ตอนที่ 440 ผ่านวิกฤต

สังเกตเห็นสถานการณ์แปลกๆผมเงยหน้าขึ้นพร้อมถอยหลังกลับทันทีที่ถอยเข้าไปในถ้ำก็เห็นกรงเล็บขนาดใหญ่ที่เหลือทิ้งไว้

จากนั้นก็มีเสียงคำรามโกรธเกรี้ยวจนเกล็ดหิมะตกลงมาจนปิดทางเข้าถ้ำ

เรามองไปทางช่องว่างบนยอดเขาขณะนั้นแมวเขี้ยวดาบก็ปรากฏตัวขึ้น

จ้องมองมาที่เราสักพักมันก็คำรามใส่เราจากนั้นก็จากไปราวกับล้มเลิกความคิด

ผมเสี่ยงรออยู่ที่ปากถ้ำตั้งนานแล้วปีนขึ้นไปอย่างเงียบๆตามคาดว่าแมวเขี้ยวดาบไม่อยู่แล้วผมถึงโล่งใจ

คาดว่าโดยผมไปหลายครั้งคงจะเจ็บไม่น้อยแต่เพราะร่างกายใหญ่โตเสียหายเลยไม่รุนแรงนักแต่ถ้าเรายังอยู่ที่นี่ต่อไปวันหลังเราอาจถูกแมวเขี้ยวดาบโจมตีอีกก็ได้

ทุกคนโล่งใจผมรู้สึกไร้เรี่ยวแรงอยู่ในส่วนลึกๆพลังธรรมชาตินี่ช่างแข็งแกร่งเกินถ้าครั้งนี้ไม่ระวังคงจะไปเฝ้าราชานรกแล้วและถ้าผมตายไปพวกไป๋เหว่ยที่อยู่ในถ้ำก็คง...

ไป๋เหว่ยรีบเข้ามาปลอบผมและช่วยเช็ดเหงื่อตามหน้าผาก

และผมก็หยิบปืนออกมาจากด้านหลังแล้วยิ้มอย่างขมขื่น"เดิมทีปืนกระบอกนี้ไม่มีกระสุนมากมายนักคืนนี้ที่ใช้สู้กับแมวเขี้ยวดาบก็เกือบสิบนัดแล้ววังหลังคงต้องประหยัดหน่อยแล้ว”

ตอนที่ได้ปืนกระบอกนี้มีเกือบร้อยนัดโปกติแล้วถึงจะเป็นเหยื่ออย่างหมูป่าแต่ผมสามารถรับประกันว่ามันจะตายได้ในนัดเดียวยิ่งไปกว่านั้นข้างๆยังมีหูเจี้ยนและจ้าวซูเหิงช่วยอีกดังนั้นการล่าสัตว์ก็น้อยแต่วันนี้กลับต้องใช้เยอะ

ต้องบอกว่าบนเกาะร้างแห่งนี้ปืนที่ไม่มีกระสุนน่ะมันยั้งไม่ได้และไร้ประโยชน์สุดๆ

สิ่งที่สำคัญที่สุดคือตอนนี้วิกฤตครั้งใหญ่ที่สุดของเราได้คลี่คลายแล้วขณะนี้เราต้องพิจารณาไอ้ตัวขโมยอาหารของเราลำร้ายเรา

ไม่มีใครรับประกันได้ว่าพวกเขาจะไปเจอปืนที่ไหนอีกดังนั้นผมต้องแน่ใจว่าปืนจะมีกระสุนเพียงพอ

นับแล้วยังมีอีกประมาณ20นัดผมพูดว่า"ถ้าอย่างนั้นช่วงนี้เราจะเอาหอกไม้มาใช้ล่าสัตว์ไม่งั้นกระสุนจะหมดเร็ว

ทั้งหูเจี้ยนและจ้าวซูเหิงเห็นด้วยทันทีตอนนี้เราเต็มไปด้วยความสุขไม่มีเวลามานั่งคิดมากหลังจากผ่านความตึงเครียดเมื่อกี้ทุกคนต่างก็งเริ่มง่วงขึ้นมาเพราะเราต่างก็ยุ่งมาทั้งคืน

เช้าวันรุ่งขึ้นในถ้ำไม่มีอะไรกินเราจึงออกไปล่าสัตว์และแม้จะเก็บเกี่ยวได้อย่างอุดมสมบูรณ์แต่ก็ไม่มีใครมีความสุขเลย

เพราะเหมือนก่อนหน้านี้เราล่าสัตว์กลัมายังเป็นหมาป่าสีเทา!

และเทคนิคเดียวกับก่อนหน้านี้แมวเขี้ยวเสือฆ่าพวกมันจากนั้นก็กินเฉพาะหัวใจและส่วนที่อร่อยไป

เราพูดความคิดของเราแล้วกินเนื้อไปด้วยสุดท้ายก็ไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากยอมรับความจริงนี้ไม่ว่าจะเป็นเพราะพายุหิมะแต่แมวเขี้ยวดาบก็ล่าสัตว์รอบๆถ้ำของเราอยู่ตลอด

สำหรับเราถือเป็นข่าวดีและข่าวร้าย

ข่าวดีก็คือแมวเขี้ยวดาบแทบจะไม่ออกมาในตอนกลางวันเราเลยไปเก็บซากสัตว์ในตอนกลางวันได้ข้าวกลางก็ฟรีๆนอกจากนี้อุณหภูมิบนเกาะตอนนี้ก็ยังต่ำมากวันถัดไปอาหารก็ยังคงสดใหม่ใเราเลยแก้เรื่องปัญหาของอาหารได้

ในขณะเดียวกันการมีตัวตนของแมวเขี้ยวดาบก็ขัดขวางสัตว์นักล่าที่อยู่รอบๆเช่นหมาป่า

แต่ข่าวร้ายก็คือไม่มีใครรู้ว่าแมวเขี้ยวดาบจะกลับมาอีกเมื่อไหร่โดยเฉพาะอย่างยิ่งถ้ามันเรียนรู้จนฉลาดถ้าตอนกลางคืนเราไม่ระวังมันคงเข้ามาถึงตอนนั้นเราหกคนคงเหมือนลูกแกะที่ถูกเชือดเป็นชิ้นๆในปากของมันแน่

ฤดูหนาวยังคงดำเนินต่อไปผมก็เจอเข้ากับบางอย่างเรามักจะเก็บซากสัตว์และรอบๆเราก็เจอรอยกรงเล็บยาวกับรอยฟันบนต้นไม้รอบๆ

เราเลยเดาว่าแมวเขี้ยวดาบเก็เหมือนกับแมวและสัตว์อื่นๆมีนิสัยลับขอบเล็บและบดกรงเล็บโดยเฉพาะแมวเขี้ยวดาบจะมีเขี้ยวที่แหลมคม

จนกระทั่งวันหนึ่งพายุหิมะที่พักอย่างต่อเนื่องก็ได้ผ่านไปในที่สุดเราก็ไม่พบซากสัตว์เป็นเวลาหลายวันเราคงต้องล่ามันด้วยตัวเองแล้วตอนนี้เองที่นึกแมวเขี้ยวดาบอาจจะจากไปแล้ว

หลังจากกลับไป๋เหว่ยเห็นว่ามีบางอย่างผิดปกติเพราะมือผมกำลังจับกระต่ายสองตัวพร้อมที่จะออกมาหาอาหารแมวเขี้ยวดาบจะไม่โจมตีสิ่งมีชีวิตชนิดนี้เพราะสัตว์ชนิดนี้ไม่เพียงพอกับมัน

ไป๋เหว่ยพูดย่างมีความสุข"เมวเขี้ยวดาบหายไปแล้ว?"

ผมยิ้มและพูดว่า"ใช่แล้วเราไม่ได้เห็นร่องรอยใหม่บนต้นไม้มาหลายวันแล้ว"

ทุกคนส่งเสียงฮือฮาสำหรับเราแล้วนี่เป็นข่าวดีมาก

ไป๋เหว่ยโบกมือเล็กๆของเธอและพูดว่า"โชคดีที่แมวเขี้ยวดาบตัวนี้จากไปไม่อย่างนั้นเราต้องใช้ชีวิตหวาดกลัวแบบนี้ทุกวันแล้วก็ไม่รู้ด้วยจริงๆว่าเราจะทนได้นานแค่ไหน!"

ผมพยักหน้าและพูดว่า"ใช่แล้วแมวเขี้ยวดาบนี่กดดันเรามากและมันมากกว่าตอนที่เจองูหลามยักษ์ในทะเลอีกถึงมองงูหลามแล้วขาอ่อนแต่ก็ไม่ได้โจมตีเราแต่แมวเขี้ยวดาบตัวนี้แตกต่างเราเกือบตายอยู่ที่นี่แล้ว!”

หูเจี้ยนกำลังลอกหนังกระต่ายจากนั้นก็เริ่มเคี่ยวเนื้อพอหนาวหัวใจจากไปบรรยากาศของมื้ออาหารของเราก็เปลี่ยนไป

และตอนี้เอวหานเหม่ยฉีก็พูดว่า"ฟางหยางนายว่าเราจะกลับไปได้ไหม?”

ตอนแรกที่มื้ออาหารที่มีชีวิตชีวากลีบเงียบลงอีกครั้ง

ผมพูดว่า"น่าจะ...ได้นะเราหายไปหนึ่งเดือนกว่าแล้วโลกภายนอกคงกำลังหาพวกเราอย่างบ้าคลั่งแน่แต่ที่แห่งนี้มันชั่วร้ายเกินไป"

มีน้ำตาที่หางตาของหานเหม่ยฉี"ถ้าเรากลับไปไม่ได้ล่ะ…เราต้องอยู่บนเกาะนี้ไปตลอดชีวิตงั้นเหรอ?”

หูเจี้ยนพูด"พี่ฉันจะอยู่เป็นเพื่อนตลอด”

หานเหม่ยฉีวางชามลงและวิ่งไปร้องไห้ด้านข้างพวกเรายังคงกินอยู่แต่กลับรู้สึกไม่ดีขึ้นเรื่อยๆ

จู่ๆผมก็โกรธขึ้นมาอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ยใช่แล้วยังไงเราก็กลับไปไม่ได้แล้วกฎทางศีลธรรมในสังคมก็ใช้ไม่ได้กับเราแล้ว

โจรที่ขโมยของของเราครั้งก่อนถ้าครั้งนี้ผมจับได้เหล่าจือจะต้องฆ่าพวกมัน!

ตอนบ่ายผมกับจ้าวซูเหิงก็ออกไปอีกครั้งต้องบอกว่าหลังจากพายุหิมะในที่สุดฤดูหนาวก็ผ่านไปและดูเหมือนว่าฤดูใบไม้ผลิกำลังจะมาถึงแล้วทุกอย่างก็เต็มไปด้วยการฟื้นฟู

ที่สำคัญคืออุณหภูมิที่เพิ่มขึ้นทำให้เรารู้สึกสบายตัวขึ้นมาก

ไม่แปลกใจที่แมวเขี้ยวดาบจากตรงนี้ไปคงจะกลับสู่ดินแดนเดิมของมัน

แต่หลังฤดูหนาวผ่านไปสัตว์หลายชนิดก็ไม่ออกมายังรอบๆยังมีแต่พวกสัตว์เล็กๆเช่นกระต่ายถ้าจะล่าสัตว์จริงๆเราต้องเข้าไปในป่าลึก