บทที่ 4 ถูกส่งไปที่ฟาร์มหมู!
by หลิงหยุน
10:16,Nov 30,2020
" ใครคือคุณโจวหยาง?! "
เฉินซื่อหาวพูดออกมาด้วยน้ำเสียงที่ดังกังวาล
ผู้คนที่อยู่รอบข้างต่างก็ตกใจจนอ้าปากข้าง ท่านประธานเฉินเป็นบุคคลที่มีอำนาจมาก เหมือนกับที่ว่าเพียงแค่เขากระทืบเท้าก็สามารถทำให้ทั้งตงไห่ทั้งเมืองเกิดแผ่นดิน แต่ตอนนี้ด้วยความตกใจจึงทำให้เสียงของเขาเปลี่ยนไป!
ในตอนนั้นโจวหยางก็พูดขึ้นมาว่า " ผมเองครับ! "
เฉินซื่อหาวจึงเดินเขาไปหาเขาทันที แล้วพูดออกมาอย่างนอบน้อมว่า " คุณ ...... "
เขายังไม่ทันจะพูดจบ โจวหยางก็รีบพูดขึ้นมาทันทีว่า " ท่านประธานเฉิน คำพูดบางคำไม่ควรจะเอามาพูดข้างนอก "
เมื่อเฉินซื่อหาวได้ยินเช่นนั้น ก็ถึงกลับสั่นไปทั้งตัวด้วยความกลัว
ตัวเขานิโง่จริงๆ! สถานะของคุณชายจะต้องปกปิดเก็บไว้เป็นความลับ แต่ตัวเขาเกือบจะหลุดปากออกไปแล้ว ถ้าคุณชายเอาผิดขึ้นมาเขาต้องตายแน่ๆ
ดังนั้นเขาจึงรีบเปลี่ยนคำสรรพนามเรียกแทนชื่อใหม่ แต่ก็ยังพูดอย่างนอบน้อมว่า " คุณโจว ยินดีต้อนรับสู่คลับหยินหู เชิญเข้าไปคุยที่ห้องทำงานของผมดีกว่า "
โจวหยางรู้สึกว่า ตัวเขาในตอนนี้ไม่เหมือนกับเมื่อก่อนนี้แล้ว
แม้แต่คนทั้งเมืองตงไห่ต่างก็ให้ความเคารพนับถือเขา และเมื่ออยู่ต่อหน้าเขา ก็ทำตัวเหมือนกับมดที่อ่อนแอตัวหนึ่ง
หวังเยี่ยนเยี่ยนกลัวจนทำอะไรไม่ถูก และเธอก็ไม่สามารยอมรับความจริงนี้ได้ แต่นี้ก็คือเรื่องจริงที่เกิดขึ้นต่อหน้าเธอแล้ว
โจวหยางคนนี้เขาเป็นใครมาจากไหนกันแน่? ทำไมถึงสามารถให้ท่านประธานใหญ่ของคลับหยินหู ยอมให้เคารพนอบน้อมต่อเขาได้ขนาดนี้?
เมื่อตะกี้ตัวเธอยังดูถูกเขาอยู่เลย เขาคงจะไม่เจ้าคิดเจ้าแค้นเธอหรอกนะ?
เมื่อนึกมาถึงตรงนี้แล้ว หวังเยี่ยนเยี่ยนก็รีบเปลี่ยนท่าทีเป็นประจบประแจงและอ้อนกับโจวหยางว่า " ช่างเป็นเกียรติอย่างยิ่งที่หัวหน้าห้องโจวมาเยืยนถึงคลับหยินหูของพวกเรา และยังเป็นเกียรติให้กับเพื่อนเก่าอย่างฉันอีกด้วย เชิญเข้ามาด้านในเลยคะ...... "
เธอรู้สึกว่า เธอเองได้พูดชมเชยโจวหยางไปสองประโยค เพื่อที่จะให้โจวหยางลืมหรือว่าไม่สนใจกับสิ่งที่เธอพึ่งจะทำไว้ทั้งหมด
แต่ว่าเธอกลับคิดผิด เธอคิดว่าโจวหยางเป็นคนใจมากหรือยังไง
เมื่อเฉินซื่อหาวได้ยินสิ่งที่หวังเยี่ยนเยี่ยนพูดก็รู้สึกแปลกใจเลยถามกลับไปว่า “ เซี่ยวหวัง คุณเป็นเพื่อนนักเรียนรวมห้องกับคุณชายโจวอย่างนั้นรึ? ”
“ ใช่ ใช่ ใช่! ” หวังเยี่ยนเยี่ยนรีบตอบกลับไปว่า “ คุณชายโจวเป็นหัวหน้าห้องตอนสมัยเรียนมหาวิทยาลัย พวกเราสนิทกันมาก! ”
เฉินซื่อหาวก็พูดต่อทันทีว่า “ พรุ่งนี้เธอมารายงานตัวที่ห้องประธาน และต่อจากนี้ไปฉันจะให้เธอเป็นหัวหน้าฝ่ายบุคคลของคลับหยินหูนี้! ”
เธอคิดว่า เธอทำงานในคลับหยินหูจากหัวหน้ากลุ่มเล็กๆไปเป็นหัวหน้าฝ่ายบุคคล เท่ากับว่าเธอเลื่อนขั้นข้ามไป 3 ขั้น ส่วนค่าตอบแทนก็เพิ่มขึ้นมากกว่า10เท่า และยังมีอำนาจดูแลจัดการพนักงานจำนวนมากอีกด้วย แน่นอนว่าต้องเป็นตำแหน่งนึงที่สูงอยู่ทีเดียว
เมื่อหวังเยี่ยนเยี่ยนได้ยินเช่นนั้น ก็ถึงกลับตื่นเต้นจนจะเป็นลม
และในตอนนั้น โจวหยางก็พูดออกมาอย่างเย็นชาว่า “ ท่านประธานเฉิน คุณรู้ไหมว่าผมกับหวังเยี่ยนเยี่ยนเรามีความสัมพันธ์กันอย่างไร? ”
เฉินซื่อหาวนึกว่าโจวหยางไม่พอใจกับสิ่งที่เขาจัดการ เขาจึงรีบพูดต่อไปว่า “ ถ้าคุณโจวไม่พอใจล่ะก็ นั้นผมก็จะให้เซี่ยวหวังเลื่อนขั้นไปเป็นรองประธานเลยก็ได้นะ! ”
ในสายตาของเฉินซื่อหาว โจวหยางก็คือเจ้าของคลับหยินหู บริษัทในเครือของตระกูลโจวทั้งหมดก็เป็นของโจวหยาง ถ้าโจวหยางต้องการให้หวังเยี่ยนเยี่ยนมาอยู่ในตำแหน่งของเขา ตัวเขาเองก็ต้องยอมเสียสละให้กับเธอ
แต่สุดท้ายโจวหยางก็พูดขึ้นมาว่า “ หวังเยี่ยนเยี่ยนคนนี้ชอบดูถูกคน เพราะเหตุที่ว่าผมไม่มีบัตรสมาชิก แค่ผมไปขอความช่วยเหลือจากเธอ แต่เธอกลับดูถูกผมต่างๆนาๆ และยังจะให้ รปภ. มาจัดการผมอีก แต่นี้คุณกลับจะเลื่อนตำแหน่งให้เขาเป็นรองประธาน คุณทำแบบนี้หมายความว่าอะไร? ”
ตอนนี้เฉินซื่อหาวรู้สึกเย็นวูบเข้าไปในหัวใจ
จะยกย่อเขาแต่กลับไปยั่วโมโหเขาซะแล้ว ......
ในตอนนั้น สายตาที่โจวหยางมองหวังเยี่ยนเยี่ยนเต็มไปด้วยความโกรธเคือง
หลังจากนั้นเฉินซื่อหาวก็ตบไปที่หน้าของหวังเยี่ยนเยี่ยนอย่างแรงและพูดว่า “ แม้แต่คุณโจวแกยังกล้าทำ แกไปกินหัวใจเสือมาจากไหนถึงได้กล้าขนาดนี้ หรือว่าแกไม่อยากมีชีวิตอยู่แล้วหรือไง? ”
จากบุคคลที่ได้รับความเคารพนับถือและได้ชื่อว่าเป็นสุภาพบุรุษแห่งตงไห่ แต่ตอนนี้กลับกลายเป็นผู้ชายที่ดูหยาบคายกล้าทำลายผู้หญิง และสิ่งเหล่านี้ก็เป็นเหตุมาจากโจวหยางทั้งหมด
หวังเยี่ยนเยี่ยนตกใจจนตัวอ่อนลงไปคุกเข่าก้มหน้า และพูดปนเสียงร้องไห้ว่า “ ท่านประธานเฉิน คุณโจว ฉันผิดไปแล้วฉันผิดไปแล้วจริงๆ เพราะฉันตาต่ำและดูถูกคนอื่น ได้โปรดยกโทษให้ฉันด้วย ต่อไปนี้ฉันจะไม่กล้าทำแบบนี้อีกแล้ว! ”
เฉินซื่อหาวรู้สึกโมโหมาก เพราะสิ่งที่หวังเยี่ยนเยี่ยนทำทั้งหมด ทำให้โจวหยางต้องขุ่นเคืองใจ ถ้าเป็นเช่นนั้นอนาคตของเขาก็จะต้องจบลงเป็นแน่!
ดังนั้นเขาจึงเตะไปที่ตัวของหวังเยี่ยนเยี่ยนกระเด็นห่างออกไปและด่าเธอต่อว่า “ แกนี้ช่างไม่รู้จักที่ต่ำที่สูง วันนี้ฉันจะทำให้แกรู้ว่า ผลของการที่ทำให้คุณโจวไม่พอมันเป็นยังไง ”
เขาพูดกับ รปภ.ที่อยู่ข้างๆว่า “ ตีให้หนักๆ! ตีให้เกือบตาย แล้วก็ขับรถไปส่งที่ฟาร์มเลี้ยงหมูที่หมู่บ้านซื่อเหอ ต่อจากนี้ไปก็ให้เธออยู่ดูแลให้อาหารหมูที่หมู่บ้านซื่อเหอ! ห้ามออกจากฟาร์มเลี้ยงหมูแม้แต่ก้าวเดียว แม้แต่เวลานอนก็ให้นอนที่คอกหมู ให้นอนอยู่กับหมูนั้นแหละ! ”
เพื่อให้สมาชิกได้รับบริการที่ดีที่สุด ทางคลับหยินหูจึงได้มีการเปิดฟาร์มเพื่อเลี้ยงหมูดำแบบธรรมชาติในหมู่บ้านซื่อเหอ และหมูที่เลี้ยงจะไม่ใส่สารเร่งเนื้อแดงหรือฮอร์โมนใดๆ และจัดส่งมาที่คลับหยินหูที่เดียวเท่านั้น
ให้หวังเยี่ยนเยี่ยนไปเลี้ยงหมูที่นั่นและยังให้เธอนอนอยู่กับหมู การลงโทษแบบนี้ถือได้ว่าเป็นการลงโทษที่ทารุณมาก
หวังเยี่ยนเยี่ยนตกใจกลัวมากจนรีบพูดออกไปว่า “ ท่านประธานเฉิน ฉันจะขอลาออก! ฉันจะลาออกตอนนี้เลย ได้โปรดปล่อยฉันไปเถอะ!”
“ ลาออกอย่างนั้นหรอ? ” เฉินชิวเฟิง พูดออกมาด้วยความโกรธว่า “ ถ้าเธอไม่ยอมไปที่หมู่บ้านซื่อเหอซะดีๆ ต่อจากนี้ไปครอบครัวของเธอก็อย่าหวังว่าจะอยู่ที่ตงไห่อีกต่อไปได้! ไม่ซิ ห้ามอยู่ในประเทศนี้อีก! ถ้าไม่อย่างนั้น ฉันจะให้พวกเธออยู่ก็อยู่ไม่ได้ จะตายก็ตายไม่ได้ ”
หวังเยี่ยนเยี่ยนทรุดตัวลงและร้องไห้ เธอยังคุกเข่าลงบนพื้นและคลานไปหาโจวหยางพร้อมกับโขกหัวลงกับพื้นหลายครั้ง “ "หัวหน้าห้องโจว ได้โปรดช่วยฉันด้วย ฉันผิดไปแล้วจริงๆ! เห็นแก่ที่เราเคยเป็นเพื่อนรวมห้องกันมา...... ”
แต่โจวหยางกลับไม่สนใจเธอ ทำเหมือนกับเธอเหมือนเป็นเพียงแค่อากาศ และหันไปพูดกับเฉินซื่อหาวด้วยสีหน้าที่ไร้ความรู้สึกว่า “ ภรรยาของผมถูกเฉินจวิ้นเซิงพาตัวมา ตอนนี้ผมต้องการหาตัวเธอให้พบ ตอนนี้ เดียวนี้! ”
เฉินชิวเฟิงรีบพูดขึ้นมาว่า “ คุณโจวตามผมมา! ”
หลังจากเฉินชิวเฟิงพูดจบเขาก็หันไป รปภ.ที่อยู่ข้างๆ แล้วพูดว่า “ ฟังคำสั่งฉัน สั่งสอนหวังเยี่ยนเยี่ยนแล้วก็ส่งตัวเธอไปที่หมู่บ้านซื่อเหอ! ”
“ รับทราบครับ ท่านประธานเฉิน! ”
รปภ. ไม่กล้าที่จะขัดคำสั่งเขา จึงรีบพยักหน้ารับทันที
หวังเยี่ยนเยี่ยนตกใจถึงกลับร้องไห้คร่ำครวญ แต่โจวหยางกลับไม่สนใจเธอ และเดินตามเฉินซื่อหาวเข้าไปในคลับ
......
“ คุณชายโจว ผมต้องขอโทษด้วยที่ทำให้คุณต้องทุกข์ใจ ”
ตั้งแต่ที่เข้ามาในคลับ เฉินซื่อหาวก็ได้แต่ขอโทษโจวหยางมาตลอด ทำตัวอ่อนแอเหมือนกับเด็กๆ
โจวหยางพูดด้วยสีหน้าที่เย็นชาว่า “ รีบพาผมไปหาเฉินจวื้นเซิงเดียวนี้! ”
เฉินซื่อหาวรีบไปหาหัวหน้างาน หลังจากที่สอบถามข้อมูลแล้วก็พูดกับโจวหยาง “ คุณชายโจว พวกเขาอยู่ที่ชั้นเก้า ”
โจวหยางพยักหน้าพร้อมกับพูดว่า “ พาผมไปที่นั้น! ”
ไฟแสดงสถานะของลิฟต์กะพริบอย่างช้าๆ โจวหยางกำมือแน่นและเล็บของเขาก็ค่อยๆกดลงไปที่ฝ่ามือ
ถ้าเฉินจวิ้นเซิงกล้าลงมือทำอะไรกับภรรยาของเขาแล้วล่ะก็ ตัวเขาเองจะต้องฆ่าเขาแน่น!
เมื่อมาถึงประตูห้องส่วนตัวของเฉินจวิ้นเซิง ก็เห็นคนสองคนยืนซุบซิบกันอยู่ที่ประตู
เฉินจวิ้นเซิงพยักหน้าอย่างพอใจแล้วพูดว่า “ รอให้ฉันทำเรื่องดีๆเสร็จก่อน และฉันจะแบ่งมาถึงนายด้วย! ”
ทันใดนั้นความโกรธของโจวหยางก็พุ่งออกมา และมือที่กำแน่นของเขาก็พร้อมที่จะพุ่งเข้าไปต่อย
แต่ในเวลานี้เฉินจวิ้นเซิงได้กลับไปในห้องพักอันหรูหราของเขาแล้ว
โจวหยางหันกลับไปพูดกับเฉินซื่อหาวว่า “ ผมไม่อยากให้คนอื่นรู้ว่าผมเป็นใคร อีกประเดี๋ยวคุณไม่ต้องเข้าไป! ”
ในตอนนี้ ภายในห้องเต็มไปด้วยกินเหล้า มีชายวัยกลางคนอยู่สามคน พวกเขามีใบหน้าอ้วนท้วม ทุกคนมองไปที่เซี่ยะหลิงอวี้อย่างมุ่งร้าย และพูดว่า “ คุณเซี่ยะมาดื่มกับพวกเราสักแก้ว ปัญหาทางการเงินของบริษัทคุณ พวกเราจะช่วยจัดการให้เอง ”
ในเวลานี้ มีเสียงดังมาจากด้านนอกประตู จึงทำให้เสียงเฮฮาที่อยู่ด้านในห้องนั้นเงียบลงทันที
โจวหยางถีบประตูเปิดออก และก็รีบพุ่งเข้าไปด้วยสีหน้าที่เต็มไปด้วยความโกรธ
เฉินซื่อหาวพูดออกมาด้วยน้ำเสียงที่ดังกังวาล
ผู้คนที่อยู่รอบข้างต่างก็ตกใจจนอ้าปากข้าง ท่านประธานเฉินเป็นบุคคลที่มีอำนาจมาก เหมือนกับที่ว่าเพียงแค่เขากระทืบเท้าก็สามารถทำให้ทั้งตงไห่ทั้งเมืองเกิดแผ่นดิน แต่ตอนนี้ด้วยความตกใจจึงทำให้เสียงของเขาเปลี่ยนไป!
ในตอนนั้นโจวหยางก็พูดขึ้นมาว่า " ผมเองครับ! "
เฉินซื่อหาวจึงเดินเขาไปหาเขาทันที แล้วพูดออกมาอย่างนอบน้อมว่า " คุณ ...... "
เขายังไม่ทันจะพูดจบ โจวหยางก็รีบพูดขึ้นมาทันทีว่า " ท่านประธานเฉิน คำพูดบางคำไม่ควรจะเอามาพูดข้างนอก "
เมื่อเฉินซื่อหาวได้ยินเช่นนั้น ก็ถึงกลับสั่นไปทั้งตัวด้วยความกลัว
ตัวเขานิโง่จริงๆ! สถานะของคุณชายจะต้องปกปิดเก็บไว้เป็นความลับ แต่ตัวเขาเกือบจะหลุดปากออกไปแล้ว ถ้าคุณชายเอาผิดขึ้นมาเขาต้องตายแน่ๆ
ดังนั้นเขาจึงรีบเปลี่ยนคำสรรพนามเรียกแทนชื่อใหม่ แต่ก็ยังพูดอย่างนอบน้อมว่า " คุณโจว ยินดีต้อนรับสู่คลับหยินหู เชิญเข้าไปคุยที่ห้องทำงานของผมดีกว่า "
โจวหยางรู้สึกว่า ตัวเขาในตอนนี้ไม่เหมือนกับเมื่อก่อนนี้แล้ว
แม้แต่คนทั้งเมืองตงไห่ต่างก็ให้ความเคารพนับถือเขา และเมื่ออยู่ต่อหน้าเขา ก็ทำตัวเหมือนกับมดที่อ่อนแอตัวหนึ่ง
หวังเยี่ยนเยี่ยนกลัวจนทำอะไรไม่ถูก และเธอก็ไม่สามารยอมรับความจริงนี้ได้ แต่นี้ก็คือเรื่องจริงที่เกิดขึ้นต่อหน้าเธอแล้ว
โจวหยางคนนี้เขาเป็นใครมาจากไหนกันแน่? ทำไมถึงสามารถให้ท่านประธานใหญ่ของคลับหยินหู ยอมให้เคารพนอบน้อมต่อเขาได้ขนาดนี้?
เมื่อตะกี้ตัวเธอยังดูถูกเขาอยู่เลย เขาคงจะไม่เจ้าคิดเจ้าแค้นเธอหรอกนะ?
เมื่อนึกมาถึงตรงนี้แล้ว หวังเยี่ยนเยี่ยนก็รีบเปลี่ยนท่าทีเป็นประจบประแจงและอ้อนกับโจวหยางว่า " ช่างเป็นเกียรติอย่างยิ่งที่หัวหน้าห้องโจวมาเยืยนถึงคลับหยินหูของพวกเรา และยังเป็นเกียรติให้กับเพื่อนเก่าอย่างฉันอีกด้วย เชิญเข้ามาด้านในเลยคะ...... "
เธอรู้สึกว่า เธอเองได้พูดชมเชยโจวหยางไปสองประโยค เพื่อที่จะให้โจวหยางลืมหรือว่าไม่สนใจกับสิ่งที่เธอพึ่งจะทำไว้ทั้งหมด
แต่ว่าเธอกลับคิดผิด เธอคิดว่าโจวหยางเป็นคนใจมากหรือยังไง
เมื่อเฉินซื่อหาวได้ยินสิ่งที่หวังเยี่ยนเยี่ยนพูดก็รู้สึกแปลกใจเลยถามกลับไปว่า “ เซี่ยวหวัง คุณเป็นเพื่อนนักเรียนรวมห้องกับคุณชายโจวอย่างนั้นรึ? ”
“ ใช่ ใช่ ใช่! ” หวังเยี่ยนเยี่ยนรีบตอบกลับไปว่า “ คุณชายโจวเป็นหัวหน้าห้องตอนสมัยเรียนมหาวิทยาลัย พวกเราสนิทกันมาก! ”
เฉินซื่อหาวก็พูดต่อทันทีว่า “ พรุ่งนี้เธอมารายงานตัวที่ห้องประธาน และต่อจากนี้ไปฉันจะให้เธอเป็นหัวหน้าฝ่ายบุคคลของคลับหยินหูนี้! ”
เธอคิดว่า เธอทำงานในคลับหยินหูจากหัวหน้ากลุ่มเล็กๆไปเป็นหัวหน้าฝ่ายบุคคล เท่ากับว่าเธอเลื่อนขั้นข้ามไป 3 ขั้น ส่วนค่าตอบแทนก็เพิ่มขึ้นมากกว่า10เท่า และยังมีอำนาจดูแลจัดการพนักงานจำนวนมากอีกด้วย แน่นอนว่าต้องเป็นตำแหน่งนึงที่สูงอยู่ทีเดียว
เมื่อหวังเยี่ยนเยี่ยนได้ยินเช่นนั้น ก็ถึงกลับตื่นเต้นจนจะเป็นลม
และในตอนนั้น โจวหยางก็พูดออกมาอย่างเย็นชาว่า “ ท่านประธานเฉิน คุณรู้ไหมว่าผมกับหวังเยี่ยนเยี่ยนเรามีความสัมพันธ์กันอย่างไร? ”
เฉินซื่อหาวนึกว่าโจวหยางไม่พอใจกับสิ่งที่เขาจัดการ เขาจึงรีบพูดต่อไปว่า “ ถ้าคุณโจวไม่พอใจล่ะก็ นั้นผมก็จะให้เซี่ยวหวังเลื่อนขั้นไปเป็นรองประธานเลยก็ได้นะ! ”
ในสายตาของเฉินซื่อหาว โจวหยางก็คือเจ้าของคลับหยินหู บริษัทในเครือของตระกูลโจวทั้งหมดก็เป็นของโจวหยาง ถ้าโจวหยางต้องการให้หวังเยี่ยนเยี่ยนมาอยู่ในตำแหน่งของเขา ตัวเขาเองก็ต้องยอมเสียสละให้กับเธอ
แต่สุดท้ายโจวหยางก็พูดขึ้นมาว่า “ หวังเยี่ยนเยี่ยนคนนี้ชอบดูถูกคน เพราะเหตุที่ว่าผมไม่มีบัตรสมาชิก แค่ผมไปขอความช่วยเหลือจากเธอ แต่เธอกลับดูถูกผมต่างๆนาๆ และยังจะให้ รปภ. มาจัดการผมอีก แต่นี้คุณกลับจะเลื่อนตำแหน่งให้เขาเป็นรองประธาน คุณทำแบบนี้หมายความว่าอะไร? ”
ตอนนี้เฉินซื่อหาวรู้สึกเย็นวูบเข้าไปในหัวใจ
จะยกย่อเขาแต่กลับไปยั่วโมโหเขาซะแล้ว ......
ในตอนนั้น สายตาที่โจวหยางมองหวังเยี่ยนเยี่ยนเต็มไปด้วยความโกรธเคือง
หลังจากนั้นเฉินซื่อหาวก็ตบไปที่หน้าของหวังเยี่ยนเยี่ยนอย่างแรงและพูดว่า “ แม้แต่คุณโจวแกยังกล้าทำ แกไปกินหัวใจเสือมาจากไหนถึงได้กล้าขนาดนี้ หรือว่าแกไม่อยากมีชีวิตอยู่แล้วหรือไง? ”
จากบุคคลที่ได้รับความเคารพนับถือและได้ชื่อว่าเป็นสุภาพบุรุษแห่งตงไห่ แต่ตอนนี้กลับกลายเป็นผู้ชายที่ดูหยาบคายกล้าทำลายผู้หญิง และสิ่งเหล่านี้ก็เป็นเหตุมาจากโจวหยางทั้งหมด
หวังเยี่ยนเยี่ยนตกใจจนตัวอ่อนลงไปคุกเข่าก้มหน้า และพูดปนเสียงร้องไห้ว่า “ ท่านประธานเฉิน คุณโจว ฉันผิดไปแล้วฉันผิดไปแล้วจริงๆ เพราะฉันตาต่ำและดูถูกคนอื่น ได้โปรดยกโทษให้ฉันด้วย ต่อไปนี้ฉันจะไม่กล้าทำแบบนี้อีกแล้ว! ”
เฉินซื่อหาวรู้สึกโมโหมาก เพราะสิ่งที่หวังเยี่ยนเยี่ยนทำทั้งหมด ทำให้โจวหยางต้องขุ่นเคืองใจ ถ้าเป็นเช่นนั้นอนาคตของเขาก็จะต้องจบลงเป็นแน่!
ดังนั้นเขาจึงเตะไปที่ตัวของหวังเยี่ยนเยี่ยนกระเด็นห่างออกไปและด่าเธอต่อว่า “ แกนี้ช่างไม่รู้จักที่ต่ำที่สูง วันนี้ฉันจะทำให้แกรู้ว่า ผลของการที่ทำให้คุณโจวไม่พอมันเป็นยังไง ”
เขาพูดกับ รปภ.ที่อยู่ข้างๆว่า “ ตีให้หนักๆ! ตีให้เกือบตาย แล้วก็ขับรถไปส่งที่ฟาร์มเลี้ยงหมูที่หมู่บ้านซื่อเหอ ต่อจากนี้ไปก็ให้เธออยู่ดูแลให้อาหารหมูที่หมู่บ้านซื่อเหอ! ห้ามออกจากฟาร์มเลี้ยงหมูแม้แต่ก้าวเดียว แม้แต่เวลานอนก็ให้นอนที่คอกหมู ให้นอนอยู่กับหมูนั้นแหละ! ”
เพื่อให้สมาชิกได้รับบริการที่ดีที่สุด ทางคลับหยินหูจึงได้มีการเปิดฟาร์มเพื่อเลี้ยงหมูดำแบบธรรมชาติในหมู่บ้านซื่อเหอ และหมูที่เลี้ยงจะไม่ใส่สารเร่งเนื้อแดงหรือฮอร์โมนใดๆ และจัดส่งมาที่คลับหยินหูที่เดียวเท่านั้น
ให้หวังเยี่ยนเยี่ยนไปเลี้ยงหมูที่นั่นและยังให้เธอนอนอยู่กับหมู การลงโทษแบบนี้ถือได้ว่าเป็นการลงโทษที่ทารุณมาก
หวังเยี่ยนเยี่ยนตกใจกลัวมากจนรีบพูดออกไปว่า “ ท่านประธานเฉิน ฉันจะขอลาออก! ฉันจะลาออกตอนนี้เลย ได้โปรดปล่อยฉันไปเถอะ!”
“ ลาออกอย่างนั้นหรอ? ” เฉินชิวเฟิง พูดออกมาด้วยความโกรธว่า “ ถ้าเธอไม่ยอมไปที่หมู่บ้านซื่อเหอซะดีๆ ต่อจากนี้ไปครอบครัวของเธอก็อย่าหวังว่าจะอยู่ที่ตงไห่อีกต่อไปได้! ไม่ซิ ห้ามอยู่ในประเทศนี้อีก! ถ้าไม่อย่างนั้น ฉันจะให้พวกเธออยู่ก็อยู่ไม่ได้ จะตายก็ตายไม่ได้ ”
หวังเยี่ยนเยี่ยนทรุดตัวลงและร้องไห้ เธอยังคุกเข่าลงบนพื้นและคลานไปหาโจวหยางพร้อมกับโขกหัวลงกับพื้นหลายครั้ง “ "หัวหน้าห้องโจว ได้โปรดช่วยฉันด้วย ฉันผิดไปแล้วจริงๆ! เห็นแก่ที่เราเคยเป็นเพื่อนรวมห้องกันมา...... ”
แต่โจวหยางกลับไม่สนใจเธอ ทำเหมือนกับเธอเหมือนเป็นเพียงแค่อากาศ และหันไปพูดกับเฉินซื่อหาวด้วยสีหน้าที่ไร้ความรู้สึกว่า “ ภรรยาของผมถูกเฉินจวิ้นเซิงพาตัวมา ตอนนี้ผมต้องการหาตัวเธอให้พบ ตอนนี้ เดียวนี้! ”
เฉินชิวเฟิงรีบพูดขึ้นมาว่า “ คุณโจวตามผมมา! ”
หลังจากเฉินชิวเฟิงพูดจบเขาก็หันไป รปภ.ที่อยู่ข้างๆ แล้วพูดว่า “ ฟังคำสั่งฉัน สั่งสอนหวังเยี่ยนเยี่ยนแล้วก็ส่งตัวเธอไปที่หมู่บ้านซื่อเหอ! ”
“ รับทราบครับ ท่านประธานเฉิน! ”
รปภ. ไม่กล้าที่จะขัดคำสั่งเขา จึงรีบพยักหน้ารับทันที
หวังเยี่ยนเยี่ยนตกใจถึงกลับร้องไห้คร่ำครวญ แต่โจวหยางกลับไม่สนใจเธอ และเดินตามเฉินซื่อหาวเข้าไปในคลับ
......
“ คุณชายโจว ผมต้องขอโทษด้วยที่ทำให้คุณต้องทุกข์ใจ ”
ตั้งแต่ที่เข้ามาในคลับ เฉินซื่อหาวก็ได้แต่ขอโทษโจวหยางมาตลอด ทำตัวอ่อนแอเหมือนกับเด็กๆ
โจวหยางพูดด้วยสีหน้าที่เย็นชาว่า “ รีบพาผมไปหาเฉินจวื้นเซิงเดียวนี้! ”
เฉินซื่อหาวรีบไปหาหัวหน้างาน หลังจากที่สอบถามข้อมูลแล้วก็พูดกับโจวหยาง “ คุณชายโจว พวกเขาอยู่ที่ชั้นเก้า ”
โจวหยางพยักหน้าพร้อมกับพูดว่า “ พาผมไปที่นั้น! ”
ไฟแสดงสถานะของลิฟต์กะพริบอย่างช้าๆ โจวหยางกำมือแน่นและเล็บของเขาก็ค่อยๆกดลงไปที่ฝ่ามือ
ถ้าเฉินจวิ้นเซิงกล้าลงมือทำอะไรกับภรรยาของเขาแล้วล่ะก็ ตัวเขาเองจะต้องฆ่าเขาแน่น!
เมื่อมาถึงประตูห้องส่วนตัวของเฉินจวิ้นเซิง ก็เห็นคนสองคนยืนซุบซิบกันอยู่ที่ประตู
เฉินจวิ้นเซิงพยักหน้าอย่างพอใจแล้วพูดว่า “ รอให้ฉันทำเรื่องดีๆเสร็จก่อน และฉันจะแบ่งมาถึงนายด้วย! ”
ทันใดนั้นความโกรธของโจวหยางก็พุ่งออกมา และมือที่กำแน่นของเขาก็พร้อมที่จะพุ่งเข้าไปต่อย
แต่ในเวลานี้เฉินจวิ้นเซิงได้กลับไปในห้องพักอันหรูหราของเขาแล้ว
โจวหยางหันกลับไปพูดกับเฉินซื่อหาวว่า “ ผมไม่อยากให้คนอื่นรู้ว่าผมเป็นใคร อีกประเดี๋ยวคุณไม่ต้องเข้าไป! ”
ในตอนนี้ ภายในห้องเต็มไปด้วยกินเหล้า มีชายวัยกลางคนอยู่สามคน พวกเขามีใบหน้าอ้วนท้วม ทุกคนมองไปที่เซี่ยะหลิงอวี้อย่างมุ่งร้าย และพูดว่า “ คุณเซี่ยะมาดื่มกับพวกเราสักแก้ว ปัญหาทางการเงินของบริษัทคุณ พวกเราจะช่วยจัดการให้เอง ”
ในเวลานี้ มีเสียงดังมาจากด้านนอกประตู จึงทำให้เสียงเฮฮาที่อยู่ด้านในห้องนั้นเงียบลงทันที
โจวหยางถีบประตูเปิดออก และก็รีบพุ่งเข้าไปด้วยสีหน้าที่เต็มไปด้วยความโกรธ
HELLOTOOL SDN BHD © 2020 www.readmeapps.com All rights reserved
