้นเรื่อย ๆ

อดไม่ได้ที่จะหยิบบุหรี่ขึ้นมาจุดไฟและสูบแรงๆ

“เหี้ยเอ้ย” ทนไม่ไหวด่าออกมาคำหนึ่ง รีบทิ้งบุหรี่ แล้ววิ่งไปหน้าห้อง 1208 ยกมือขึ้นมาเคาะประตู

“ใคร?” เสียงตื่นตระหนกของเล่ยหยุนเป่าดังขึ้นจากข้างใน

ผมจงใจพูดด้วยน้ำเสียงที่เคารพว่า “พนักงานเสิร์ฟครับ พอดีคุณผู้หญิงคนนั้นเพิ่งทิ้งแว่นไว้ที่ร้านอาหาร ผมก็เลยเอามาให้เธอครับ”

“ไม่ต้องแล้ว แว่นตานั่นก็ทิ้งถังขยะได้เลย”

“ครับ แต่ถ้าทำอย่างนั้นผมจะโดนหักเงินเดือน คุณแค่เปิดประตู แล้วผมจะวางแว่นไว้ก็ได้แล้วครับ”

เล่ยหยุนเป่าไม่ตอบ ดังนั้นผมจึงถือโอกาสถอยหลังไปสองก้าว หยิบแว่นตาออกมาและวางไว้ตรงหน้าช่องสังเกตการณ์ที่ประตู

หลังจากนั้นไม่นานประตูก็เปิดเล็กน้อย

ผมรีบวิ่งไปข้างหน้าและถีบประตูอย่างแรง

ปัง ประตูกระแทกใส่เล่ยหยุนเป่า กระแทกร่างอ้วนของเขาลงกับพื้น

ผมรีบเข้าไป เตะเล่ยหยุนเป่าสักครั้ง เพื่อนของเขาตอบสนองอย่างรวดเร็วและพุ่งเข้าหาผมอย่างดุเดือด

ชีวิตในคุกสามปีทำให้คุ้นชินในการต่อสู้ระยะประชิด และผมก็ทำให้พวกเขาสองคนนอนราบกับพื้น

“แม่มเอ้ย ทำไม่สำเร็จแล้ว รีบไปเถอะ”

ตอนที่เล่ยหยุนเป่าสบถเขาถือโอกาสเปิดประตูแล้ววิ่งออกไป โดยมีเพื่อนของเขาอีกคนวิ่งตามไป

ผมเห็นไป๋เหว่ยนอนอยู่บนเตียง ยาของเล่ยหยุนเป่าต้องมีส่วนผสมแบบนั้น และมันก็ไม่ได้ทำให้หมดสติหลับไปซะทีเดียว

เนื่องจากไป๋เหว่ยยังคงสามารถแกว่งแขนได้ ตาของเธอหรี่ไปครึ่งหนึ่งแสดงถึงความสูญเสียและความสับสน สีหน้าของเธอมีอารมณ์ เสื้อผ้ายุ่งเหยิงแต่ยังไม่ได้ถูกถอดออกทั้งหมด

เห็นได้ชัด เธอไม่ได้ถูกข่มขืน

แต่สภาพเธอตอนนี้.......

เส้นประสาทของผมถูกกระตุ้นอย่างรุนแรง และมสูบฉีดฮอร์โมนที่ถูกกดไว้เป็นเวลานาน

ผู้หญิงสวยสง่า รูปร่างดี คนที่เมื่อวานยังหยิ่งยโส อวดดีคนนั้น วันนี้มานอนเสื้อผ้าหลุดรุ่ยต่อหน้าผม

ยิ่งไปกว่านั้นคือเธอขยับมือและขาทั้งสองข้าง หน้าตามีอารมณ์ต้องการ ตาทั้งสองข้างหรี่ แสดงถึงความต้องการอย่างมาก

ลำคอของผมเริ่มแห้งและการหายใจของผมก็ค่อยๆเร็วขึ้น การไต่ระดับของฮอร์โมนทำให้ผมค่อยๆไปที่ข้างเตียง สัมผัสหน้าของผู้หญิงคนนั้น แต่สุดท้ายก็พยายามระงับแรงกระตุ้นในที่สุด

ผมหัวเราะออกมา สุดท้ายก็เป็นผมที่ช่วยชีวิตผู้หญิงคนนี้ไว้อีกครั้งหนึ่ง ทั้งๆที่ตั้งใจว่าจะให้เธอได้รับรู้ความรู้สึกนั้นอีกครั้ง แต่สุดท้ายก็ใจอ่อนจนได้

ผมส่ายหัวเพื่อกำจัดความร้อนรน และหันไปเห็นขวดน้ำบนโต๊ะข้างเตียง ผมหยิบมาเปิดฝาออก ดื่มไปหลายอึก แล้วเอามาพรมๆที่หน้า

น้ำที่เหลือเทลงบนใบหน้าของไป๋เหว่ยทำให้เธอตื่น ไม่ได้สนใจว่าจะทำให้ผ้าปูที่นอนเปียกหรือไม่

จากนั้นผมก็นั่งบนขอบเตียงจุดบุหรี่ขึ้นมาสูบเพื่อสงบสติอารมณ์และคิดว่าจะจัดการกับเรื่องนี้อย่างไร

ยังไงก็ต้องโทรหาตำรวจ แต่ต้องคิดก่อนว่าผมควรจะพูดอะไรหลังจากที่ตำรวจมาถึง

ต้องคิดหาเหตุผลเพื่อบอกตำรวจว่าทำไมผมถึงตามไป๋เหว่ยมา ทำไมไม่ห้ามเล่ยหยุนเป่า และทำไมไม่แจ้งความให้เร็วกว่านี้

บุหรี่หนึ่งมวลสูบไม่ทันหมด ผมรู้สึกมึนหัวนิดหน่อย คิดว่าตัวเองเมาบุหรี่ที่สูบ เลยลุกขึ้นจะไปล้างหน้าในห้องน้ำ

แต่ทันทีที่ผมยืนขึ้น ผมรู้สึกเวียนหัว ยืนไม่มั่นคง ขาทั้งสองข้างอ่อนแรง

ผมถึงกับผงะรีบหยิบขวดน้ำเปล่าที่พื้นขึ้นมาดูจากนั้นก็หันหน้าไปเห็นน้ำอีกยี่ห้อ ที่ไม่ใช่ยี่ห้อเดียวกันข้างๆทีวี

จบแล้ว ขวดน้ำที่ผมเพิ่งดื่มคงจะเป็นของเล่ยหยุนเป่า และมันถูกใส่อะไรบางอย่างลงไป

เขาคงเตรียมไว้เผื่อไป๋เหว่ยไม่ได้หมดสติที่ร้านอาหาร หรือเธอหมดสติไปแล้วแต่ฟื้นขึ้นมากลางครัน แล้วค่อยให้เธอดื่มอีกครั้ง

เมื่อกี้นี้ ผมดื่มและล้างหน้า โดยไม่ได้สนใจ

ไป่เหว่ยดื่มเพียงครึ่งแก้ว ผ่านไปสองสามนาทีก็วูบไปแล้ว แต่นี่ผมดื่มไปครึ่งขวด

ในไม่ช้าผมก็รู้สึกว่ามือและเท้าของผมอ่อนแรง มีสติชัดเจน แต่ร่างกายเนื้อตัวอ่อนแรง

จากนั้นผมก็ล้มลงบนเตียงข้างๆไป๋เหว่ย มือข้างหนึ่งยังคงอยู่บนหน้าอกที่สูงตระหง่านของเธอ

ผมหยิบโทรศัพท์มือถือออกมาด้วยมืออีกข้างและกดเลขสามตัว 110 อย่างไม่เต็มใจทันใดนั้นมือของผมก็เบาลง และโทรศัพท์ก็ตกลงที่พื้น

ผมกังวลมากและอยากจะรับโทรศัพท์ แต่ผมไม่มีแรงที่จะพลิกตัวและลุกขึ้นนั่ง และผมก็ไม่มีแรงออกเสียง

ผมขยับมือและเท้าได้เพียงเล็กน้อยเท่านั้นและมันยากมาก

แม้แต่แขนที่วางอยู่บนหน้าอกของไป๋เหว่ย ผมพยายามขยับอยู่นานก็ยังไม่เลื่อนลงมา

ในไม่ช้าเปลือกตาที่หนักอึ้งของผมก็ถูกปิดลง และผมก็ตกอยู่ในสภาพเหมือนคนนอนหลับแต่สติยังไม่หลับ

ผมไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปนานแค่ไหน จู่ๆ ผมก็รู้สึกว่าถูกตบหน้าและรู้สึกเจ็บ

เปิดเปลือกตาขึ้นอย่างแรง ดวงตาของผมวูบไหวอย่างรุนแรง เพียงเห็นร่างที่วิ่งออกไปอย่างเซ ดูเหมือนจะเป็นไป๋เหว่ย

ผมเช็ดตาและจำได้ทันทีว่าเกิดอะไรขึ้นก่อนล้มลง

ผมจำได้ว่าเมื่อคืนผมนอนข้างๆไป๋เหว่ย และเสื้อผ้าของไป๋เหว่ยก็ขาดครึ่ง ...ไม่ใช่ว่าเธอเข้าใจผมผิดอีกแล้วนะ