ตอนที่ 427 แล้วพบกัน

ไม่ว่าอย่างไรผมก็ต้องมีชีวิตอยู่ต่อไปให้ได้ที่ประเทศไทยผมผ่านความตายมามากมายและยิ่งที่เยี่ยนจิงยิ่งไม่ต้องพูดถึงนับประสาอะไรกับตอนนี้？

มองหาเหยื่อในป่าอย่างระมัดระวังในขณะเดียวกันผมก็เฝ้าระวังการโจมตีของสัตว์อื่นๆอย่างระมัดระวังไม่นานเหยื่อที่เหมาะสมก็ปรากฏขึ้นในสายตาของผม

มันคือหมูป่า

หมูป่าตัวนี้มองดูแล้วก็ไม่ได้ใหญ่โตอะไรน่าจะอยู่ที่ราวๆ100กิโลกรัมได้ขนสีดำแวววาวไปทั่วตัวเคี้ยวของมันดูแล้วไม่ค่อยอันตรายน่าจะเป็นหมูป่าที่เพิ่งโต

รอแค่โอกาสที่เหมาะสมก็สามารถจัดการกับมันได้ในครั้งเดียวและหมูตัวใหญ่ขนาดนี้สำหรับผมกับไป๋เหว่ยคนอยู่ได้อีกสองสามเดือน

ตอนนี้หมูป่าไม่ได้สังเกตด้วยซ้ำว่าผมซ่อนตัวอยู่หลังหญ้าและมันกำลังกินกองหญ้าและรากไม้ตรงหน้าอย่างมีความสุข

ผมกลั้นหายใจเก็บความรู้สึกและเล็ง.....

ตอนแรกหมูป่าก็กินหญ้าอยู่เป็นแกติแต่จู่ๆมันก็ขยับอย่างกระทันหัน

หมูป่ามองไปทางด้านซ้ายที่ไหนได้มันก็แค่นกที่บินผ่านมา

จากนั้นมันก็เริ่มกินหญ้าของมันต่อไป

ผมขว้างหอกไม้ที่อยู่ในมือออกไปด้วยแรงที่มหาศาลทำให้หอกไม้สั่นตลอดทางมันตรงไปปักที่คอของหมูป่าจากนั้นหมูป่าก็เริ่มร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด

ผลกลืนน้ำลายและไม่ลังเลอีกต่อไปมันส่งเสียงร้องออกมาอย่างต่อเนื่องเลือดของมันก็ไหลออกจากคอไม่ยอมหยุดถ้าหากไม่รีบจัดการกับมันให้เร็วที่สุดอาจจะมีนักล่าตัวอื่นมาก็ได้ถึงเวลานั้นคงลำบากหน้าดู

การล่าหมู่ป่าเป็นเรื่องผิดกฎหมายแต่ถ้าไม่ทำแบบนี้ไป๋เหว่ยและผมอาจจะต้องตาย

หมูป่าเห็นผมเดินเข้าไปก็พยายามจะลุกขึ้นมาอีกครั้งเพื่อต่อสู้แต่หอกไม้ของผมปักไปที่คอของมันลึกมากจนทำให้มันหมดพละกำลัง

ผมดึงหอกออกมาแล้วแทงไปที่หมูป่าหลายๆครั้งในที่สุดหมูป่าก็หยุดร้องครวญครางและตายไปอย่างสมบูรณ์

ผมไม่กล้าที่จะหยุดผมพะวงกลัวว่าจะมีสัตว์นักล่าชนิดอื่นเข้ามาแต่ในขณะเดียวกันผมก็ยกหมูป่าไปวางไว้บนท่อนไม้และลากมันออกมา

โชคดีที่พื้นเป็นน้ำแข็งจึงทำให้ช่วยทุ่นแรงในการลากหมูป่าในครั้งนี้ไม่นานผมก็ลากมันมาบริเวณใกล้ถ้ำ

ในตอนที่ผมกำลังลังเลอยู่ว่าจะเอาหมูป่าไปซ่อนไว้ที่ไหนจู่ๆก็ได้ยินเสียงดังออกมาจากถ้ำ

ไป๋เหว่ย？

ผมรีบวางของทั้งหมดในมือลงและวิ่งตรงไปในถ้ำหลังจากนั้นผมก็ไม่เห็นใครอยู่ในถ้ำนอกจากไป๋เหว่ยแต่ในตอนนั้นไป๋เหว่ยกำลังมองไปทางทะเลด้วยความหวาดกลัว

จากนั้นผมก็มองไปทางนั้นเมื่อได้เห็นผมเองก็ตกใจในตอนนี้มีคนสองคนนอนอยู่บนชายหาดเป็นหญิงหนึ่งคนชายหนึ่งคน

แต่สิ่งที่สำคัญมากกว่านั้นก็คือรูปร่างหน้าตาและเสื้อผ้าที่สวมใส่อยู่พวกเขาไม่น่าจะใช่วังแก๊งกับหยวนหรง

ผมรีบเก็บเอาหมูป่าไปแอบไว้ที่ด้านข้างของถ้ำแล้วเอาหญ้าหมกเอาไว้เพื่อไม่ให้สัตว์หรือคนอื่นมาขโมยไปจากนั้นก็วิ่งไปที่ชายหาดกับไป๋เหว่ย

ในตอนนี้แค่เราพบใครสักคนก็ถือว่าเป็นข่าวดีมากแล้วไม่แน่ว่าเขาอาจจะเป็นข่าวดีสำหรับพวกเรา

ผมกับไป๋เหว่ยวิ่งไปที่ชายหาดด้วยความรวดเร็วและสองคนที่อยู่ที่ชายหาดนั้นพวกเราไม่รู้จักพวกเขาคนผู้ชายสวมชุดคลุมผู้หญิงส่วมกระโปรงสั้นรัดรูปดูแล้วพวกเขาเป็นคนจีนตอนนี้เขากำลังใจอย่างอ่อนแรง

ผมสงสัยขึ้นมาทันทีพวกเราไม่รู้จักคนสองคนนี้ถ้าหากพวกเราไม่ไม่ช่วยพวกเขาอากาศแบบนี้พวกเราจะต้องแข็งตายแน่ๆแต่ช่วยพวกเขาก็กลัวจะเกิดเรื่องเหมือนกับชาวนากับงูเห่าผมไม่อยากให้มีอันตรายใดๆเกิดขึ้นกับไป๋เหว่ย

ไป๋เหว่ยเองก็สังเกตเห็นถึงความลังเลของผมจากนั้นผมก็คิดอยู่ในใจสักพักจึงพูดออกมาว่า"ไป๋เหว่ยพวกเราพาพวกของไปในป่าก่อน"

ไป๋เหว่ยพยักหน้าผมกับไป๋เหว่ยแบ่งกันพาสองคนนั้นไปทางป่าหลังจากที่ถึงด้านในของป่าแล้วก็มีเสียงดังขึ้นข้างๆหูของผม

"ฟางหยาง！ประธานไป๋！"

ผมได้ยิ่งเสียงนี้ก็ตกใจขึ้นมาทันทีผมก็ไม่มันใจว่าเสียงมาจากทางไหนแต่เมื่อมองไปทางด้านในป่าก็เห็นผู้ชายสวมชุดสกปรกมอมแมมยิ้มออกมา

นั่นไม่ใช่จ่าวซูเหิงที่เราตามหาแล้วเขาเป็นใคร？

เมื่อเขาเห็นพวกเราดูเหมือนว่าจะดีใจมากตะโกนออกมาและวิ่งมาหาพวกเรา"ฟางหยางประธานไป๋พวกคุณมาถึงที่นี่แล้ว！ดีจริงๆที่พวกคุณไม่เป็นอะไร"

ผมรีบวางชายคนที่อยู่ในมืแขแงผมลงข้างๆต้นไม้จากนั้นก็โอบกอกจ่าวซูเหิงและทุบไปที่หน้าอกของเขา"หม่าเด้ฉันนึกว่านายตายไปแล้วเสียอีก？ฉันกับไป๋เหว่ยหาตามแนวชายฝั่งตั้งนานก็ไม่มีข่าวคราวอะไรเลย"

จ้าวซูเหิงทักทายกันจากนั้นผมก็แนะนำคนสองคนที่อยู่บนพื้นให้เรารู้จักเนื่องจากในตอนนี้มีจ้าวซูเหิงเพิ่มมาอีกคนถ้าหากเกิดเรื่องเหมือนชาวนากับงูเห่าขึ้นหละก็พวกเราก้ได้เปรียบเรื่องจำนวนคน

จ้าวซูเหิงพยักหน้าแสดงถึงความเข้าใจ"ไม่ใช่แค่พวกนายฉันก็ช่ยวเด็กผู้หญิงมาคนหนึ่ง"

เมื่อพูดจบเขาก็ตะโกนออกไปว่า"ตัวเล็กออกมาได้แล้ว"

ตัวเล็ก？

เมื่อเสียงของเขาเงียบลงไปก็มีเด็กผู้หญิงตัวเล็กๆท่าทางมอมแมมไม่แพ้กันเดินออกมาจากทางหลังพุ่มไม้ผมจึงถามออกไปด้วยความแปลกใจว่า"นายช่วยเด็กผู้หญิง？"

จ่าวซูเหิงส่ายหน้าอย่างเขินอาย"ใช่ตอนที่ฉันตื่นมาที่ริมชายหาดข้างกายก็ไม่มีใครมีแค่ศพนอนอยู่ข้างๆฉันตกใจแทบแย่หลังจากนั้นฉันก็เข้าใจว่ามันน่าจะเป็นเพราะเกิดอุบัติเหตุทางอากาศและตกลงมาที่นี่"

เขาเรียกเด็กผู้หญิงคนนั้นมาเด็กคนนั้นกลัวมากผมจึงถามออกไปว่า"เธอชื่ออะไร？"

จ่าวซูเหิงเองก็มองไปที่เธอแต่เด็กผู้หญิงก็ยังไม่พูดอะไรออกมาจ้าวซูเหิงจึงพูดออกไปด้วยความอึดอัดว่า"ฉันเองก็ไม่รู้ตอนนั้นหลังจากที่ฉันเดินออกมาจากศพพวกนั้นพบว่าเด็กคนนี้ยังหายใจอยู่ฉันจึงช่วยเธอขึ้นมาแต่คนที่นอนอยู่ข้างๆเธอน่าจะเป็นพ่อแม่ของเธอพวกเขา......"

ไม่ต้องพูดอะไรมากผมคุกเข่าลงไปพูดว่า"ตัวเล็กหลังจากนี้มากับพวกเรานะ"

ตัวเล็กพยักหน้าผมจึงพูดออกไปว่า"งั้นเอาแบบนี้พวกเรารีบกลับไปกันเถอะฉันกับไป๋เหว่ยพักอยู่ในถ้ำที่ไม่ไกลจากที่นี่มากมันไม่เลวซะทีเดียวและพวกเราก็จัดการมันไว้เป็นอย่างดี"

จ่าวซูเหิงดึงแขนผมไว้"รอก่อนพวกเราเองก็มีที่อยู่แล้วเหมือนกันสองสามวันที่ผ่านมาก็อยู่ที่นั่นตลอดพวกเราตามนายไปแบบนี้มันจะไม่เป็นการรบกวนพวกนายหรอ"

ผมรู้เลยว่าจ่าวซูเหิงหมายถึงอะไรเขาขยิบตาให้ผม