ตอนที่ 405 ผ่านไป

"ตระกูลกงเป็นตระกูลที่แข็งแกร่งฝังรากอยู่ในเมืองShenghaiมาตลอดรูปลักษณ์ภายนอกคนธรรมดาก็ไม่มีทางจินตนาการได้แต่ในฐานะหนึ่งคนในนั้นฉันโชคดีมากที่มีโอกาสนี้ฉันรู้จักตระกูลกงมากพอและยังรู้เกี่ยวกับทุกคนในตระกูลกงด้วย"

กงเจิ้งหรงดูเหมือนจะจมอยู่ในความทรงจำเรื่มคิดอย่างช้าๆเราก็ไม่ได้ขัดราวกับว่ากำลังฟังนิทาน

"ต่อจากนั้นฉันก็ยิ่งเข้าใจครอบครัวนี้ก็ยิ่งอยากได้ตระกูลนี้มากขึ้นอำนาจและความมั่งคั่งของตระกูลกงก็เกินจินตนาการของคนทั้งชีวิต"

พูดจบกงเจิ้งหรงก็ยิ้มขมขื่นอย่างไม่คาดคิดว่า"แต่น่าเสียดายที่ตระกูลกงมีทายาทสองคนพูดได้ว่ามีทายาทสองคนฉันเรียนในประเทศแต่ก็ไม่ได้ยอดเยี่ยมอะไรในทางกลับกันน้องแสนดีของฉันน่ะเรียนที่ค่างประเทศใบทกวีและหนังสือมีความรู้มากปีที่แม่ฉันอายุสี่สิบห้าปีแม่ฉันประกาศว่าทายาทตระกูลกงในอนาคตจะต้องเป็นน้องชายของฉันเท่านั้น

"ฮ่าๆๆจะเป็นเพียงน้องชายของฉันเท่านั้นพูดอีกอย่างก็คือฉันกงเจิ้งหรงต่อหน้าตระกูลกงไม่ได้ประโยชน์อะไรเลยนอกจากจะเป็นรุ่นที่สองฉันที่เพิ่งอายุยี่สิบเจ็ดจะเป็นคนไร้ประโยชน์งั้นเหรอ?"

ทันใดนั้นสีหน้าของกงเจิ้งหรงก็ซีดเซียวกัดฟันเป็นเรื่องยากที่ผมจะเข้าใจการแย่งชิงอำนาจภายในครอบครัวเช่นเดียวกับการต่อสู้ระหว่างตูหมิงเฉียงและตูหมิงเฮา

ฉีหยู่เหมิงกับจ้าวซูเหิงก็ดูเหมือนจะจมไปในความคิดและต่างเงียบไม่พูดตั้งใจฟังมีเพียงเหวินซินที่นิ่งเฉยเหมือนจะไม่ได้ยินอะไรสักคำและจิบกาแฟบางครั้งก็มองออกไปนอกหน้าต่าง

ผมพูดว่า"ในเมื่อตระกูลกงตัดสินว่าผู้สืบทอดเป็นกงเจิ้งเหวินทำไมนายถึงต้องเข้ามาแทรกแซงด้วยล่ะถึงตระกูลกงจะอยู่ในมือของนายแต่ความแข็งแกร่งก็ยังไม่ดีเหมือนเดิมแล้วประเด็นมันคืออะไร?"

"ฮ่าๆๆๆพูดได้ดีฟางหยางที่หนังสือโบราณพูดเป็นความจริงคนที่รู้จักฉันดีที่สุดมักจะเป็นศัตรูของฉันเอง"

กงเจิ้งหรงตีโพยตีพายเล็กน้อยเดี๋ยวหัวเราะเดี๋ยวร้องไห้แขกคนอื่นในร้านกาแฟก็จ้องมาอย่างโกรธๆแต่เมื่อเห็นบอดี้การ์ดท่าทางโหดเหี้ยมอารมณืโกรธก็หายไปทันที

"ฉันเกลียดนี่นาท้องแม่เดียวกันกับกงเจิ้งเหวินทำไมฉันถึงไม่มีสิทธิ์รับมรดกล่ะเขาดีกว่าฉันเขาไม่มีอะไรมากไปกว่าการไปต่างประเทศทัศนคติของเขาที่มีต่อตระกูลก็เหมือนลูกชายที่ดีแค่นี้เหรอที่เขาได้มรดกจากฉันไป?"

กงเจิ้งหรงยิ้มเยาะ"แน่นอนสาฉันไม่เต็มใจตั้งแต่วันนั้นฉันก็สาบานกับตัวเองว่าวันหนึ่งฉันจะต้องได้ตระกูลกงต้องให้พวกเขารู้ให้ได้มีแค่ฉันและฉันจะต้องให้พวกเขารู้ว่ามีแค่ฉันกงเจิ้งหรงตระกูลกงถึงมีความหวัง"

"แต่ตลอดเวลามานี้สายตาพวกเขามีแค่กงเจิ้งเหวินไม่เคยเห็นฉันอยู่ในสายตาวันที่สามของการกลับบ้านของน้องฉันจากเมืองนอกก็ตรงไปที่ซอฟต์แวร์Zhiwenแต่ฉันกลับไม่มีอะไรเลยที่ไม่เคยได้ความสนใจจากครอบครัว"

จู่ๆกงเจิ้งหรงมองผม"ฟางหยางนายคิดว่าฉันกับเจิ้งเหวินใครดีกว่ากัน?

ผมยิ้มและพูดว่า"ในเมื่อรอบนี้นายชนะรอบก็ต้องแน่นอนว่านายต้องแข็งแกร่งขึ้น"

กงเจิ้งหรงพูดว่า"ถ้ามันเล็กน้อยฉันจะทะเยอทะยานขนาดนี้ได้ไงฉันคิดว่าจะฟื้นฟูตระกูลกงได้ยังไงแล้วก็ออกจากการควบคุมของตระกูลไป๋แต่ไม่มีใครเห็นด้วยและไม่มีใครยอมให้ฉันลองทำด้วยหึๆฉันยอมแพ้ตั้งนานแล้วฉันต้องการเป็นเจ้าโลกเพื่อล้มล้างตระกูลนี้หรือควบคุมมันด้วยตัวเองฉันเลือกอย่างหลัง"

ได้ยินอย่างนั้นผมก็แอบสูดอากาศเฮือกใหญ่กงเจิ้งหรงไม่ใช่คนที่รอเวลาอย่างแน่นอนความขี้ขลาดความบ้าบิ่นที่แสร้งทำเป็นตอนอยู่ไทยเพื่อแสดงให้พวกเราเห็นหรือพูดอีกนับหนึ่งคือให้กับคนตระกูลกงเห็น

ฉีหยู่เหมิงมีประกายในดวงตาเธอฉลาดอยู่แล้วและอาจจะเดาอะไรได้บางอย่าง

กงเจิ้งหรงถอนหายใจ"แน่นอนตอนนี้ฉันไม่ต้องอยู่อย่างโง่ๆอีกแล้วตอนนี้ตระกูลกงเป็นของฉันไม่จำเป็นต้องทำอะไรแม้ตั้งแต่ต้นจนจบคนงี่เง่าพวกนั้นจะไม่รู้ว่าฉันอยู่เบื้องหลังฉันเป็นผู้นำแต่พวกเขาโทษทุกอย่างกับนายฟางหยางนายเป็นแพะรับบาป"

หลังจากที่กงเจิ้งหรงพูดจบก็หัวเราะผมพูดเสียงเรียบ"แพะรับบาปเหรอแค่นั้นยังไม่พอหรอกนะฉันกับตระกูลกงนายน่ะแค้นกันมานานถึงพวกเขาจะเกลียดฉันเพิ่มแม่กงกับกงเจิ้งเหวินก็ยังกัดไม่ปล่อยหรอก"

กงเจิ้งหรงชี้มาที่ผมและยิ้ม"แล้วไงล่ะนี่ก็เพราะนายฟางหยางโชคดีของฉันไม่มีใครคาดเดาได้"

"เดิมทีฟางหยางในสายตาฉันก็เป็นแค่มดแต่ต่อมาฉันก็รู้แล้วคนที่มีไหวพริบและแข็งแกร่งมากอย่างนายที่สำคัญที่สุดคือขัดแย้งกับเจิ้งเหวินด้วย"

มุมปากของกงเจิ้งหรงกระตุก"นี่ไม่ใช่เครื่องมือยอดเยี่ยมที่พระเจ้าส่งมาให้หรอกเหรอ?"

"ดังนั้นฉันก็เลยค่อยๆขัดแย้งกับนายทีละนิดยังไงซะไอ้คนใช้เงินแม่ก็มีส่วนร่วมด้วย"

ผมขมวดคิ้วและพูดว่า"ที่แท้ก่อนหน้านี้ที่แม่กงโทรมาข่มขู่ฉันตั้งหลายครั้งก็เพราะนายชักจูงงั้นเหรอ?"

"ไม่เลวคนโง่อย่างเจิ้งเหวินก็เข้าคุกไปแล้วและฉันจะปล่อยให้ไอ้หมอนั่นดูแลตระกูลไม่ได้ฉันต้องหาทางเอาเธอเข้าไปด้วยไม่อย่างนั้นการเตรียมตัวมาตั้งนานก็จะสูญเปล่าและไร้ประโยชน์?"

กงเจิ้งหรงหัวเราะแต่ฉีหยุเหมิงกลับยืนขึ้นด้วยความโกรธ"กงเจิ้งหรงนายยังเป็นคนอยู่หรือเปล่าเอาแต่พูดคนใช้เงินนั่นรู้ไว้ด้วยนั่นแม่นายนะ!"

กงเจิ้งหรงแสร้งทำเป็นตะลึง"ใช่น่ะสินั่นแม่ของฉันแต่แล้วยังไงล่ะฉันถือว่าเธอเป็นแม่แต่เขาไม่ได้ถือฉันเป็นลูกในสายตาของเธอแล้วมีแค่เด็กที่เรียนต่างประเทศนั่นสุภาพกับตระกูลกงเจิ้งเหวินต่างหากที่เป็นลูกเธอฉันเป็นตัวอะไรล่ะ"

สีหน้าของฉีหยู่เหมิงแดงขึ้นเล็กน้อยดูเหมือนจะโกรธแต่เมื่อกงเจิ้งหรงพูดแบบนั้นกลับหาคำพูดอะไรมาตอบโต้ไม่ได้ฉันรีบดึงเธอไว้แล้วตบบ่าของเธอให้เธอนั่งลง

ผมพูดว่า"กงเจิ้งหรงนายพูดเข้าหัวข้อเลนไม่ได้หรือไง"

กงเจิ้งหรงยิ้ม"อย่าเพิ่งใจร้อนสิฟางหยางฉันยังพูดไม่จบเลยนะ"

กงเจิ้งหรงไม่สนใจที่ใบหน้าไม่พอใจของเราและพูดต่อว่า"ครั้งที่แล้วที่ฉันหนีออกจากเมืองไทยเจิ้งเหวินเกรี้ยวกราดมากตอนนั้นฉันก็คิดว่าหรือว่าโอกาสจะมาถึงแล้วไม่กี่วันก็ได้ข่าวที่เจิ้งเหวินต้องเข้าคุกที่เมืองเยี่ยนจิงฉันอดไม่ได้จนต้องที่ที่ไม่มีใครอยู่และหัวเราะเสียงดังพระเจ้าช่วยฉันแล้วแม้แต่พระเจ้าก็ช่วยฉันถ้าฉันไม่ชนะแล้วใครจะชนะ?"

"งั้นนายส่งเขาเข้าคุกไทยเเล้วเอาตูหมิงเฮาออกมา?"

ผมพูดขึ้นทันใดนั้นใบหน้าที่พอใจของเขาก็หยุดนิ่งไปชั่วขณะ