บทที่ 827 ให้ทางเลือก!

ความสัมพันธ์ระหว่างคนหลายคนค่อนข้างแปลก

โจวหยางต้องการช่วยเหลือคนขับรถให้คนขับรถยืนออกมาอย่างกล้าหาญเพื่อขอความยุติธรรมของตัวเองดังนั้นจึงเป็นเรื่องลำบากใจสำหรับสวี่เหว่ยและหู่แยทั้งสองบังคับให้พวกเขาขอโทษคนขับรถ

หู่แยและสวี่เหว่ยกลัวโจวหยางอย่างมากภายใต้แรงกดดันของโจวหยางพวกเขาทำได้เพียงแค่ต้องเจรจากับคนขับรถแต่เห็นได้ชัดอย่างมากพวกเขาไม่ได้เห็นคนขับรถอยู่ในสายตาเลย

พวกเขาไม่ต้องการแก้ไขปัญหาอะไรจริงๆเลยแต่ว่าแค่วางแผนต้องการให้คนขับรถไปเท่านั้น

คนขับรถในเวลานี้เพราะว่าเขากลัวอำนาจของหู่แยและสวี่เหว่ยดังนั้นจึงเลือกที่จะประนีประนอม

แต่ว่าความประนีประนอมของเขานี้มันละเมิดความหมายของโจวหยาง

นี่คือวงกลมที่แปลกประหลาดอย่างเห็นได้ชัด

ท่ามกลางอำนาจของทั้งสามฝ่ายฝ่ายที่มีอำนาจมากที่สุดเห็นได้ชัดว่าเป็นโจวหยางและฝ่ายที่อ่อนแอที่สุดจึงเป็นคนขับรถ

สวี่เหว่ยและหู่แยไม่กล้าขัดกับความหมายของโจวหยางและคนขับรถก็ไม่กล้าฝ่าฝืนความหมายของหู่แยและสวี่เหว่ย

แต่คนขับรถกลับละเมิดความหมายของโจวหยาง

มันก็เหมือนกับหมากรุกสัตว์อะไรแบบนั้นช้างสามารถกินเสือได้เสือสามารถกินหนูได้ท้ายที่สุดแล้วหนูกลับสามารถกินช้างได้

โจวหยางเป็นถึงช้างตัวนั้นสายตาที่มองไปที่คนขับรถทันใดนั้นก็กลืนไม่เข้าคายไม่ออก

ความจริงแล้วเขารู้ว่าคนขับรถทำให้ถึงขัดความหมายของตัวเองแล้วตอบตกลงหู่แย

เพราะว่าคนขับรถมีตัวตนเป็นเพียงแค่คนตัวเล็กๆเขานั้นหวาดกลับเขาไม่ยินยอมให้โจวหยางช่วยเหลือตัวเองด้วยซ้ำจากนั้นเขาคิดว่าเขาจะทำให้โจวหยางได้รับเดือดร้อน

นั่นหมายความว่าเขารู้สึกว่าโจวหยางเป็นคนดีคนหนึ่งเป็นการช่วยเหลือเขาอย่างดื้อๆดังนั้นเขาจึงกล้าปฏิเสธเพราะว่าเขาปฏิเสธความช่วยเหลือของโจวหยางและไม่ใช่คำสั่ง

สำหรับทางหู่แยและสวี่เหว่ยจากการมองของคนขับรถแล้วที่พวกเขามีการก้มหัวให้กับตัวเองนั่นเป็นเพราะว่าไว้หน้ากับโจวหยางโดยสิ้นเชิง

ตัวเองได้รับผลประโยชน์ก็น่าจะพอแล้วไม่สามารถดำเนินการได้คืบจะเอาศอก

ถ้าหากทำให้สองคนนั้นโกรธจริงๆทำให้โจวหยางกับพวกเขามีการแตกหักกันล่ะก็ตัวเองถือได้มีการทำผิดพลาดครั้งใหญ่จริงๆ

นั่นเป็นเหตุผลว่าทำไมตอนนี้ภาพแปลกๆจึงปรากฏขึ้น

ท้ายที่สุดแล้วยังคงเป็นสวี่เหว่ยที่เปิดปากพูด

"คุณโจวตกลงคุณหมายความว่าอะไร?"

"พี่ใหญ่ของคุณท่านนี้คือให้พวกเราชดใช้ค่าเสียหายขอโทษเขาฉันก็เอาเงินสิบล้านจ่ายค่าชดใช้แล้วจากนั้นก็ขอโทษไปแล้วตกลงคุณยังมีอะไรที่ต้องการพูดอีกเหรอ?"สวี่เหว่ยถามด้วยบรรกาศที่เคร่งครึม

เขารู้สึกว่าโจวหยางกำลังทำเรื่องให้ยุ่งยากมากขึ้น

โจวหยางกลับไม่สนใจเขาเลยและมองไปทางคนขับรถ

"คุณเคยได้รับความเจ็ปปวดอยู่ที่นี่ตกลงจะพูดออกมาไหม?"

ดวงตาของโจวหยางสงบค่อยๆมองไปทางคนขับรถและถาม

เขารู้สึกว่าคนขับรถเป็นคนดีคนหนึ่งดังนั้นตัวเองจึงอยากช่วยเขาสักครั้งจากก้นบึ้งของหัวใจ

แต่ว่าถ้าหากคนขับรถคนนี้ยังคงขี้ขลาดแบบนี้จริงๆไม่ว่ายังไงตัวเองล้วนแล้วไม่ยินดีที่จะพูดออกมาแบบนี้อย่างนั้นโจวหยางก็จะไม่ขอร้องให้เขาพูดออกมา

ดังนั้นเขาจึงให้สิทธิ์ทางเลือกนี้แก่คนขับรถ

"คุณโจวไม่ใช่ว่าฉันไม่ต้องการพูดเพียงแต่....."คนขับรถรีบแก้ต่างอะไรบางอย่างแน่นอนเขารู้ว่าโจวหยางดีกับเขาเพราะแบบนี้เขาจึงไม่ต้องการทำให้โจวหยางไม่พอใจ

เขาเพียงแค่ต้องการอธิบายตัวเองเป็นแค่คนต่ำต้อยคนหนึ่งไม่คุ้มค่าที่จะให้โจวหยางออกหน้าแทนเขาแบบนี้เขาไม่ต้องการเห็นโจวหยางทำเพื่อเรื่องของตัวเองแล้วมีการแตกหักกับคนใหญ่คนโตอย่างหู่แยแบบนี้

นี่คือความคิดที่แท้จริงของคนขับรถแต่ว่าเขากลับไม่รู้ว่าควรจะแสดงออกมายังไงดี

เพียงแต่ในเมื่อเขาแสดงออกมาได้ไม่ชัดเจนโจวหยางก็สามารถฟังออกได้ว่าหมายถึงอะไร

"เอาล่ะคุณไม่ต้องพูดแล้ว"โจวหยางพูด

"ไม่ว่าเหตุผลนั้นจะเป็นเพราะอะไรฉันคิดว่าตัวคุณเองควรจะพิจารณาให้ดีก่อน"

"คุณรู้สึกว่าคุณเป็นหนี้ฉันก็ดีหรือว่าจะอะไรยังไงก็ดีอย่างน้อยตอนนี้ฉันก็ได้ให้โอกาสคุณแบบนี้แล้วปล่อยให้คุณขอความยุติธรรมของตัวเอง"

"ถ้าหากคุณรู้สึกว่าตัวเองยังเป็นผู้ชายคนหนึ่งก็ยืนอยู่ที่นี่พูดคำพูดให้ชัดเจน"

"แน่นอนคุณก็สามารถเลือกจากไปได้ถ้าหากว่าคุณรู้สึกว่าคุณไม่อยากเป็นหนี้ฉันอะไรแบบนั้นก็เอาเงินสิบล้านนี้แล้วจากไปได้เลยฉันก็จะไม่ว่าอะไรคุณ"

หลังจากโจวหยางพูดจบเอนตัวลงบนที่นั่งโดยตรงมีลักษณะเหมือนกับว่าไม่เกี่ยวข้องกับเรื่องนี้

เมื่อคนขับรถได้ยินคำพูดแบบนี้กลับเข้ามาผัวพันอีกครั้ง

เดิมทีเขามีความตั้งใจอย่างมากที่จะยอมแพ้

แต่ว่าหลังจากได้ยินโจวหยางพูดแบบนี้ความไม่เต็มใจในใจเริ่มไหลเข้ามา

ยอมแพ้เหรอ?

ไอ้บ้าเอ๊ยตัวเองต้องการขอความยุติธรรมคิดมาหลายปีแล้ว?

น่าจะสามปีได้แล้วมั้งในช่วงเวลาสามปีนี้ดูเหมือนว่าตัวเองนอนไม่เคยหลับเลยในเวลาเดียวกันทุกคนในครอบครัวมีชีวิตอยู่ในความอัปยศอดสู

โดยเฉพาะหลานสาวตัวน้อยของตัวเองคนนั้นนับตั้งแต่หลังจากที่เกิดเรื่องขึ้นในสามปีก่อนหน้าได้แต่อยู่คนเดียวในห้องและไม่ได้ออกไปข้างนอกตอนนี้เหมือนกับคนป่วยทางจิตคนหนึ่งไปแล้ว

ตอนนี้โอกาสที่จะได้รับความยุติธรรมอยู่ต่อหน้าแล้วเขาต้องการยอมแพ้เหรอ?

ไม่เขาจะยอมแพ้ไม่ได้!

คนขับรถได้ตัดสินใจอยู่ในใจเงียบๆแล้ว

ในเวลานี้สวี่เหว่ยเริ่มกระตุ้นอีกครั้ง"พี่ใหญ่ท่านนี้ฉันว่าตกลงคุณได้พิจารณาเสร็จหรือยังตกลงคุณมีเรื่องต้องการพูดไหมถ้าหากคุณรู้สึกว่าความจริงใจของฉันยังไม่พอละก็ฉันจะเพิ่มให้คุณอีกห้าล้านจะดีไหม?"

"สิบห้าล้านคุณไม่ต้องพิจารณาแล้วนี่ก็ถือว่าเป็นการที่ฉันชดใช้ให้คุณก็ได้แล้วนี่ใช่ไหมเอาไปแล้วจากไปดีไหมล่ะ?"

"สิบห้าล้านเหรอ"คนขับรถพูดอย่างเยาะเย้ย

คำพูดเยาะเย้ยนี้น่าเหลือเชื่อเล็กน้อยหู่แยและสวี่ได้ยินล้วนแล้วตัวสั่น

เพราะว่าพวกเขาฟังจากคำเยาะเย้ยนี้ได้ยินถึงความเกลียดชังที่รุนแรง!

ความเกลียดชังจำเป็นต้องมากแค่ไหนถึงจะแข็งแกร่งได้ขนาดนี้?

สามารถทำให้คนธรรมดาส่งผลต่อความรู้สึกของปรมาจารย์การต่อสู้สองคนได้!

"ฮ่าๆๆมีช่างเยอะจริงๆเลยนะถ้าพูดออกมาแล้วโรงแรมฮุยหวงของพวกคุณควรค่าแก่ความร่ำรวยจริงๆ"

"สิบห้าล้านเหรอสามารถทำให้หลายครอบครัวอยู่ได้หลายรุ่นแล้วคาดไม่ถึงเลยว่าพวกคุณจะเอ่ยปากยื่นให้ฉันแบบนี้เลย"

"เพียงแต่เงินในส่วนนี้จะให้ฉันจริงๆเหรอ?"คนขับรถเงยหน้าขึ้นมองไปทางหู่แยด้วยสีหน้าที่มีความเกลียดชัง!

หู่แยไม่พอใจกับสายตาของคนขับรถที่มองแบบนั้นได้พูดอย่างเร่งรีบ"ตกลงคุณหมายความว่ายังไง?มีอะไรก็พูดมาทำให้พวกเราชัดเจนจะดีกว่าไหม?"

"ถ้าหากจำไม่ผิดล่ะก็ฉันน่าจะไม่รู้จักคุณนะ!"

หู่แยและสวี่เหว่ยเห็นว่ามีความผิดปกติ

ท้ายที่สุดแล้วพวกเขาก็เข้าใจคนขับรถคนนี้ไม่ใช่คนที่โจวหยางหามาขอแต่เป็นมีความไม่พอใจอย่างมากในโรงแรมฮุยหวงจริงๆ

จากคำพูดแบบนี้สิ่งต่างๆกำลังมีปัญหา!

คนขับรถมองไปทางโจวหยางดวงตาที่แน่วแน่

"คุณโจวฉันตัดสินใจแล้วเงินเหล่านี้ฉันไม่เอาแม้แต่แดงเดียว!"

"แม้แต่ชีวิตของฉันวันนี้ทั้งหมดนี้เป็นของคุณโจวแล้วล้วนแล้วไม่สำคัญอีกต่อไป!"

"เพียงขอร้องให้คุณโจวสามารถหนุนหลังฉันช่วยฉันขอความยุติธรรม!"คนขับรถพูดกับโจวหยางอย่างเคารพและทำความเคารพ

หลังจากพูดจบกระทั่งเขายังคุกเข่าลง

โจวหยางขัดขวางการคุกเข่าของเขาแต่ว่าก็ไม่ได้ตอบตกลงเขาเป็นสิ่งแรกแต่เป็นการมองไปทางหู่แยและสวี่เหว่ย

"พวกคุณสองคนตอนนี้ยังรู้สึกว่าเขาแปลกมากไหม?"