บทที่ 2 ฉันเชื่อในตัวคุณ

โต๊ะที่หลินหยินนั่ง ล้วนแต่เป็นลูกเขยของตระกูลจางนั่งอยู่

เพียงแค่ว่า ลูกเขยเหล่านี้ต่างร่ำรวยและมีอำนาจ ฐานะตำแหน่งของเขาในตระกูลจาง เทียบไม่ได้เลยกับลูกเขยคนอื่น

ดังนั้น จึงไม่มีใครทักทาย พูดคุยกับเขา ต่างคนต่างพูดคุยชนแก้ว และส่งนามบัตรให้กันและกัน โดยไม่สนใจหลินหยินเลย

"ทุกคน อยู่พร้อมหน้ากันแล้ว มา ดื่มด้วยกัน"

"พี่ไห่ ได้ที่ไหน พวกเราต่างหากควรดื่มให้กับพี่"

จางเทียนไห่ถือไวน์มาหนึ่งแก้วด้วยท่าทางสบายๆ ส่วนลูกเขยของตระกูลจางต่างก็รีบก็ลุกขึ้น ทุกคนแสดงสีหน้าประจบสอพลอ หยิบแก้วไวน์ขึ้นมา

จางเทียนไห่เป็นบุตรชายของจางหงซวน ที่เป็นบุตรชายลำดับสามของตระกูลจาง และเป็นทายาทของบ้านหลังที่สาม

คุณลุงสามจางหงซวน ถือว่าเป็นผู้มีอำนาจในตระกูลจาง สถานะตำแหน่งใน Zhang’s Jewellery Group เปรียบได้พอกับพี่คนโตจางหงจุน

ความมั่งคั่ง อำนาจ สังคม และฐานะตำแหน่งของจางเทียนไห่ แน่นอนว่าสูงกว่าลูกเขยทุกคน

"ทำไม หลินหยิน นายดูถูกฉันหรือ ไม่ดื่มไวน์สักแก้วหรือ?" จางเทียนไห่ถามอย่างเย็นชา จ้องไปที่หลินหยิน

ในกลุ่มคนมีเพียงหลินหยินเท่านั้นที่ไม่ได้ลุกขึ้นไปชนแก้ว เขาลังเลไปชั่ววินาที

ฮวา!!

ในวินาทีนี้ จางเทียนไห่สบัดมือของเขาและสาดไวน์ใส่บนใบหน้าของหลินหยิน

"นายคิดว่านายเป็นใคร? ฉันให้หน้านายแล้วไม่เอา หา? ฉันให้นายดื่มถือว่าให้หน้านายแล้ว ยังกล้าไม่ดื่มเหรอ? " จางเทียนไห่พูดด้วยความไม่พอใจ แสดงพฤติกรรมที่หยาบคาย

โดนราดไวน์ขาวทั้งหน้ากลิ่นเหม็นฉุนของแอลกอฮอล์เปียกชุ่มเสื้อผ้าของเขา หลินหยินรู้สึกร้อนที่ใบหน้าของเขา

ในงานไม่มีใครช่วยหลินหยินพูดอะไรสักคำ ต่างก็แสดงสีหน้าเต็มไปด้วยความเยาะเย้ย

สายตาของหลินหยินเสมือนกับคมดาบ แต่เมื่อนึกถึง จางฉีโม่กำลังทำเพื่อพ่อของเธออย่างลำบากใจ เขาไม่สามารถที่จะทำให้เธอต้องยิ่งลำบากใจ เขา อดทนต่อไป

"ได้ครับ ผมจะดื่มให้กับคุณ" หลินหยินเช็ดเครื่องดื่มออกจากใบหน้าของเขา และค่อยๆลุกขึ้น

จางเทียนไห่ไม่คิดว่าหลินหยินจะสามารถทนต่อสิ่งนี้ได้ รอยยิ้มเยาะเย้ยปรากฏขึ้นที่มุมปากของเขา เขาแอบยิ้มในใจ นายคิดว่านายทนได้แล้วเรื่องจะจบงั้นหรือ?

ในขณะที่หลินหยินลุกขึ้น จางเทียนไห่ก็ถอยหลัง ทำทีล้มลง และได้ทำโต๊ะวางไวน์แดงล้ำค่า รวมถึงของขวัญจากแขกวีไอพีล้มคว่ำ!

เสียงของบางอย่างตกลงพื้น!

โต๊ะได้ล้มคว่ำ ไวน์แดงล้ำค่านับสิบขวด ของล้ำค่าที่สวยงาม กำไลหยก ล้วนแตกหักบนพื้น เกิดความฮือฮาในห้องจัดเลี้ยง สายตาทุกคนต่างจับจ้องมาที่ตรงนั้น

" หลินหยิน ไอ้คนไร้ความสามารถ กล้าลงมือทำร้ายฉันหรือ! " จางเทียนไห่รู้สึกว่าเรื่องไม่ใหญ่พอ แกล้งตะโกนอย่างจงใจ

"เกิดอะไรขึ้นที่นี่?"

จางจื่อหนิงเดินมาจุดเกิดเหตุ ตามด้วยจางฉีโม่ แม้แต่เจ้าบ่าวซุนเหิงก็มาด้วยสีหน้าเคร่งเครียด

แขกวีไอพีทั้งหมดในห้องโถงต่างมารวมตัวกัน

"พี่หนิง พี่เขย วันนี้เป็นวันแต่งงานของพี่ทั้งสอง แต่หลินหยินนี่ กลับทำร้ายผมในงาน พี่ว่า เขากำลังก่อกวนหาเรื่องใช่ไหม? "จางเทียนไห่พูดอย่างโมโห จ้องมองที่หลินหยินอย่างโกรธเคือง ทำให้ดูเหมือนว่าเขาได้รับการอับอายขายหน้าอย่างมาก

"หลินหยินเกิดอะไรขึ้น?" ซุนเหิงระงับความโกรธของเขาไว้ ด้วยสีหน้าที่ไม่ดีนัก พร้อมคำถามอย่างเย็นชา

"จางเทียนไห่ล้มลงเอง ผมไม่ได้แตะต้องเขาเลย" หลินหยินพูดตามความเป็นจริง

"เขาล้มเองเหรอ แล้วทำไมเทียนไห่ถึงบอกว่านายทำร้ายเขา? ซุนเหิงถามเสียงเข้ม

หลินหยินพูด "ทุกคนที่นี่ต่างเห็น หากคุณไม่เชื่อ คุณสามารถถามพวกเขาได้"

" พี่เขย ไอ้หลินหยินนี่ยังกล้าโกหก ผมมาดื่มกับทุกคน แต่เขาจู่ๆ ก็มาทำร้ายผม ทุกคนต่างก็เห็น" จางเทียนไห่กล่าวว่าด้วยความโกรธ "พูดตามตรงนะ พี่เขย ถ้าไม่ใช่เห็นแก่พี่ วันนี้ผมคงจัดการเขาแล้ว!"

ทุกคน สิ่งที่พวกคุณเมื่อกี้เป็นยังไงกัน? " ซุนเหิงมองไปที่เหล่าลูกเขยของตระกูลจาง แล้วถาม

"ก็อย่างที่พี่ไห่พูด ไม่รู้ว่าหลินหยินเขาดื่มมากไปหรือเปล่า"

"ใช่ หลินหยินเมามาก เขาดื่มจนตัวเปียก พี่ไห่มาดื่มกับพวกเรา เขาก็ลุกมาทำร้าย"

"ใช่ นั่นคือสิ่งที่พวกเราเห็น"

เหล่าลูกเขยของตระกูลจางพูดอย่างจริงจัง

หลินหยินรู้สึกตกใจ และมองไปที่คนพวกนั้น

จากนั้น รอยยิ้มอมทุกข์ก็ปรากฏขึ้นที่มุมปากของเขา จางเทียนไห่เป็นทายาทของบ้านสาม ซึ่งเป็นบุคคลที่น่าเกรงขามในตระกูลจาง คงไม่มีใครเพื่อตัวเขาแล้ว จะกล้าไปมีเรื่องบาดหมางกับจางเทียนไห่หรอก

ทุกคนเลือกที่จะโกหกอย่างไร้ยางอาย

หลินหยินไม่ได้อธิบายอะไรเพิ่มเติม เพราะมันไม่มีความหมายสำหรับคนไร้กำลัง

ในตระกูลจาง เขามีฐานะตำแหน่งต่ำที่สุด แม้ว่าเขาจะไม่ได้ทำอะไรผิด แต่ถ้าคนอื่นบอกว่าเขาผิด มันก็ผิดอยู่ดี!

"มันน่าอายจริงๆ หลังจากแอลกอฮอล์เข้าปากก็ลืมว่าตัวเองเป็นใคร! "

"นายท่านของตระกูลจาง เลือกผิดคนเสียจริง ทำไมถึงได้เอาคนแบบนี้มาเป็นลูกเขยได้นะ"

ผู้คนในงานทุกคนต่างวิพากษ์วิจารณ์และเยาะเย้ยต่างๆ นาๆ

"หลินหยิน นายช่างไร้ความสามารถเสียจริง! ไม่สามารถทำงานได้ดี มีแต่ทำให้เรื่องยุ่ง!" จางฉีโม่เดินเข้าไปหาหลินหยินอย่างโมโห ใบหน้าของเขาร้อนผ่าวและรู้สึกอับอายมาก

โดยเฉพาะ เธอกำลังคุยกับพี่หนิงและพี่เขยเกี่ยวกับโรงงานของพ่อ หลินหยินกลับมาก่อเรื่องแบบนี้ จะเอ่ยปากขอความช่วยเหลือจากพี่หนิงได้อย่างไร?

"คุณ! ยังไม่รีบขอโทษพี่หนิงกับพี่เขยอีก!" จางฉีโม่ไม่พอใจเป็นอย่างมาก สิ่งที่หลินหยินทำ มันทำให้เธออับอายเลือเกิน!

หลินหยินมองไปที่ดวงตาที่เต็มไปด้วยน้ำตาของฉีโม่ เขากัดฟันของเขาพูดออกมา "พี่หนิง พี่เขย ผมขอโทษ เป็นความผมผิด ผมขอโทษที่ทำลายงานแต่งงานของพวกพี่ในวันนี้"

จางเทียนไห่หัวเราะอย่างสะใจอยู่ข้างงานเลี้ยง อาการได้ใจของเขาบ่งบอกได้ว่า: แม้ว่าฉันจะใส่ร้ายนาย ทำให้นายอับอายต่อหน้าใครๆ จะมีใครกล้าออกมาพูดแทนนายได้

"หลินหยินนายเป็นถึงผู้ชาย แค่ทำอะไรผิด ยังไม่กล้ายอมรับผิดอีก ยังมาใส่ร้ายน้องชายของฉันจางเทียนไห่ พูดเลยฉันดูถูกคนอย่างนายที่สุด! " จางจื่อหนิงพูดด้วยสีหน้าที่เยือดเย็น

สีหน้าของซุนเหิงยิ่งแสดงออกยิ่งขึ้น ในงานแต่งงานของตัวเองต้องมามีเหตุการณ์นี้เกิดขึ้น แขกรับเชิญทุกท่านที่มาต่างมีหน้ามีตาทั้งนั้น เช่นนี้แล้วเขาจะเอาหน้าไปไว้ไหน?

"หลินหยิน ฉันไม่ยอมรับคำขอโทษของนาย ในวันสำคัญแบบนี้ ฉันก็ไม่สามารถลงมือทำร้ายนายได้
นายไม่ต้องมารับผิดชอบค่าไวน์และพวกของมีค่าอะไรทั้งนั้น แค่ออกจากงานไปเดี๋ยวนี้พอ! จากนี้ไปอย่ามาปรากฏตัวต่อหน้าฉันอีก! "ซุนเหิงพูดอย่างเย็นชา

หลินหยินถอนหายใจยาว หันหลังเดินออกจากห้องโถง โดยไม่ได้สนใจสายตาแปลกๆ ที่มองเขาของแขกเหรื่อ

แต่เมื่อตอนเขาหันกลับไปจางจื่อหนิงก็พูดขึ้นมา

"ฉีโม่ เธอไม่ใช่อยากให้ฉันช่วยพ่อของเธอกหรอกหรือ? ได้สิ ฉันไม่อยากเห็นหลินหยินอีก เพียงแค่เธอกลับไปและหย่ากับหลินหยิน ให้เขาออกไปจากตระกูลจางตลอดกาล! ฉันจะช่วยพ่อของเธอพ้นวิกฤตนี้เอง! "

หลินหยินหยุด แต่ไม่ได้หันกลับไปมองและเดินออกจากงานเลี้ยง

หลังจากออกจากLinlang Villa หลินหยินหยิบบุหรี่ขึ้นมาจุด ฉีโม่จะเลือกอย่างไรนะ?

"ไปเรากลับบ้านกันเถอะ"

เสียงที่คุ้นเคยดังมาจากด้านหลัง หัวใจของหลินหยินเต้นรัวขึ้นมา หันไปเห็นภรรยาของเขาจางฉีโม่ที่ยังมีน้ำตาปรากฏในดวงตาของเธอ

หลินหยินพูดขึ้น "กลับบ้าน แล้วเรื่องของพ่อ คุณตัดสินใจจะทำยังไง? "

จางฉีโม่พูดอย่างโมโห "ฉันบอกไปว่า ไม่ช้าก็เร็วเราคงจะหย่ากัน แต่นั่นคือตัวฉันเองที่ตัดสินใจหย่า ไม่ใช่ถูกพวกเขาบังคับให้หย่า!"

"ธุรกิจของพ่อ เราค่อยคิดหาวิธีแก้เอา อย่างไรก็ตามเราก็เป็นครอบครัวเดียวกัน เมื่อพวกเขากลั่นแกล้งคุณ ก็เท่ากับว่าพวกเขาดูถูกฉัน แล้วจะให้ฉันคุยอะไรกับพวกเขาอีก! "

หลินหยินพึมพำกับตัวเอง "ครอบครัว ... "

ทั้งสองเดินไปในความเงียบสักพัก

"หลินหยิน ฉันขอโทษ ฉันขอคืนคำพูดที่ฉันพูดกับคุณในงานเลี้ยง" จางฉีโม่ปาดน้ำตาของเธอ "ตอนนั้นฉันโกรธมาก แต่พอตั้งสติมาลองคิดดู คนอย่างคุณจะลงมือทำร้ายจางเทียนไห่ก่อนได้ยังไง คุณก็ไม่เคยดื่มอยู่แล้ว"

หลินหยินพูดขึ้น: "คุณเชื่อผมหรือ?"

จางฉีโม่ตอบกลับ: "ฉันเชื่อคุณ"

"ขอบคุณที่ไว้ใจผม"

หลินหยินมองไปที่ฉีโม่ และตัดสินใจ เขาจะไม่ทำให้ทุกคนที่ไว้ใจเขาผิดหวัง!