บทที่ 2 คลับหยินหู

หากไม่ได้รับความช่วยเหลือจากเซี่ยะหลิงอวี้ แม่ของเขาอาจจะเสียชีวิตไปนานแล้ว

จ้าวถ่งไม่คิดว่า โจวหยางจะปฎิเสธแบบนี้ จึงรีบพูดขึ้นมาทันทีว่า
"คุณชาย คุณคือทายาทเพียงคนเดียวของโจวกรุ๊ป ถ้าหากว่าคุณไม่มารับตำแหน่งนี้ที่อเมริกาล่ะก็ โจวกรุ๊ปเราจะไม่เหลือที่พึ่งเลย"

โจวหยางพูดอย่างเย็นชาว่า "แล้วมันเกี่ยวข้องอะไรกับผม"

จ้าวถ่งอดไม่ได้ที่จะถามว่า "ชีวิตที่ต้องพึ่งพาคนอื่นแบบนี้ คุณยังใช้มันไม่พอหรือไง?"

โจวหยางพูด้วยน้ำเสียงนิ่งเรียบว่า "ไม่ เพราะว่าเซี่ยะหลิงอวี้เป็นภรรยาของผม และผมก็รักเธอ"

พูดจบโจวหยางก็ปิดวิดีโอลงด้วยความโมโห

ในวินาทีนั้นเอง โจวหยางรู้สึกว่าตัวเองนั้นคิดผิดขึ้นมาเล็กน้อย แต่เมื่อคิดอย่างรอบคอบแล้วนั้น เขาก็สลัดความคิดเหล่านี้ออกไป

เซี่ยหลิงอวี้เป็นคนที่มีบุญคุณ และยิ่งเป็นผู้หญิงที่เขารักอย่างสุดหัวใจ เขาเพียงต้องการใช้ชีวิตอย่างปกติสุขกับเธอแค่เท่านั้นเอง

หลังจากนั้น เขาเข้ามาที่ห้องพักผู้ป่วย คุยกับแม่ของเขาได้สักพักหนึ่ง

แต่! เขาไม่ได้นำเรื่องจ้าวถ่งติดต่อมาบอกกับแม่ของเขา

แม่ของเขาสุขภาพไม่ค่อยแข็งแรง ไม่สามารถรับเรื่องแบบนี้ได้

เมื่อมองว่าใกล้จะถึงเวลาเข้างานแล้ว เขาจึงออกจากโรงพยาบาลและเตรียมตัวไปทำงานที่บริษัทหมิงหยาง


ในเวลานั้นเอง โทรศัพท์ของเขาก็ดังขึ้น ปลายสายคือพนักงานรักษาความปลอดภัยจากบริษัทของเซี่ยะหลิงอวี้
"คุณโจวๆ ผู้ชายที่ชื่อเฉินจวิ้นเซิงมาหาผู้จัดการเซี่ยะที่บริษัทอีกแล้ว"

เมื่อได้ยินประโยคนี้ ร่างกายของโจวหยางก็รู้สึกสั่นไปทั้งตัว หัวใจของเขาเต้นอย่างรุนแรงเมือนจะหลุดออกมา

โจวหยางไม่เคยมั่นใจเลยว่าเซี่ยะหลิงอวี้จะรักเขา ถ้ามองอย่างโหดร้าย บางทีเขาแค่เป็นเพียงตัวเลือกที่เธอหามาแทนที่ความเจ็บปวดของเธอก็เท่านั้น

แล้วทำไมต้องมีเรื่องเฉินจวิ้นเซิงเข้ามาเป็นมือที่สามในเวลานี้ด้วยนะเนี่ย
โจวหยางก็ไม่รู้ด้วยว่าเซี่ยะหลิงอวี้จะสามารถรับมือกับสิ่งที่เฉินจวิ้นเซิงจะทำได้หรือไม่

โจวหยางจึงรีบถามขึ้นมาว่า "เขาอยู่ที่ห้องทำงานของเซี่ยะหลิงอวี้ใช่ไหม?"

"ไม่ใช่ครับ พวกเขาจะนั่งรถของเฉินจวิ้นเซิงไปข้างนอกกัน"

พนักงานรักษาความปลอดถัยคนนี้มีความสัมพันธ์ที่ดีกับโจวหยาง อาจจะเป็นเพราะมีความเห็นอกเห็นใจและรับรู้ได้ถึงความเป็นคนคนละชั้นเหมือนโจวหยาง ดังนั้น ทุกครั้งที่เฉินจวิ้นเซิงมาหาเซี่ยะหลิงอวี้ เขาจะรายงานให้โจวหยางรู้โดยตลอด

โจวหยางถามอีกว่า "พวกเขาจะไปที่ไหนกัน?"

"ได้ยินว่าจะไปที่คลับหยินหู"

"คลับหยินหูเนี่ยะนะ?"

นั่นเป็นคลับระดับไฮโซที่สุดของเมืองเลยก็ว่าได้

ได้ยินมาว่านายใหญ่ผู้ที่อยู่เบื้องหลังคลับนี้เป็นผู้มีอิทธิพล ชนชั้นไฮโซมีเงินมากมายทั้งหลายต่างพากันอยากเข้าที่นี่ เพื่อที่จะมีโอกาสที่จะได้ใกล้ชิดกับนายใหญ่ผู้อยู่เบื้องหลังคลับแห่งนี้

คลับแห่งนี้ใช้ระบบการเป็นสมาชิก เพราะต่อให้ถือเงินสดมากมายมาที่นี่ แต่ไม่ได้เป็นสมาชิก ก็เข้าไปไม่ได้

สโมสรแห่งนี้ใช้ระบบสมาชิกเพื่อการบริโภค หากคุณไม่เป็นสมาชิกแม้ว่าคุณจะผ่านกองเงินสด คุณก็เข้าไปไม่ได้

และถ้าอยากจะเป็นสมาชิกของที่นี่แล้วนั้น มีเงินมากมายก็ไม่เพียงพอ จะต้องได้รับการคัดเลือกด้วย

คลับหยินหูจะพิจารณาจากสถานะทรัพย์สินทางการเงิน สภานภาพทางธุรกิจ และด้านอื่นๆ และหากว่าบกพร่องทางการเงินด้านใดด้านหนึ่ง ก็จะถูกปฎิเสธทันที

ยิ่งไปกว่านั้น สมาชิกของหยินหูจะแบ่งออกเป็นระดับ สมาชิกระดับสูงสุดจะเรียกว่าระดับเพชร รองลงมาเป็นระดับทองคำขาว ระดับทอง ระดับเงิน และทองเหลืองตามลำดับ

มิหนำซ้ำ สมาชิกระดับล่างสุดอย่างระดับทองเหลือง ก็ต้องมีเงินอย่างต่ำ10กว่าล้าน และขนาดขององค์กรต้องมีบุคคลากรมากกว่า 50คน

ถึงแม้ว่าเซี่ยะหลิงอวี้จัดว่าเป็นนักธุรกิจที่ประสบความสำเร็จคนหนึ่ง แต่ก็ยังไม่มีสิทธิ์ที่จะเป็นสมาชิกทองเหลืองของที่นี่เลย

โจวหยางรู้ว่าตนเองนั้นเป็นแค่ผู้ชายธรรมดาคนนึง ที่เขาคลับหยินหูไม่ได้แน่ๆ

แต่ เขากังวลว่าเซี่ยะหลิงอวี้จะได้รับอันตราย

โจวหยางรู้จัเฉินจวิ้นเซิงเป็นอย่างดี คนๆนี้ไม่ใช่คนดีและคิดไม่ดีกับเซี่ยะหลิงอวี้ด้วย

ในสมัยที่เขาคบกับเซี่ยะหลิงอวี้นั้น เขาคิดอยากได้ในตัวของเซี่ยะหลิงอวี้มาโดยตลอด แต่เซี่ยะหลิงอวี้ไม่ต้องการให้เรื่องแบบนั้นเกิดขึ้นก่อนแต่งงาน

ดังนั้น โจวหยางจึงกลัวว่าเขาจะตั้งใจมาหลอกเซี่ยะหลิงอวี้ว่าจะช่วยในเรื่องของธุรกิจ

เขาไม่รอช้า จึงรีบนั่งแม็กซี่ไปที่คลับหยินหู

ในขณะที่รถแท็กซี่ยังไม่ถึงหน้าคลับดีนัก โจวหยางมองเห็นรถของเฉินจวิ้นเซิงจอดอยู่หน้าคลับ

ประตูรถเปิดออกมา ชายหนุ่มมาดดีอย่างเฉินจวิ้นเซิงเดินลงมาจากรถ และอ้อมไปอีกด้านเพื่อเปิดประตูรถ

นาทีนั้น เซี่ยะหลิงอวี้ก็ก้าวเท้าลงมา

ชุดราตรีสีดำและการแต่งหน้าอ่อนๆ

ในวันที่มีหมอกเบาบาง เซี่ยะหลิงอวี้ช่างเหมือนนางฟ้าที่มาจุติบนโลกมนุษย์

โจวหยางที่นั่งอยู่ในรถแท็กซี่กุมขมับแน่นแล้วพูดกับคนขับว่า "รบกวนขับเร็วกว่านี้อีกหน่อยครับ"

หน้าคลับหยินหู
เฉินจวิ้นเซิงเดินอย่างโอ่อ่าและยื่นมือออกไปจับเอวของเซี่ยะหลิงอวี้

แต่เซี่ยะหลิงอวี้ขมวดมองเล็กน้อยและขยับตัวออกเพื่อหลีกเลี่ยงมือของเฉินจวิ้นเซิง

เกิดความเงียบสงัดขึ้นมาในทันที

สายตาที่ผิดหวังของเฉินจวิ้นเซิงจางหายไป แต่กลับกลายเป็นความมั่นใจและเย้ยหยันในทันที เมื่อเขามองมาเห็นโจวหยางที่เพิ่งลงจากแท็กซี่และเดินมาทางนี้ด้วยความร้อนใจ

สายตาที่สบกัน เฉินจวิ้นเซิงแสดงความดูถูกเหยียดหยามโดยการยกนิ้วให้โจวหยาง

โจวหยางวิ่งอย่างสุดชีวิต แต่ก็ตามไม่ทัน

เมื่อไปถึงหน้าประตูของคลับ เฉินจวิ้นเซิงขยับแว่นเล็กน้อยและพูดด้วยเสียงสุภาพว่า

"หลิงอวี้ นักธุรกิจที่ผมนัดมาเจรจากับคุณได้มาถึงแล้ว คุณเดินเข้าไปกับพนักงานก่อน เดี่๋ยวผมไปทักทายเพื่อนก่อน แล้วจะตามไป"

สายตาของเซี่ยะหลิงอวี้ประหลาดใจ แต่ในที่สุดเธอก็พยักหน้าเบาๆ


รูปลักษณ์ที่ซับซ้อนปรากฏขึ้นในดวงตาของ Xie Lingyu และในที่สุดเธอก็ทำได้เพียงพยักหน้าเบา ๆ

เมื่อโจวหยางมาถึงหน้าประตูคลับนั้น ก็มีเพียงเฉินจวิ้นเซิงที่ยืนอยู่

"โจวหยาง คนอย่างแกจะมาคลับอย่างนี้ได้ด้วย?"

ในเวลานี้หน้ากากความเป็นสุภาพบุรุษของเฉินจวิ้นเซิงได้หายไปอย่างสิ้นเชิง คำพูดของเขาเต็มไปด้วยความเย้ยหยัน

"เฉินจวิ้นเซิง ปล่องเซี่ยะหลิงอวี้ออกมาเดี๋ยวนี้ ไม่งั้นเราไม่จบกันแน่!"

"โจวหยาง แกคิดว่าแกเป็นใคร?ห๊ะ จะเข้ามาเป็นสามชิกของที่นี่แกยังไม่มีปัญญาเล้ย แล้วยังจะมาขู่ฉันอีก แกนี่มันเป็นขยะที่โง่จริงๆ"

การดูถูกดูแคลนนั้น มันไม่ได้มาจากคำพูดหรือบาดแผลที่เกิดขึ้น แต่มันมาจากสันดานของคน

เมื่อเห็นว่าโจวหยางโกรธจนหน้าแดงก่ำ จึงหัวเราะออกมา แล้วพูดว่า"วางใจเหอะ ห้องด้านบน ฉันให้คนติดเครื่องตัดสัญญาณไว้แล้ว ต่อให้โทรหาเซี่ยะหลิงอวี้ยังไง ก็โทรไม่ติด แล้วอีกไม่กี่นาทีต่อมา ร่างกายของเซี่ยะหลิงอวี้จะต้องตกเป็นของฉัน"

เฉินจวิ้นเซิงพูดต่ออีกว่า "แกมันไม่ได้เรื่อง แต่งงานมาตั้งสามปี ยังไม่ได้แตะต้องเซี่ยะหลิงอวี้เลย แค่นี้ก็ยังไม่รู้หรอว่าเพราะอะไร! ฉันจะบอกแกให้นะเซี่ยะหลิงอวี้เก็บของมีค่าที่สุดไว้ให้ฉันโว้ย!"

โจวหยางโกรธเขามากจนอยากจะต่อยเข้าที่หน้า แต่เขากลับเดินเขาคลับไปอย่างเฉยเมย

โจวหยางเดินตามจะเข้าไปต่อยเขาสักที แต่ชายสองคนในชุดดำที่ยืนอยู่หน้าประตูกั้นไม่ให้เขาเข้าไป

"ขออภัย กรุณาแสดงบัตรสมาชิกของคุณด้วย"