บทที่ 842 นิสัยธรรมชาติของมนุษย์ไม่ได้เลวร้าย!

ทุกคนต่างคิดว่าการกระทำของหญิงสาวมันมากเกินไปแล้ว

คนเค้าบอกแล้วว่าคนเค้ามาขอโทษเธอไม่ได้พูดออกมาตรงๆว่ายอมรับคำขอโทษหรือไม่ยอมรับก็แล้วไปแต่ยังให้คนเค้าคุกเข่าลงด้วยเนี่ยนะ

เอิ่มในเมื่อเธอได้ยื่นข้อเสนอฮัวเฉินยวีเค้าก็ได้คุกเข่าลงตามข้อเสนอของเธอตอนนี้เธอน่าจะให้อภัยเขาได้แล้วมั้ง

แต่เธอยังตบหน้าเขาอีกแล้วยังให้เขาไปตายด้วยให้เขาไสหัวไปยังบอกอีกว่าชาตินี้จะไม่ยอมให้อภัยเขานี่มันมากเกินไปหน่อยไหม?

นี่มันมากเกินไปหน่อยแล้วป่ะ!

นี่มันพูดจากันด้วยเหตุผลไม่ได้เลยชัดๆ!

ทุกคนต่างคิดว่าฮัวเฉินยวีใกล้จะระเบิดออกมาแล้ว

แบบนี้ก็ควรจะระเบิดออกมาได้แล้วป่ะเมื่อกี้ยังเป็นคนที่หยิ่งผยองและไม่มีเหตุผลอยู่เลยตอนนี้กลับตกต่ำจนเป็นสภาพนี้ถ้าพูดตามหลักอารมณ์อละหลักเหตุผลก็ควรจะระเบิดออกมาได้แล้วมั้ง

แต่ว่าสิ่งที่อยู่นอกเหนือการคาดหมายของพวกเขาคือฮัวเฉินยวีคุกเข่าอยู่บนพื้นโดยที่ไม่ขยับเลยงั้นหรอ!

เขาไม่ได้พูดอะไรเลยสักคำราวกับว่าคนที่หญิงสาวเพิ่งตบไปเมื่อกี้ไม่ใช่เขายังไงอย่างนั้น

คุกเข่าอยู่บนพื้นเงียบๆแบบนั้นเหมือนรูปปั้นรูปนึง

แต่ว่าสามารถรับรู้จากแผ่นหลังและกลิ่นอายที่แผ่กระจายออกมาจากตัวเขาได้เลยว่าตอนนี้เขาน่าจะรู้สึกเสียใจเป็นอย่างมาก

รู้สึกเสียใจซึ่งนั่นก็หมายความว่าไอ้หมอนี่กำลังทบทวนตัวเองอยู่งั้นหรอ

ทุกคนต่างคิดไม่ออกทำไมถึงเริ่มทบทวนตัวเองได้เหรอ?

พฤติกรรมตอนแรกเริ่มของฮัวเฉินยวีไม่ได้เป็นแบบนี้นะ!

นั่นเป็นคนที่มีป้ายกำกับติดไว้บนหน้าว่าเป็นลูกมหาเศรษฐีที่ไม่เอาการเอางานนะ!

ไม่พูดจาด้วยเหตุผลเย่อหยิ่งจองหองรังแกคนที่อ่อนแอกว่าและเกรงกลัวผู้ที่แข็งแกร่งกว่าจิตใจอำมหิต…..ทั้งหมดนี้ควรจะเป็นคำนิยามของเขาสิถึงจะถูก!

นี่มันผิดพลาดตรงจุดไหนกันแน่?

มีแต่โจวหยางที่เข้าใจ

ซึ่งเขารู้แล้วว่าทำไมเหตุการณ์ทุกอย่างถึงเป็นแบบนี้ได้ก่อนที่จะอดไม่ได้ยิ้มขึ้นมาที่มุมปาก

มันก็จริงถ้ามองจากภายนอกแล้วเรื่องที่เกิดขึ้นข้างบนนี้เหมือนจะแปลกประหลาดเล็กน้อย

ทั้งๆที่ญาติๆของหญิงสาวไม่ได้ทำเรื่องอะไรที่เกินเลยแท้ๆก็แค่พูดคำหยาบที่ไม่ได้ส่งผลกระทบใดๆไม่กี่คำและขอค่าเสียหายสิบล้านกับตระกูลฮัวเท่านั้นเอง

ถึงแม้คำหยาบพวกนั้นจะไม่น่าฟังแต่มันเป็นคำที่คนธรรมดาทั่วไปใช้ด่ากันมันไม่มีทักษะใดที่ปนอยู่ในนั้นเลยและไม่ได้ส่งผลกระทบมากนัก

แต่เป็นเพราะเหตุการณ์แบบนั้นเองกลับทำให้บรรพบุรุษตระกูลฮัวและฮัวเฉินยวีโกรธกริ้วทั้งสองคนเลย

ตอนแรกกะจะมาขอโทษอยู่แต่แค่หันควับไปทีเดียวก็จะทำร้ายคนพวกนี้อีกครั้ง

ส่วนหญิงสาวหละ?เหมือนสิ่งที่หญิงสาวทำจากเกินกว่ามาก

เธอจะให้ฮัวเฉินยวีคุกเข่าให้เธอ!

ไม่เพียงเท่านี้เธอยังได้ตบหน้าฮัวเฉินยวีไปครั้งนึงแล้วยังได้ประกาศกราวอีกว่าชาตินี้จะไม่มีวันอภัยให้ฮัวเฉินยวี!

เรื่องที่เกิดขึ้นทั้งหมดนี้ไม่ว่าจะเป็นเรื่องใดเหมือนจะรุนแรงและเกินเลยกว่าการกระทำของเหล่าญาติๆเธออีก

แต่ฮัวเฉินยวีกลับไม่ได้ถือโทษโกรธเคืองเธอแต่ยังได้ทำการทบทวนตัวเองอีกด้วย

สิ่งนี้ทำให้คนรู้สึกสงสัยได้จริงๆเรื่องทั้งหมดทำไมถึงกลายเป็นแบบนี้ไปได้

แต่เมื่อลองมาสังเกตดูอย่างละเอียดอีกครั้งละก็ก็จะพบว่าเรื่องที่หญิงสาวทำกับเรื่องที่ญาติของเธอทำมันแตกต่างกันตรงที่เนื้อแท้ของเรื่อง

ญาติๆของหญิงสาวด่าคำหยาบคายร้องขอค่าเสียหายเรื่องทั้งหมดนี้ไม่ได้เกี่ยวข้องกับเรื่องที่ฮัวเฉินยวีกระทำผิดมากนัก

ถึงแม้ฮัวเฉินยวีจะได้กระทำความผิดไปการที่ด่าว่าเขาและค่าใช้จ่ายจากเขาเป็นเรื่องที่ปกติมาก

แต่ถ้าโยนเรื่องความผิดถูกออกไปการกระทำและพฤติกรรมแบบนี้ของพวกเขามีแต่จะทำให้ฮัวเฉินยวีลืมในสิ่งที่ตัวเองได้กระทำผิดไปและนำความสนใจทั้งหมดเล็งไปที่เรื่องมั่วซั่วพวกนี้

แต่สิ่งที่หญิงสาวได้ทำทุกๆกิริยาท่าทางของเธอต่างกำลังย้ำเตือนถึงความผิดทั้งหมดที่ฮัวเฉินยวีเคยทำ

เธอให้ฮัวเฉินยวีคุกเข่าลงดูจากภายนอกแล้วเป็นสิ่งที่เหยียดหยามศักดิ์ศรีมากๆเหมือนจะรุนแรงกว่าการขอเงินค่าเสียหายสิบล้านกับเขาเสียอีก

เพราะยังไงคนอย่างฮัวเฉินยวีที่เป็นคุณชายตำแหน่งสูงส่งและน่าเคารพถ้าเกิดคุณบอกว่าคุณจะให้เงินสิบล้านกับเขาและให้เขาคุกเข่าลงนั่นมันไม่มีทางเกิดขึ้นได้แน่นอนและเขาก็จะตบหน้าคุณกลับทีนึงโดยที่ไม่ต้องคิดอะไรเลย

แต่การคุกเข่าลงกับพื้นนั้นเป็นการไถ่บาปอย่างแท้จริงเลย

ทำให้ความคิดของฮัวเฉินยวีไม่สามารถหลุดออกไปจากเรื่องการไถ่บาปได้เลย

เพราะฉะนั้นหญิงสาวทำสำเร็จแล้ว

ถึงแม้ด้านหลังเธอจะทำได้เกินเหตุมากแค่ไหนฮัวเฉินยวีก็จะไม่รู้สึกโกรธ

เพราะเขากำลังทบทวนตัวเองทบทวนทุกสิ่งอย่างที่ตัวเองเคยทำเรื่องที่หญิงสาวได้ทำกับเรื่องที่ตัวเองได้ทำอันไหนมันหนักหนากว่ากันแน่

ผลสรุปเห็นได้ชัดมากสิ่งที่เขาทำดูเกินเลยกว่าสิ่งที่หญิงสาวทำด้วยซ้ำ

หญิงสาวแค่ให้เขาคุกเข่าลงเท่านั้นส่วนเขาเกือบจะทำให้หญิงสาวได้สูญเสียทั้งชีวิตของตัวเองไปเลย

เพราะฉะนั้นเขาไม่เพียงแต่จะไม่รู้สึกโกรธแต่กลับยิ่งรู้สึกผิดเข้าไปเขาสามารถรับรู้ถึงสาเหตุที่หญิงสาวโกรธได้เลย

จากนั้นจึงทำให้เกิดเหตุการณ์ในตอนนี้เหตุการณ์ที่ทำให้ทุกคนไม่เข้าใจ

ฮัวเฉินยวีคุกเข่าอยู่กับพื้นอย่างเงียบๆผู้คนที่อยู่ข้างๆไม่กล้าแม้กระทั่งจะหายใจแรง

ผ่านไปนานมากบรรพบุรุษตระกูลฮัวถอนหายใจเฮือกนึงก่อนจะเดินไปข้างกายฮัวเฉินยวีอย่างเงียบๆอยากจะเข้าไปดึงตัวเขาให้ลุกขึ้น"ลูกยวีลุกขึ้นมาเถอะความจริงใจของแกได้แสดงออกมาแล้วฝ่ายตรงข้ามไม่ยอมให้อภัยเรามันก็ทำอะไรไม่ได้นะ"

"ไม่ผมไม่ลุก"ฮัวเฉินยวียังคงคุกเข่าอยู่กับที่ถึงแม้เสียงจะเบามากแต่กลับพูดออกมาอย่างแน่วแน่มาก"นี่เป็นความผิดที่ผมได้กระทำเองให้ผมแบกรับมันด้วยตัวผมเองเถอะ"

"เธอจะไม่ยอมให้อภัยผมก็ได้มันเป็นสิทธิเสรีภาพของเธอ"

"แต่ถ้าเธอไม่ยอมให้อภัยผมผมก็จะคุกเข่าอยู่แต่ที่นี่!"

เขาคุกเข่าคลานขึ้นไปอย่างกระทันหันในฐานะที่เป็นคนธรรมดาคนนึงเข่าของเขาอ่อนแอมากๆ

ระยะทางจากตรงนี้ถึงห้องนอนมีแค่ประมาณสิบกว่าเมตรเข่าของเขาเสียดสีกับพื้นจนเริ่มมีเลือดไหลออกซิบมาแล้ว

แต่เขาไม่ได้สนใจเลยสักนิดคุกเข่าคลานมาถึงหน้าประตูห้องนอนใช้แรงเคาะประตูไปสองสามที"คุณหญิงชิงชิงครับขอโทษครับผมเป็นคนทำร้ายคุณ"

"ผมรู้อยู่แก่ใจมากครับว่าสิ่งที่ผมได้ทำไปมันหนักหนาสาหัสมากแค่ไหนผมไม่คาดหวังต่อคำยกโทษจากคุณ"

"แต่รบกวนคุณช่วยบอกกับผมด้วยว่าผมต้องทำยังไงถึงจะทำให้บาดแผลในใจของคุณสมานขึ้นมาได้ครับ"

"ถ้าเกิดคุณต้องการเงินละก็จำนวนเงินสิบล้านที่พวกเขาเพิ่งเสนอไปในเมื่อกี้ผมสามารถตอบตกลงคุณได้หรือจะยี่สิบล้านสามสิบล้านหรือมากกว่านั้นก็ได้ครับผมตอบตกลงได้หมดเลย"

"ถึงแม้หลังจากที่ให้เงินคุณไปคุณจะยังไม่ให้อภัยผมก็ไม่เป็นไรครับผมแค่อยากไถ่โทศกับคุณ"

ฮัวเฉินยวีพูดออกมาจากใจจริง

แววตาของญาติๆที่อยู่ข้างๆต่างมีแสงแห่งความโลภเกิดขึ้น

นี่ตอบตกลงแล้วหรอ?

ได้ตอบตกลงไปตั้งแต่แรกก็จบแล้วป่ะ!

"เชี่ยนเชี่ยนรีบตอบตกลงคุณชายฮัวสิ!"

"นั่นมันหลายสิบล้านเลยนะอย่างน้อยพวกเราเอาแค่ยี่สิบสามสิบล้านก็ยังดีนะไม่งั้นความเจ็บปวดตลอดสามปีที่ผ่านมานี้เธอก็จะต้องเจ็บเปล่าสิ!"

มีคนตะโกนออกมาทันทีเลย

ส่วนสีหน้าของบรรพบุรุษตระกูลฮัวกลับดูย่ำแย่ลง

"ลูกยวีคนที่แกต่องไถ่บาปด้วยไม่ได้มีแค่คนนี้คนเดียวนะแกเปิดปากก็ตอบตกลงชดใช้ค่าเสียหายเป็นจำนวนเงินมากขนาดนี้เลยแกเคยคิดไหมว่าถ้าตอนที่แกเผชิญหน้ากับผู้เสียหายคนอื่นๆแกจะทำยังไง?"

"ถ้าเกิดทุกคนต่างเรียกร้องเงินที่มากขนาดนี้ตระกูลฮัวของเราไม่สามารถความออกมาได้เลยด้วยซ้ำ!"

"ถ้าเกิดแกให้เงินที่มากขนาดนี้กับคนแรกแล้วไม่ให้คนหลังๆแบบนั้นมันจะดูเกินเหตุไปมากกว่าไหม?"

บรรพบุรุษตระกูลฮัวพูดห้ามเหมือนคนแก่

แต่ฮัวเฉินยวีกลับพูดว่า"คุณปู่ครับผมไม่สนใจครับ"

"ผมแค่อยากไถ่บาป"

ฮัวเฉินยวีพูดด้วยใบหน้าที่เรียบนิ่ง

มองเห็นได้อย่างชัดเจนเลยว่าเขาได้พูดคำนี้ออกมาจากใจจริงจริงๆ