บทที่ 857 วิธีที่ทำให้มีอายุยืน!

ผู้หญิงคนนี้พูดจนโจวหยางรู้สึกสับสนและมึนเล็กน้อย

เป็นลูกสาวของเขาและไม่ใช่ลูกสาวของเขาทั้งสองไม่มีความเกี่ยวข้องกันทางสายเลือดแม้แต่นิดอีก?

นี้มันหมายความว่าไง?

"ฉันไม่ค่อยเข้าใจความหมายของคุณ"โจวหยางพูดอย่างตรงๆ

จากนั้นเพิ่มประโยคอีกประโยคว่า"สิ่งที่สำคัญที่สุดคือฉันไม่เข้าใจว่าฉันมีความเกี่ยวข้องอะไรกับพวกคุณ"

ไม่ว่าจะเป็นปิงเยว่ก็เหอะหรือจะเป็นไป๋เยว่หรือรั่วสุ่ยที่อยู่ตรงหน้าก็แล้วโจวหยางไม่รู้จักพวกเขาเลย

แต่ดูเหมือนพวกเขาจะรู้จักตัวเองและยังมีความสัมพันธ์กันบางอย่าง

"เรื่องนี้เป็นเรื่องยาวแต่ที่จริงแล้วมันก็ไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรกับคุณมาก"หญิงสาวถอนหายใจ"ตอนนี้บอกกับคุณก็ดูเหมือนไม่ได้มีผลดีต่อคุณเลย"

แม้ว่าผู้หญิงคนนั้นจะพูดอย่างนั้นแต่โจวหยางจะยอมแพ้ได้อย่างไร?

ถึงขั้นนี้แล้วถ้าหากเขาเอาให้ชัดเจนว่ามันเกิดอะไรขึ้นกันแน่เขาจะไม่เต็มใจอย่างแน่นอน

ภายใต้คำถามอย่างต่อเนื่องของโจวหยางในที่สุดผู้หญิงคนนั้นก็พูดออกมา

และสิ่งที่เขาพูดออกมาทำให้มุมมองทั้งสามของโจวหยางแตกเป็นเสี่ยงๆ

ผู้หญิงคนนี้มีอายุสามร้อยกว่าปีแล้ว

และเด็กสาวที่ที่อยู่ข้างๆเขาดูมีอายุเจ็ดหรือแปดขวบก็คือรั่วสุ่ยนั่นเองก็มีอายุเกินร้อยปีแล้วเช่นกัน

จริงๆแล้วพวกเขาสองคนไม่ถือว่าเป็นคนในโลกนี้เลย

เนื่องจากระดับการฝึกฝนของพวกเขาสูงเกินไปจึงกลายเป็นมนุษย์ก็ไม่ใช่ผีก็ไม่เชิงเพียงแค่พวกเขาเต็มใจก็จะมีชีวิตอยู่ตลอดไป

ความสัมพันธ์ระหว่างโจวหยางและพวกเขายิ่งทำให้โจวหยางรู้สึกพูดไม่ออก

โจวหยางเคยเป็นสามีของไป๋เยว่

หนึ่งร้อยปีที่แล้ว

ตอนนั้นโจวหยางเป็นพลังที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในโลกแห่งการฝึกฝน

และปิงเยว่เป็นลูกสาวของโจวหยาง

แน่นอนว่าเป็นลูกสาวของโจวหยางก่อนที่จะกลับชาติมาเกิด

แม่ของปิงเยว่ก็คือผู้หญิงที่โจวหยางเคยพบในถ้ำมาก่อนเป็นภรรยาเก่าของโจวหยาง

หป๋เยว่ที่อยู่ตรงหน้าเขาเป็นเมียน้อย

ในฐานะผู้มีอำนาจที่ยิ่งใหญ่อย่างโจวหยางเป็นเรื่องปกติมากที่จะมีภรรยาสองคน

หนึ่งร้อยปีที่แล้วหลังจากการล่มสลายของโจวหยางแม่ของปิงเยว่ร่วมกับโจวหยางฆ่าตัวตายและตั้งภูเขาศักดิ์สิทธิ์ซึ่งรอการกลับชาติมาเกิดของโจวหยาง

จริงๆตอนนั้นปิงเยว่ยังไม่เกิด

เอาตรงๆก็คือปิงเยว่เป็นเพียงภาพหลอกตาเป็นภาพหลอกๆที่สร้างขึ้นโดยใช้รั่วสุ่ยเป็นต้นแบบ

แม่ของปิงเยว่เลือกที่จะฆ่าตัวตายในเวลานั้นท้องปิงเยว่อยู่จึงตั้งภูเขาศักดิ์สิทธิ์เพื่อรอการกลับชาติมาเกิดของโจวหยาง

และปิงเยว่ที่อยู่ตรงหน้าเขาโดยมีรั่วสุ่ยอยู่เคียงข้างเขารอดชีวิตมาได้ด้วยวิธีการลับ

หลังจากนั้นไป๋เยว่กล่าวเสริมว่า"ไม่ต้องกังวลอะไรคุณในตอนนี้ไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกับชีวิตชาติก่อนหน้านี้ของคุณแล้วฉันจะไม่รบกวนคุณ"

"ฉันกับพี่สาวไม่เหมือนกันพี่สาวคิดว่าถึงคุณจะกลับชาติมาเกิดก็ยังคงเป็นคุณแต่ฉันรู้สึกว่าคุณในตอนนี้กับคุณในอดีตเป็นคนสองคนไม่มีความเกี่ยวข้องใดๆเลย"

"เอาตามตรงคราวนี้สุ่ยเอ๋อซนดื้อจึงจงใจล่อให้คุณมาเรื่องนี้ฉันไม่รู้ด้วยซ้ำ"

"ถ้ามันรบกวนชีวิตคุณฉันขอโทษคุณด้วยนะ"

ไป๋เยว่กล่าวอย่างจริงใจ

โจวหยางรู้สึกหดหู่เล็กน้อย

แม้จะตีเขาให้ตายเขาก็ไม่เคยคิดว่าในโลกนี้จะมีสิ่งมหัศจรรย์เช่นนี้

แต่อย่างที่ไป๋เยว่กล่าวตอนนี้เขากับคนชาติก่อนเป็นคนสองคนอย่างสมบูรณ์

เมื่อได้ยินเรื่องราวเหล่านี้เขาไม่ได้รู้สึกถึงความผันผวนในใจแต่เป็นเรื่องแปลกเล็กน้อย

บางทีอาจมีร่องรอยของความรู้สึกผิดต่อแม่ของปิงเยว่

ผู้หญิงคนนั้นควรรักตัวเองให้มาก

หลังจากเธอเสียชีวิตเขาก็ฆ่าตัวตายตามตัวเองด้วย

และปิงเยว่ยังคงเป็นเป็นเด็กในครรภ์

เมื่อพูดถึงเรื่องนี้เธอก็ยังคงเป็นลูกสาวของตัวเอง....โจวหยางรู้สึกอึดอัดใจมากเมื่อคิดถึงเรื่องนี้

เห็นได้ชัดว่าเขาไม่ได้ทำอะไรเลยแต่ดูเหมือนเขาจะเป็นหนี้

ในทางตรงกันข้ามไป๋เยว่อยู่ในอารมณ์ที่สงบมากไม่ว่าอย่างไงตัวเองก็ถือได้ว่าเป็นอดีตสามีของเขาแต่เมื่อเขาเผชิญหน้ากับตัวเองเขาก็ทำเหมือนกำลังเผชิญหน้ากับคนแปลกหน้า

บางทีนี่อาจเป็นความโหดเหี้ยมของผู้ปลูกฝัง?

โจวหยางไม่ได้ตั้งใจที่จะตำหนิไป๋เยว่เพราะเขาไม่มีคุณสมบัติใดๆที่จะตำหนิ......นั่นทั้งหมดเป็นเรื่องของชาติก่อนหน้านี้

ในขณะนี้รั่วสุ่ยที่อยู่ข้างๆก็พูดขึ้น"แม่มันไม่เป็นเช่นนั้นทั้งหมดเป็นเพราะผู้ชายคนเลวนั้น....."

ดูเหมือนว่ารั่วสุ่ยต้องการจะพูดอะไรบางอย่างแต่ไป๋เยว่ขัดจังหวะเขา"สุ่ยเอ๋อห้ามพูดมั่วซั่ว!"

ไป๋เยว่พูดกับโจวหยางอีกครั้ง"ไม่ต้องกังวลเราจะไม่ปรากฏในโลกของคุณอีก"

"คุณคือชีวิตใหม่สิ่งเก่าๆในอดีตไม่ควรมีความเกี่ยวข้องกับคุณ"

หลังจากไป๋เยว่พูดจบเขาก็จับมือเล็กๆของรั่วสุ่ยและจากไป

แต่โจวหยางรู้สึกเสมอว่าเขามีบางอย่างที่ยังพูดไม่จบ

ทันใดนั้นรั่วสุ่ยก็หันหน้าไปทางเขาและตะโกนใส่โจวหยาง"คนเลวคุณลืมแม่ของฉันจริงๆแล้วเหรอ?"

"สิ่งที่ฉันให้คุณเห็นคุณไม่รู้สึกอะไรเลยเหรอ?"

รั่วสุ่ยดิ้นรนอย่างหนักแต่สุดท้ายก็ถูกแม่ของเเขาพรากไป

โจวหยางรู้สึกเพียงในใจ"บูม"

คำพูดสุดท้ายของรั่วสุ่ยเตือนเขา

รั่วสุ่ยให้เขาเห็นอะไร?เห็นได้ชัดว่าตอนโจวหยางเพิ่งเดินเข้าไปในสลัมแห่งนี้ได้เข้าไปในบ้านที่ทรุดโทรมหลังหนึ่ง

ในบ้านมีเตียงเพียงเตียงเดียวโต๊ะหนึ่งตัวและเก้าอี้สตูลหนึ่งตัวและมีอาหารอุ่นๆวางอยู่บนโต๊ะ

แต่เดิมนี่เป็นสิ่งที่แปลกมากแต่โจวหยางสงบผิดปกติในเวลานั้น

เขาใจเย็นพอที่จะทำตัวแปลกๆเขาไม่สงสัยเลยว่าทำไมมันถึงปรากฏในฉากนี้และก็ไม่ต้องสงสัยเลยเขารู้สึกว่ามันเป็นเรื่องปกติ

ต่อมาไป๋เยว่เดินเข้ามาในรูปแบบของผู้หญิงธรรมดาไม่ใช่ฐานะผู้ฝึกฝนเลย

เห็นได้ชัดว่าไป๋เยว่ในตอนนั้นไม่ใช่คนเดียวกับไป๋เยว่ที่ฉันเห็นตอนนี้

มันน่าจะเป็นภาพลวงตาที่สร้างโดยรั่วสุ่ย

จุดประสงค์ของเขาในการสร้างภาพลวงตานี้คือเพื่อให้ตัวเองได้เห็นไป๋เยว่และนึกบางอย่างขึ้น

แต่โจวหยางนึกอะไรไม่ขึ้นเลยเขาเพียงแค่รู้สึกโล่งใจอย่างอธิบายไม่ได้หลังจากที่ได้เห็นบ้านหลังนั้นเหมือนกับว่าปัญหาทั้งหมดได้หายไปเหมือนกับว่าไม่มีอะไรสำคัญในโลกนี้

เพียงแค่บ้านหลังนั้นยังอยู่ตรงนั้นขอแค่ผู้หญิงคนนั้นอยู่ที่นั่น.....ก็เพียงพอแล้ว

ผู้หญิงคนนั้น!

ไป๋เยว่!

ทันใดนั้นภาพที่แตกสลายบางอย่างก็ฉายผ่านในหัวสมองของโจวหยางดูเหมือนเขานึกอะไรบางอย่างได้แต่ก็เหมือนจะจำไม่ได้ว่าเกิดอะไรขึ้นมีเพียงหัวสมองเจ็บปวดจะระเบิดแล้ว

ไป๋เยว่พารั่วสุ่ยไปและสภาพแวดล้อมโดยรอบก็ไม่ได้เปลี่ยนแปลงไปมากนักโจวหยางยืนเงียบอยู่บนหลังคาครู่หนึ่งจากนั้นก็กระโดดลงมาและมาถึงทางตันก่อน

บ้านที่ทรุดโทรมนั้นยังอยู่

แต่ข้างในบ้านไม่มีไฟแล้ว

โจวหยางยืนอยู่ที่ประตูสักพักผลักประตูเข้าไปและพบว่าบ้านหลังนี้ไม่มีใครอยู่เป็นเวลาอย่างน้อยหลายปีและถูกปกคลุมไปด้วยฝุ่นทุกหนทุกแห่ง