บทที่10 ออกไปจากบ้านเซี่ยะ

"คุณป้า หลิงอวี้รถติดนิดหน่อยต้องขอโทษด้วยนะครับ"

เสียงหัวเราะอันอ่อนน้อมของเฉินจวิ้นเซิงดังเข้ามา

รูปลักษณ์ที่หล่อ ฐานะครอบครัวก็ดีและเสื้อผ้าที่มีเสน่ห์ภายใต้ปัจจัยเหล่านี้ทำให้เฉินจวิ้นเซิงปรากฏตัวก็ทำให้โจวหยางดับเลย

"จวิ้นเซิงคุณมาแล้วเหรอ รีบเข้ามา!คุณป้าเตรียมซี่โครงหมูเปรี้ยวหวานของโปรดไว้ให้เลย"

ไม่กี่นาทีที่ผ่านมาแม่ยายยังทำตัวไม่แยแสกับแม่โจวหยางและโจวหยาง แต่พอเห็นเฉินจวิ้นเซิงก็กระตือรือร้นขึ้นมาอย่างมาก

"พอสักที!"

"ฉันเป็นสามีของเซี่ยะหลิงอวี้นะ เฉินจวิ้นเซิงเขาเป็นแค่คนนอก!"

ในที่สุดโจวหยางก็อดไม่ได้ที่ส่งเสียงคำรามออกมาและจะกำหมัดอย่างแน่น

จากที่การปรากฏตัวของเฉินจวิ้นเซิงบรรยากาศที่ดูมีชีวิตชีวาและเฮฮากันมาก แต่ดันเป็นเพราะความโกรธของ โจวหยางทำให้หยุดชะงักโดยสิ้นเชิง

"ฉันขอโทษจริงๆ ฉันไม่รู้ว่าพี่โจวจะคิดมากขนาดนั้น คุณป้าฉันขอกลับก่อน"

เฉินจุวิ้นเซิงหันหน้ามาและยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ใส่โจวหยางมุมริมฝีปากของเขาแสดงส่วนโค้งขี้เล่นและเหมือนกำลังบอกว่าคุณ คนที่ควรไปคือคุณ!

แน่นอน โจวหยางยังไม่ทันที่จะพูดอะไรเลย แม่ยายของโจวหยางก็ก้าวมาอยู่ตรงหน้าเฉินจวิ้นเซิง “ จวิ้นเซิงคุณไม่ต้องไปสนใจกับไอ้บ้านี้หรอก รีบเข้ามานั่งเถอะ!”

หลายครั้งที่โจวหยางอยากโวยวาย แต่แม่โจวก็ห้ามเขาไว้ เขาทำได้เพียงหายใจเข้าลึกๆ ไม่กี่ครั้งจากนั้นก็ระงับความโกรธในใจได้

เขาแอบคิดในใจว่า แม่ยาย เฮ้อแม่ยายฉันให้เกียรติมาตลอดเรียกคุณว่าแม่ยาย แต่คุณดันดูถูกฉันซ้ำแล้วซ้ำเล่า คุณคิดว่าฉันจะด้อยกว่าเฉินจวิ้นเซิงจริงๆงั้นเหรอ? ฉันเป็นทายาทของกรุ๊ปโจวนะ ฉันแค่เอาขนสัตว์เพียงเล็กน้อยออกมาจากกรุ๊ปโจวก็ซื้อมูลค่าทั้งหมดของครอบครัวเฉินจวิ้นเซิง

แต่คุณดันแยกแยะไม่ออก ต้องดูถูกฉันแล้วก็ไปเอาใจเฉินจวิ้นเซิง วันหน้าฉันจะทำให้คุณเสียใจและผิดหวังแน่นอน!

แม่ยายของโจวหยางไม่รู้จากที่เธอเป็นลูกเขยน่าสงสาร ไม่เอาไหน แต่ตอนนี้มันต่างออกไปจากเมื่อก่อนแล้ว

เธอเห็นว่าโจวหยางกำลังมองดูตัวเองอย่างเย็นชาและเต็มไปด้วยความโกรธ ในใจเธอรู้สึกว่าไม่เอาไหน ไม่ว่ายังไงเธอก็จะใจแข็งและจัดการลบฐานะเป็นลูกเขยของโจวหยางออก

ดังนั้นเธอจึงจ้องไปที่โจวหยาง: "ไอ้ตัวไม่เอาไหน มองอะไรมอง ห๊ะ! ในสายตาของคุณยังให้เกียรติผู้สูงอายุไหม?"

ขณะที่เธอพูดเธอรู้สึกยิ่งโกรธมากขึ้นเรื่อยๆ : "ในช่วงไม่กี่ปีที่ผ่านมานี้ คุณได้กินและอาศัยอยู่ในบ้านของฉันและแถมคุณไม่ยังช่วยอะไรไม่ได้นิดหน่อย ตอนนี้คุณยังพาหญิงชราของคุณมากินฟรีอยู่ฟรีอีกเหรอ? คุณคิดว่าบ้านของฉันเปิดเลี้ยงบ้านเด็กกำพร้าเหรอ?”

โจวหยางสามารถทนต่อความขมขื่นของแม่สามีที่มีต่อตัวเธอเองได้เพราะกฎแห่งศักดิ์ศรีและความด้อยกว่า แต่ในตอนนี้เธอกำลังว่าแม่ของตัวเอง นี่มันทนไม่ได้จริงๆ!

ในที่สุดความโกรธที่สะสมมาหลายปีก็สลายไปจนหมด

เขาคว้าแจกันในห้องรับแขกให้แตกด้วยความโกรธเกรี้ยว!

"ฉันจะเตือนคุณ พูดว่าฉันได้ แต่อย่ามาว่าแม่ฉัน!"

การแสดงออกของโจวหยางนั้นดุร้ายจนเส้นเลือดออกและจ้องมองไปที่แม่ยาย เหมือนกับว่าจะฆ่าคน

ในห้องรับแขกเกิดความเงียบงันและแม่ยายก็ทำตาโตพร้อมกับเอานิ้วชี้ไปที่โจวหยาง

เธอไม่อยากจะเชื่อเลยว่า ลูกเขยที่เป็นคนอ่อนน้อมถ่อมตนไม่เอาไหน แต่ในวันนี้เธอมีความมั่นใจและกล้ามากที่จะโยนของ!

ห้องรับแขกทั้งห้องตกอยู่ในความเงียบ ดวงตาของทุกคนเบิกกว้างและมองไปที่โจวหยางด้วยใบหน้าที่ไม่น่าเชื่อ

"โจวหยาง ยังไม่รีบขอโทษแม่ยายของคุณอีก!"

แม่โจวซึ่งเป็นคนแรกที่รู้สึกตัว บนใบหน้าขอบเธอเต็มไปด้วยความตื่นตระหนก

เธอกลัวว่าลูกชายของเธอจะทำให้ลูกสะใภ้แม่ของเธอขุ่นเคือง ถ้าพวกเขาโกรธจริงๆ และตัดลูกเขยคนนี้ออกไป จะทำยังไง?

ขณะนี้แม่ยายของโจวหยางพูดกับเซี่ยะหลิงอวี้อย่างโกรธว่า: "หย่า! อวี้อวี้ คุณต้องหย่าร้างกับไอ้ตัวไม่เอาไหนนี้!"

ผู้หญิงที่กลับมามีสติสัมปชัญญะของเธอชี้ไปที่โจวหยางและส่งเสียงแหบพร่า: "ไอ้คนไม่เอาไหน ทำอะไรไม่เป็น เธอยังกล้าโยนทุบของ!"

เซี่ยะหลิงอวี้มองไปที่แม่ที่โกรธแค้นของเธอ จากนั้นมองไปที่โจวหยางที่เต็มไปด้วยความโกรธกับแม่โจวที่ใบหน้าเต็มไปด้วยความกลัว ใบหน้าของเธอดูบอบบางและเหงาหงอยอย่างชัดเจน

เธอทำอะไรไม่ถูก

เธอรู้ว่าโจวหยางเสียใจและแม่ของเธอก็เกินไป แต่นี่คือแม่ของเธอ เธอจะพูดอะไรได้?

ตอนนี้โจวหยางไม่ได้ไปคุยกับแม่ยายที่โกรธแค้นของเขาและเขาก็ไม่ได้สนใจเฉินจวิ้นเซิง แต่เขามองไปที่เซี่ยะอวี้หลิงอย่างเงียบ ๆและพูดอย่างจริงจัง: "อวี้หลิง ถ้าคุณต้องการหย่าวันนี้ ฉันตกลง"

เมื่อเผชิญหน้ากับคำถามของโจวหยางร่างกายของเซี่ยะหลิงอวี้ก็สั่นสะท้าน

ในดวงตาที่สวยงามของเธอ ในแววตานั้นมีความซับซ้อนและทำอะไรไม่ถูกไม่รู้ว่ามันเป็นความขมขื่นที่เกิดจากภาระชีวิตหรือความผิดหวังกับโจวหยาง

ทันทีที่แม่ยายได้ยินคำนี้เธอสุขใจขึ้นมาเลยทันที: "โอเค โอเค เรื่องวันนี้ฉันพูดสุดท้าย วันนี้ต้องหย่า!"

หลังจากพูดจบเธอก็มองไปที่โจวหยางอย่างดูถูกเหยียดหยามและพูดอย่างเย็นชา: "ไม่ดูตัวเองเลย สู้จวิ้นเซิงไม่ได้สักนิด ไม่มีทักษะ แต่อารมณ์นี้ไม่น้อย!"

"หุบปาก!"

เสียงคำรามของโจวหยางขัดจังหวะเสียงคำรามของแม่ยาย

"ฉันสู้จวิ้นเซิงไม่ได้สักนิด?"

โจวหยางเอียงหัวและดวงตาของเขามองไปที่เฉินจวิ้นเซิง จากนั้นก็มองไปที่แม่ยายของเขาคำพูดเย็นชาของเขาเผยให้เห็นเจตนาถึงฆาตกรรม

คำพูดดูถูกเหยียดหยามของแม่สามีดูเหมือนจะตอบคำถามของโจวหยางว่าเธอดูเหมือนจะเป็นเรื่องตลก

"ดีมาก เริ่มตั้งแต่วันนี้ฉันโจวหยางจะทำให้คุณไม่สามารถเทียบถึงได้"

ห้องรับแขกตกอยู่ในความเงียบเป็นครั้งที่สอง และตามมาด้วยเสียงหัวเราะที่ไม่มีใครปิดบัง

เฉินจุวิ้นเซิงหัวเราะและพูดว่า: "โอ้พระเจ้า โจวหยางเราไม่สามารถเทียบกับคุณได้? คุณนี้มันตลกจริงๆ ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า!"

แม่สามียังพูดด้วยท่าทางดูถูก: "ถุย! ไม่เอาไหนและไร้ยางอายอย่างคุณนี้แหละ ที่จะเทียบกะพวกเราไม่ได้!"

“ แม่ เราไปเถอะ!”

โจวหยางไม่ได้สนใจเสียงหัวเราะที่อยู่ข้างหลังเขาอีกต่อไป แต่ผลักรถเข็นและพาแม่โจว ออกไปทีละก้าวท่ามกลางเสียงหัวเราะของครอบครัวเซี่ยะ

หู้ว!

สายลมยามค่ำคืนที่ปะปนกับความหนาวสั่นเข้ามาและจึงของโจวหยางก็รู้สึกชัดเจนขึ้น

“ โจวหยาง!”

ในขณะที่โจวหยางผลักแม่โจวออกไปน้ำเสียงที่ซับซ้อนของเซี่ยะหลิงอวี้ก็ดังมาจากด้านหลัง

เมื่อได้ยินเสียงของเซี่ยะหลิงอวี้ โจวหยางถึงกับมือสั่นทันที

ภายใต้ม่านแห่งราตรีชุดราตรีสีขาวซีดทำให้เซี่ยะหลิงอวี้เปรียบเสมือนนางฟ้าลงมาจากสวรรค์

เซี่ยะหลิงอวี้กัดริมฝีปาก กัดฟันและในที่สุดก็เดินช้าๆไปที่โจวหยาง

"นี่คือกุญแจรถของฉันและกุญแจสำหรับอพาร์ทเมนต์เล็กๆ คุณพาแม่ของคุณไปอยู่ที่นั่นสักพัก"

"นอกจากนี้ เงินพวกนี้คุณประหยัดหน่อย เราต่างฝ่ายต้องการความใจเย็น "

เมื่อมองไปที่กุญแจและธนบัตรที่เซี่ยะหลิงอวี้มอบให้ ในใจโจวหยางรู้สึกว่าซับซ้อนมาก

เขานึกถึงเสียงหัวเราะของครอบครัว เซี่ยะ อันขมขื่นของแม่ยายและการต่อต้านผู้มาเยือนของเฉินจวิ้นเซิง ฉากนั้นทำให้วนไปวนมาในหัวสมอง

"นี่หมายความว่าไง" โจวหยางมองไปที่เซี่ยะหลิงอวี้และพูดอย่างจริงจัง: "คุณไว้ใจได้เลย ได้ตั้งแต่วันนี้ฉันโจวหยางจะไม่ใช้เงินแม้แต่บาทเดียวของตระกูลเซี่ยะของคุณ"

มือของเซี่ยะหลิงอวี้ถึงกับแข็งในอากาศและจ้องมองไปที่โจวหยางสักสองสามวินาที จากนั้นก็ยิ้มเศร้าๆและกลับสู่ความรู้สึกที่หนาทึบ

"หลิงอวี้เป็นเด็กดี ดูไม่ออกเหรอว่าเขาชอบเธอ ... "

แม่โจวกำหน้าอกของเธอและไออย่างรุนแรง และใช้สายตาที่ดุร้ายจ้องมองโจวหยาง

ชอบ?

โจวหยางเงียบ หัวใจของเธอสั่นไปหมด เขาชอบฉันเหรอ? คิดว่าฉันเองไม่ชอบเขาเหรอ? ชอบเธอมานานแล้วได้อะไร? นอกจากความเฉยชาของเขาและการเยาะเย้ยครอบครัวเขา

แบบนี้ใครจะทนได้?

หน้าต่างบ้านของเซี่ยะสว่างขึ้นแล้วและเสียงฉลองวันเกิดก็ดังขึ้นอย่างแผ่วเบา

โจวหยางกำหมัดแน่นและพูดกับตัวเองว่า: "อีกไม่นาน ฉันจะทำให้คนที่ดูถูกฉันคุกเข่าลงบนพื้นร้องขอและร้องเพลงพิชิต!"