บทที่ 835 บรรพบุรุษตระกูลฮัว!

เมื่อเห็นท่านหลานถอดใจกับตัวเองฮัวเฉินยวีก็ขู่ขึ้นมา

คนประเภทนี้เป็นคนประเภทรังแกคนที่อ่อนกว่าแต่กลัวคนที่แข็งแกร่งกว่า

หู่แยและโจวหยางอยู่ฝั่งตรงข้ามของเขาอย่างชัดเจนดังนั้นเขาจึงไม่ใส่อารมณ์ใดๆต่อโจวหยางและหูเย่เขาแค่กลัว

กลัวว่าโจวหยางจะทุบตีเขา

แต่ท่านหลานนั้นแตกต่างออกไปท่านหลานสุภาพกับเขามากจนถึงตอนนี้เขาจึงตัดสินใจเลือกท่านหลาน

หากท่านหลานไม่สนใจเขาเขาจะขู่หลาน

แน่นอนว่าแนวทางนี้สามารถจัดการกับคนโง่เท่านั้น

ถ้าท่านหลานเป็นคนโง่อาจกลับตัวในเวลานี้และยืนอยู่ตรงหน้าเขาอีกครั้ง

แต่น่าเสียดายที่ท่านหลานไม่ใช่คนโง่

ท่านหลานหยุดและหันกลับมา

"คุณพูดว่าอะไรนะ?"ท่านหลานถาม

"ถ้าคุณไม่ช่วยฉันหยุดพวกเขาในวันนี้ฉันจะฆ่าทั้งตระกูลของคุณ!"ฮัวเฉินยวียังคงขู่

ท่านหลานยิ้มยิ้มอย่างมีความสุข

"หู่แยพวกมันกล้าทุบตีคุณคุณดีกับพวกเขาแบบนี้ทั้งร้องไห้หาพ่อและแม่"

"กูแค่เกรงใจกับมึงหน่อยมึงก็ปฏิบัติกับกูแบบนี้เหรอ?"

"คุณบังคับฉันแบบนี้ฉันตบคุณสองสามครั้งดีมั้ย?"

ท่านหลานมองไปที่ฮัวเฉินยวีอย่างติดตลกและพูด

ดูเหมือนว่าเขาจะไม่เคยสังเกตเลยว่าคุณชายตระกูลฮัวจะโง่เขลาขนาดนี้

ไม่ฉลาดเลยจริงๆหรอ?

เขาเดินเข้ามายกมือขึ้นและตบฮัวเฉินยวี"อยากจะฆ่าทั้งตระกูลฉันหรอ?"

ฮัวเฉินยวีตกตะลึงและปกปิดใบหน้าของเขาด้วยความเหลือเชื่อ

แม้แต่ท่านหลานก็เริ่มตีตัวเองแล้ว?

"คุณคุณกล้าที่จะตีฉันหรอ?"เขาถาม

ฉากนี้คล้ายกับตอนที่โจวหยางทุบตีเขา

แน่นอนว่าผลลัพธ์จะคล้ายกัน

ท่านหลานไม่เพียงตบเขาสองสามครั้งแต่ยังเตะเขาลงไปที่พื้น

"กูตีมึงนั้นแหละ!ยังอยากจะฆ่าทั้งตระกูลของกู?"

"เชื่อหรือไม่ว่ากูจะเอาชีวิตหมาๆของมึง?"ท่านหลานพูดอย่างโหดเหี้ยม

ประโยคนี้ทำให้ฮัวเฉินยวีรู้สึกหวาดกลัวในที่สุด

เขาไม่เคยทำผิดมาก่อนและในที่สุดก็อดไม่ได้ที่จะร้องไห้ออกมา

วันนี้เขามีความเละเล็กน้อยและถูกคนทุบตีจนสภาพไม่เหมือนคน

"ฉันฉันผิดไปแล้วท่านหลานปล่อยฉันไปเถอะฉันจะไม่แก้แค้นคุณ"ฮัวเฉินยวีร้องไห้พลางกล่าว

"พูดรู้เรื่องแต่แรกเรื่องก็จบตั้งแต่แรกแล้วไม่ใช่หรอ?"

"ต้องให้คนอื่นตีคุณสักรอบถึงจะรู้จักพูดดีๆหรอ?คุณทำแบบนี้เท่ากับบังคับให้คนต้องตีคุณไม่ใช่?"ท่านหลานพูดด้วยเจตนาบางอย่างจะว่าไปมันก็รู้สึกดีที่ได้ตีคนรวยๆแบบนี้

หลังจากเตะเท้าของฮัวเฉินยวีอย่างแรงๆท่านหลานก็ขู่ว่า"ถ้ายังกล้าขัดขวางความคิดกูกูจะฆ่ามึงแบบไร้ความปราณี!"

ตามนิสัยของฮัวเฉินยวีหลังจากได้ยินประโยคนี้เขาไม่กล้าที่จะต่อสู้กับท่านหลาน

เพราะเขาเป็นคนที่ชอบรังแกคนที่อ่อนแอกว่าแต่กลัวคนที่แข็งแกร่งกว่าเขารังแกคนที่ปล่อยให้เขารังแกเท่านั้นถ้าใครไม่ปล่อยให้เขารังแกเขาก็จะปฏิบัติต่ออีกฝ่ายเหมือนปู่

ท่านหลานจากไปแล้วและฮัวเฉินยวีเป็นคนเดียวที่เหลืออยู่ที่ต้องเผชิญหน้ากับโจวหยางและหู่แย

"หู่แยโจวคุณโจวคุณจะตีฉันเมื่อไหร่?"ฮัวเฉินยวีถามอย่างอ่อนแรง

"ตีเมื่อไหร่ก็ต้องถามตัวเอง"โจวหยางนั่งลงบนโซฟาอย่างลวกๆแล้วเอ่ยเบาๆ

"ถามตัวเอง?"ฮัวเฉินยวีชี้ไปที่จมูกของเขา"ฉันพูดได้หรอ?ถ้าให้ฉันพูดตอนนี้น่าจะพอแล้วไม่ต้องตีแล้ว"

"งั้นไม่ได้"โจวหยางส่ายหัว

ฮัวเฉินยวีแทบจะสำรอกเลือดเก่าเต็มปากออกมา

ฉันพูดเองไม่นับแล้วให้พูดทำห่าไรล่ะ!

แต่เขาไม่กล้าพูดและถามอย่างน่าเวทนาว่า"แล้วต้องทำไงคุณถึงไม่ตีฉัน?"

"แน่นอนมันคือการแก้ปัญหาตีคุณไม่ใช่จุดประสงค์เรามาสะสางปัญหากันเถอะ"โจวหยางกล่าวอีกครั้ง

เขาสังเกตว่าฮะวเฉินยวีนี้แปลกจริงๆตั้งแต่พวกเขาเข้ามาในวิลล่าจนถึงตอนนี้ฮัวเฉินยวรคนนี้ไม่เคยถามพวกเขาว่าพวกเขามาที่นี่เพื่ออะไร

แน่นอนว่านี่เป็นเพราะเขาไม่เข้าใจโลกทัศน์ของฮัวเฉินยวีดังนั้นจึงรู้สึกว่าเขาเป็นคนแปลก

สำหรับฮัวเฉินยวีมันไม่สำคัญเลยว่าทำไมโจวหยางและคนอื่นๆถึงมา

ไม่ว่าคุณจะมาที่นี่เพื่ออะไรแค่รีบทำก็จบเรื่อง!

เขาทำเช่นนี้จริงๆดังนั้นจึงเรียกท่านหลาน

แต่ท่านหลานไม่ใช่คู่ต่อสู้ของโจวหยางจึงจากไป

แต่ตอนนี้ฮัวเฉินยวียังคงรู้สึกว่ามันไม่สำคัญเลยว่าทำไมโจวหยางและคนอื่นๆถึงมาที่นี่เพราะเขาแพ้ไปแล้ว

แพ้แล้วต้องทำอะไร?คุกเข่าขอโทษยอมรับผิดชดใช้เงินและขอโทษ!

แค่โอ๋อีกฝ่ายพอใจเขาก็ไม่มีความผิดแล้ว!

นี่คือโลกทัศน์ของเขาไม่มีถูกหรือผิดในโลกมีเพียงผู้แข็งแกร่งและผู้อ่อนแอเท่านั้นตราบใดที่เขาแข็งแกร่งพอแม้ว่าเขาจะทำสิ่งเลวร้ายทั้งหมดที่มนุษย์สามารถจินตนาการได้ในโลกก็ยังเป็นอวตารแห่งความยุติธรรมในสายตาของทุกคน

ดังนั้นเรื่องนี้จึงไม่สำคัญสิ่งที่สำคัญคือใครจะชนะนั่นคือเขาไม่ได้สนใจสิ่งที่โจวหยางและคนอื่นๆมาในครั้งนี้ตั้งแต่แรก

เมื่อได้ยินคำถามของโจวหยางเขาก็ตะลึงในตอนนี้

"สะสางเรื่องอะไร?เอาเงินมั้ย?"เขาถามด้วยท่าทางงงๆ

เส้นสีดำหลายเส้นปรากฏบนหน้าผากของโจวหยาง

เขาไม่เคยเห็นตัวประหลาดแบบนี้มาก่อน!

"เราไม่ต้องการเงิน!"โจวหยางพูดอย่างโหดเหี้ยม"คุณจำสิ่งที่คุณทำไม่ได้เลยเหรอ?"

"อาชงบอกเขา!"โจวหยางพูดกับอาชงที่อยู่ด้านข้าง

อาชงก้าวออกมา"เมื่อสามปีก่อนผู้หญิงที่คุณพาเข้าไปในห้องน้ำผู้ชายที่โรงแรมฮุยฮวัง"

อาชงกล่าว

"ผู้หญิงเหรอ?ผู้หญิงอะไร?ฉันพาผู้หญิงเข้าห้องน้ำทุกวันคุณหมายถึงคนไหน?"ฮัวเฉินยวีถาม

เมื่อเขาพูดเช่นนี้เขาก็ดูไร้เดียงสาราวกับว่าสิ่งที่เขาพูดเป็นเรื่องเล็กๆ

แต่สำหรับโจวหยางและหู่แยมันดูเหมือนพฤติกรรมของสัตว์ร้าย!

เกินไป!

อาศัยตัวตนของเขาผู้ชายคนนี้ทำร้ายผู้หญิงมากี่คนแล้ว?

ป่านนี้ผู้ชายคนนี้อยู่ดีกินดีในโลกนี้ความยุติธรรมในโลกนี้มีจริงหรือ?

เมื่อคนขับรถฝั่งหนึ่งได้ยินเขาก็ดูหมดหวังเช่นกัน

ทำร้ายหลานสาวตัวน้อยของคนขับรถและเกือบจะทำลายครอบครัวของคนขับไปครึ่งหนึ่งแต่สำหรับฮัวเฉินยวีนี่เป็นเพียงเรื่องเล็กน้อยในชีวิตประจำวันของเขา

ไอ่เหี้ยแบบนี้มีคุณสมบัติที่จะมีชีวิตอยู่ในโลกนี้หรอ?

โจวหยางคิดว่าไม่จำเป็นต้องอธิบายเรื่องนี้เลยเมื่อมองไปที่ท่าทางเช่นนี้ของฮัวเฉินยวีแม้ว่าเขาจะนำหลานสาวของคนขับมาข้างหน้าเขาเขาก็ไม่สามารถรับรู้ได้ว่าผู้หญิงคนนี้ได้รับบาดเจ็บจากเขา

อีกอย่างเขาทำร้ายผู้หญิงมากเกินจนจำทุกคนไม่ได้

ดังนั้นไม่มีอะไรให้อธิบายเลยควรตบมันให้ตายโดยตรง

แต่ในตอนนี้บรรพบุรุษของตระกูลฮัวมาแล้ว