บทที่ 839 จิตใจมนุษย์ยากเกินคาดเดา!

โจวหยางคิดว่าแม้ว่าการก่ออาชญากรรมทั้งหมดของฮัวเฉินยวีในช่วงหลายปีที่ผ่านมาจะได้รับการประกาศให้โลกรู้ก็นับว่าเขาถูกลงโทษแล้ว

ในขณะเดียวกันก็ขอให้เขาขอโทษทีละคนและรับการให้อภัยจากเหยื่อซึ่งถือได้ว่าเป็นการให้คำอธิบายแก่คนขับ

ท้ายที่สุดสิ่งต่างๆได้เกิดขึ้นและการบาดเจ็บที่ผู้ประสบภัยไม่สามารถกู้คืนได้ตลอดไปสิ่งที่ดีที่สุดที่ทำได้ตอนนี้คือให้ฮัวเฉินยวีชดเชยเหยื่อและทำความเข้าใจกับพวกเขา

ในเวลานี้บางคนอาจพูดว่าถ้าเหยื่อไม่ยอมรับค่าชดเชยและคำขอโทษล่ะ?

อันที่จริงนี่เป็นปัญหาที่ซับซ้อนมาก

สำหรับเหยื่อหากการบาดเจ็บทำให้เขารู้สึกว่าชีวิตนั้นแย่ยิ่งกว่าความตายอย่างนั้นก็จะไม่มีการชดเชยใดๆทดแทนจิตใจของเขาได้

บางทีสำหรับเหยื่อแล้วการชดเชยก็ไม่สำคัญอีกต่อไปสิ่งที่เขาต้องการอาจเป็นฮัวเฉินยวีไปตาย

ด้วยวิธีนี้ที่สามารถซ่อมแซมหัวใจที่แตกสลายของเหยื่อได้เล็กน้อย

ปรากฏการณ์ทางจิตวิทยาแบบนี้เป็นเรื่องปกติมากอีกทั้งไม่มีใครสามารถบอกได้ว่ามีบางอย่างผิดปกติกับจิตวิทยาประเภทนี้

เป็นเพียงการวิเคราะห์จากปรากฏการณ์ทางเศรษฐศาสตร์ว่าความสูญเสียของเหยื่อได้เกิดขึ้นแล้วในเวลานี้เราต้องทำทุกวิถีทางเพื่อป้องกันการสูญเสียและก่อให้เกิดประโยชน์แน่นอนว่าเป็นการดีที่สุดที่จะเลือกการชดเชยเป็นไปไม่ได้ที่ให้ฮัวเฉินยวีตายแล้วจะนำผลประโยชน์ใดๆมา

แต่ความรู้สึกไม่สามารถวิเคราะห์ได้จากมุมมองของเศรษฐศาสตร์

ในเวลานี้แม้แต่โจวหยางก็ไม่สามารถช่วยได้

ไม่มีใครมีสิทธิ์ให้อภัยในนามของเหยื่อของฮัวเฉินยวี

โจวหยางเพียงแค่ยืนอยู่ในตำแหน่งของตัวเองและให้โอกาสพวกเขาหนึ่งครั้งเพราะปู่ฮัวเคยทำประโยชน์ช่วยตรงไห่ไว้หนึ่งครา

ขอให้พวกเขาบอกโลกเกี่ยวกับอาชญากรรมของพวกเขาและจากนั้นไปหาเหยื่อเพื่อขอโทษสำหรับโจวหยางเรื่องนี้ถือว่าจบลงแล้ว

สำหรับผู้ที่ตกเป็นเหยื่อจะยอมรับคำขอโทษของโจวหยางหรือไม่เขาก็ไม่สามารถควบคุมมันได้

ท้ายที่สุดความสามารถของเขาก็มีขีดจำกัดเช่นกัน

แน่นอนว่ามีคนๆหนึ่งที่เขาต้องการจัดการและนั่นก็คือหลานสาวตัวน้อยของคนขับ

เป้าหมายแรกของการขอโทษของฮัวเฉินยวีคือหลานสาวตัวน้อยของคนขับซึ่งถูกนำโดยโจวหยางเป็นการส่วนตัว

เมื่อครอบครัวของคนขับรถเห็นฉากนี้พวกเขาคิดว่าฮัวเฉินยวีมาที่นี่เพื่อสร้างปัญหาและยังดูอ่อนน้อมถ่อมตนและอ้อนวอน

เมื่อพวกเขารู้ว่าฮัวเฉินยวีมาที่นี่เพื่อขอโทษแก้มของพวกเขาก็กลายเป็นสีแดง

"เหตุการณ์นี้ไม่สามารถจบลงได้หากไม่มีเงินหลายสิบล้าน!คุณรู้ไหมว่าเหตุการณ์นี้ส่งผลกระทบต่อครอบครัวของเรามากแค่ไหน?"ญาติๆกล่าวหากันทีละคน

ฮัวเฉินยวีและผู้เฒ่าฮัวต่างสูญเสียอย่างเห็นได้ชัดเมื่อพวกเขาพบกับสถานการณ์นี้เป็นครั้งแรก

เนื่องจากมีความสมเหตุสมผลจึงไม่มากเกินไปที่พวกเขาจะจ่ายเงินหลายสิบล้าน

ท้ายที่สุดสิ่งที่พวกเขาทำร้ายคือชีวิตทั้งหมดของคนๆหนึ่ง

แต่พวกเขาไม่สามารถจ่ายได้จริงๆ

เป็นเรื่องปกติสำหรับคนคนหนึ่งที่จะพูดแต่ฮั่วเฉินยวีทำร้ายคนมากกว่าเจ็ดสิบหรือแปดสิบคน?

นั่นคือเจ็ดแปดพันล้านหรือแม้แต่หนึ่งพันล้าน!

แม้ว่าสถานะของตระกูลฮัวจะสูงแต่พวกเขาก็ไม่มีเงินมากนัก!

ดังนั้นพวกเขาจึงไม่ต้องการจ่ายเงินแต่พวกเขาไม่รู้จะพูดอย่างไร

โจวหยางยังทำอะไรไม่ถูกเมื่อต้องเผชิญกับสถานการณ์นี้

เขาเกลียดญาติพวกนี้ด้วยซ้ำ

แม้ว่าโจวหยางจะรู้ว่าญาติเหล่านี้ต้องได้รับความทุกข์ทรมานอย่างมากเพราะเขาได้ยินจากคนขับรถว่าญาติเหล่านี้ค่อนข้างน่าเชื่อถือและพวกเขาก็ช่วยเหลือหลานสาวตัวน้อยมาก่อน

แต่สิ่งหนึ่งที่คนเหล่านี้มากเกินไปก็คือพวกเขาไม่รู้ว่าฮัวเฉินยวีมาที่นี่เพื่อขอโทษในตอนแรกหลังจากที่ได้เห็นฮัวเฉินยวีพวกเขาไม่ได้ตั้งใจที่จะไล่ตามพวกเขาและทัศนคติของพวกเขาก็เหยียดหยามมาก!

หลังจากที่ฮั่วเฉินยวีริเริ่มขอโทษพวกเขาก็ดูไม่เต็มใจอีกครั้ง!

รูปลักษณ์นี้น่าขยะแขยง

แต่ท้ายที่สุดแล้วมันเป็นเหยื่อโจวหยางไม่สามารถพูดอะไรได้เขาแค่พูดกับคนขับว่า"ปล่อยพวกเขาที่ไม่เกี่ยวข้องออกไปและให้เหยื่อออกมาแล้วถามเรื่องการชดเชยเถอะ"

คนขับพยักหน้าเล็กน้อยและเขารู้สึกหมดหนทางต่อญาติของเขา

หลังจากได้ยินคำพูดของโจวหยางญาติเหล่านั้นก็รู้สึกไม่พอใจขึ้นมาทันที

"นายคือใคร?"

"ถูกต้องแล้วนายเป็นใครพิเศษ?ทำไมนายถึงสนใจเรื่องของครอบครัวเรา"

"ใช่ๆ!นายเป็นสุนัขของฮั่วเฉินยวีสิท่านายไม่เห็นเจ้านายของคุณมาขอโทษเหรอ?ถ้าจะมาขอโทษทัศนคติของคุณควรจะดีกว่านี้!"

"เราให้พวกนายทำอะไรก็ทำไปเถอะนายจะไล่เราออกไปได้ยังไง?"

เครือญาติมองไปที่โจวหยางอย่างดุเดือดและเอ่ย

สิ่งนี้ทำให้โจวหยางรู้สึกรำคาญ

เป็นเรื่องจริงที่คนเหล่านี้เป็นเหยื่อ

แต่โจวหยางไม่ได้เป็นหนี้อะไรกับคนเหล่านี้!

ในทางตรงกันข้ามเขามาที่นี่เพื่อช่วย!

ถ้ากรุณามาช่วยแล้วยังต้องโดนดุอีกเหรอ?

แบบนี้เรียกว่าอะไร!

เขาไม่พอใจทันทีและพูดอย่างเย็นชาว่า"โอเคฉันเป็นหมาใช่มั้ย?เกี่ยวกับฉันยังไงหรอ?"

"งั้นเรื่องครอบครัวของคุณฉันไม่สนใจแล้ว"

โจวหยางกล่าวกับฮัวเฉินยวีและบรรพบุรุษของตระกูลฮัวว่า"คุณมีอิสระฉันจะไม่บังคับให้คุณทำอะไร"

เมื่อได้ยินคำพูดเหล่านี้ดวงตาของฮัวเฉินยวีและบรรพบุรุษของตระกูลฮัวก็สว่างขึ้นทันที"จริงเหรอ?"

ไอ้สองคนนี้มันเลวจริงๆ!

ฮัวเฉินยวีคนหนึ่งที่อายุน้อยกลับทำร้ายเด็กผู้หญิงมากกว่าร้อยคนในเวลาเพียงไม่กี่ปี

บรรพบุรุษของตระกูลฮัวมีภาพลักษณ์ที่น่าชื่นชมและเป็นบวกบนผิวเผินและแม้กระทั่งจ้องที่ชื่อของนักบุญอุปถัมภ์แห่งตงไห่บนศีรษะของเขาแต่เขาก็ตามใจหลานชายให้ทำทุกอย่าง

พูดตรงไปตรงมาก็เป็นการดำรงอยู่ที่เห็นแก่ตัวมากเช่นกัน

พวกเขาจะปรากฏตัวที่นี่เพื่อขอโทษในตอนนี้เนื่องจากความกดดันของโจวหยาง

ไม่งั้นพวกเขาคงสบายใจกันต่อไปแน่นอน!

ขอโทษบ้าอะไรกัน!พวกเขาไม่ผิดเลย!

เมื่อพวกเขาได้ยินโจวหยางพูดเช่นนี้พวกเขาก็ตื่นเต้นขึ้นมาทันที

ถ้าโจวหยางไม่สนใจพวกเขาชีวิตก็จะยอดเยี่ยม!

โจวหยางพยักหน้าอย่างเคร่งขรึมบอกว่าเขาจะไม่เข้าร่วมในกิจการของพวกเขาอีกต่อไป

เดิมทีเรื่องนี้ไม่มีผลอะไรกับเขา

สาเหตุของการลงมือยังเป็นเพราะพี่ชายของคนขับรถ

ตอนนี้เขาได้ทำหลายสิ่งหลายอย่างเพื่อพี่ชายของคนขับรถเขาได้ทำอย่างดีที่สุดแล้ว

ทำได้แต่ตำหนิคนกลุ่มนี้ที่ไม่ฉวยโอกาส

คนขับรถไม่ได้พูดอะไรมากเกี่ยวกับเรื่องนี้เห็นได้ชัดว่าเขารู้ด้วยว่าโจวหยางทำอะไรให้เขามากมาย

มีเพียงญาติที่ยังไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นเท่านั้นที่ยังคงก่นด่าเขายกใหญ่

แต่คนที่ด่าอย่างมีความสุขที่สุดไม่นานักบนหน้าก็เขาก็ถูกตบเข้าไปหนึ่งฉะเต็มๆ

บรรพบุรุษของตระกูลฮัวตบผู้ชายคนนั้นอย่างดุเดือดและพูดด้วยใบหน้าที่ดุร้ายว่า"ไอเดรัจฉานแกด่าแล้วสบายมากเลยใช่มั้ย?"

"ยังให้ฉันจ่ายอีกล้านด้วยทำไมไม่ลองดูหน้าพังๆของนายหน่อยว่าเงินสิบล้านมันเหมาะสมกับนายยังไงบ้าง!"

บรรพบุรุษของตระกูลฮัวดูเหยียดหยามและเขาก็เดินหน้าอย่างหนักการตบนี้ตบที่คนนั้นโดยตรง

"แกแกตีฉันได้ยังไง?แกไม่ได้มาขอโทษหรอ?"ชายคนนั้นพูดตะกุกตะกัก"ขอโทษ?ฉันขอโทษปู่ของแก!ตอนนี้ถ้าฉันไม่ขอโทษแกแล้วจะทำไม?"