บทที่ 956 ฆ่าชิงเซวียน

"แย่แล้ว!"

เมื่อได้ยินแบบนี้ชิงเซวียนอุทานคำว่าแย่แล้วในใจก่อนที่ร่างกายจะพุ่งออกจากหุบเขาอย่างรวดเร็วในขณะเดียวกันมือข้างนึงได้จับคาถาวิชาเอาไว้แทงดาบในมือออกไปอย่างกระทันหันฟาดฟันเข้าไปในทิศทางของหลินหยินอย่างแรงหวังแค่ว่าจะสามารถถ่วงเวลาหลินหยินไว้ได้สักพัก

"ตั่ง!"

หลินหยินฟันดาบออกไปทีนึงดาบชิงหยุนหลังจากที่ชิงเซวียนถือกำเนิดขึ้นชิงเจ๋อเซียนจ้างช่างตีดาบที่โด่งดังมากที่สุดในอาณาจักรลับใช้ทรัพยากรที่ล้ำค่ามากมายถึงจะตีบวกดาบเล่มนี้ออกมาได้

แต่ตอนนี้กลับถูกดาบชิวสุ่ยในมือของหลินหยินฟาดทีเดียวก็กลายเป็นสองท่อนไปแล้ว

"อะไรกัน?"

ชิงเซวียนเบิกตากว้างทั้งสองข้างแต่ความเร็วในการเคลื่อนไหวในกลับไม่ลดลงเลย

"เป็นดาบที่ดีงามเล่มหนึ่งอยู่นะแต่เสียดายเจอเจ้าของที่ไม่คู่ควร!"

เสียง‘แกร็ก’ดังขึ้นพลังจิตวิญญาณบนดาบที่ได้ใช้ทรัพยากรที่ล้ำค่ามากมายตีบวกออกมาได้จางหายไปหมดร่วงลงกับพื้นกลายเป็นเศษเหล็กที่ไร้ประโยชน์

ร่างกายของไป๋ยวีในตอนนี้เริ่มสั่นขึ้นมาเล็กน้อยแล้วหลินหยินโหดเหี้ยมขนาดนี้จะลงมือทำร้ายชิงเซวียนงั้นหรอเดี๋ยวก็ไม่รู้ว่าจะฆ่าปิดปากพวกเขาไปด้วยหรือเปล่า

ร่างกายของไป๋โจ้วยิ่งสั่นแรงไปทั้งตัวพลังความสามารถที่หลินหยินได้แสดงออกมาอยู่เหนือการคาดหมายของเขาไปเป็นที่เรียบร้อยแล้วเขาในตอนนี้เมื่อเผชิญหน้ากับหลินหยินแม้กระทั่งจิตใจที่อยากจะวิ่งหนียังไม่มีเลยด้วยซ้ำ

"จะหนีรอดหรือ?"

เท้าของหลินหยินมีแสงของดาบสว่างขึ้นภายในเวลาลมหายใจเดียวก็ไล่ตามชิงเซวียนได้แล้ว

"หลินหยินฉันจะเอาเป็นเอาตายกับแก!"

เมื่อเห็นว่าหนีไม่รอดชิงเซวียนหันหลังกลับมาใช้ฝ่ามือแทนดาบประกบนิ้วสองนิ้วให้กลายเป็นรูปดาบและตรงเข้ามาฆ่าอีกครั้ง

ถึงแม้ว่าดาบชิงหยุนของชิงเซวียนจะพังทลายลงไปแล้วแต่ในฐานะที่ร่างกายของเขามีความสมบูรณ์แบบตั้งแต่แรกเกิดเข้าใจทุกตำราวิชาในตระกูลชิงอย่างถ่องแท้สายดาบเป็นแค่หนึ่งในตำราวิชาจากสายร่างกายที่สมบูรณ์ของเขาตั้งแต่แรกเกิดถึงแม้จะไม่ใช้ดาบชิงหยุนพลังความสามารถของตัวเองก็ไม่ได้ลดลงมากแต่อย่างใด

ในฐานะที่เขาเป็นผู้สืบทอดรุ่นต่อไปของตระกูลชิงลูกชายของชิงเจ๋อเซียนนอกจากดาบชิงหยุนแล้วยังมีอาวุธป้องกันตัวอย่างอื่นอยู่

แต่ว่าพลังดาบในเมื่อกี้ของหลินหยินรวดเร็วเกินไปแล้วเร็วจนทำให้เขาไม่ทันได้ใช้

"แกร๊ก!"

เห็นแค่ระหว่างฟ้าและดินมีแสงสีเขียวมรกตสว่างไสวเหมือนกับดาบเทพสีเขียวมรกตเล่มนึงปรากฏตัวขึ้นกลางอากาศปราณดาบที่เฉียบคมแผ่นฟ้าฉีกขาดราวกับว่าสามารถตัดทองให้ขาดได้ยังไงอย่างงั้น

"ดาบแห่งความตาย!"

นี่เป็นตำราวิชาไม้เด็ดของชิงเจ๋อเซียนพ่อชิงเซวียนมีนามว่าดาบแห่งความตายสามารถสังหารนับหมื่นโดยที่ไม่อาจมีใครรอดพ้นไปได้

"เป็นกระบวนดาบที่ดีมากๆเลยแต่เสียดายแกไม่ชำนาญ!"

หลินหยินหัวเราะเสียงเบาทีนึงก่อนจะฟันดาบชิวสุ่ยออกไป

ปราณดาบสีดำได้ปรากฏขึ้นอีกครั้งท่ามกลางท้องฟ้าที่ว่างเปล่าถึงปราณดาบนี้ผ่าออกจนเห็นรอยร้าว

"โครม!"

ชิงเซวียนบินลอยออกไปทันทีอาวุธป้องกันจำนวนมากบนตัวเขาได้ระเบิดแตกออกมา

รวมไปถึงลมปราณประสานกายภายใต้พลังดาบนี้ของหลินหยินได้จากสลายกลายเป็นแผ่นถ้าไม่ใช่เพราะว่าพึ่งพาแสงสีเขียวมรกตที่สว่างไสวบนร่างกายพลังดาบนี้สามารถคร่าชีวิตชิงเซวียนได้เลย

"โอ๊ะ?มีของล้ำค่าแบบนี้ด้วยหรือ!"

หลินหยินหยีตาลง

แสงสีเขียวมรกตที่สว่างไสวอยู่บนตัวชิงเซวียนเป็นแสงที่ส่องมาจากหยกชิ้นนึงที่เอวเขาถึงแม้ชิงเซวียนจะใช้มันอย่างเร่งรีบแต่ด้านบนของหยกก็มีรอยร้าวปรากฏเล็กน้อยเช่นกัน

"น่าเสียดายแค่หยกนี้ชิ้นเดียวยังไม่สามารถต้านทานฉันได้!"

หลินหยินหัวเราะอย่างเยือกเย็นทีนึงเคลื่อนไหวร่างกายกลายเป็นแสงแสงนึงภายในพริบตาพุ่งตรงเข้าไปข้างกายชิงเซวียน

ดาบชิวสุ่ยหลุดออกมาปลอกดาบ

"เปิด!"

เขาก็อยากรู้เหมือนกันหยกคุ้มกันร่างกายของชิงเซวียนจะสามารถต้านทานความเฉียบคมของดาบชิวสุ่ยได้หรือไม่

ด้านบนของดาบชิวสุ่ยมีปราณดาบสีขาวและสีดำดูฮึกเหิมมาก

"วิชาดาบแห่งจักรวาล!"

บนใบหน้าของชิงเซวียนปนไปด้วยรังสีแห่งความหวาดกลัวพลางตะโกนเสียงดัง:

"แกคือผู้สืบทอดของเซียนกระบี่ชิวสุ่ยงั้นหรอ!"

เหมือนชิงเซวียนจะบ้าคลั่งไปแล้วด้านหลังของเขามีเงาดาบสีเขียวมรกตขนาดใหญ่ปรากฎพุ่งตรงเข้าไปหาปราณดาบดาบชิวสุ่ยของหลินหยิน​ตอนแรกสมบัติและของมีค่าที่อยู่บนตัวเขามีเยอะมากเขายังมีความหวังที่จะรอดกลับไปได้อยู่แต่หลังจากที่ทราบว่าหลินหยินเป็นผู้สืบทอดของเซียนกระบี่ชิวสุ่ยที่ฆ่าล้างเชื้อสายราชาจนหวาดหวั่นชิงเซวียนก็ได้ล้มเลิกความหวังที่จะสามารถรอดชีวิตกลับไปได้แล้ว

"ชิ่ว!"

ดาบชิวสุ่ยกระพิบผ่าน

พลังชี่แท้ขนาดสามฟุตที่ประสานอยู่บนกายชิงเซวียนเหมือนกับเป็นกระดาษแผ่นนึงไม่มีประโยชน์อะไรเลยแม้แต่น้อย

เสี้ยววินาทีที่แสงสีเขียวมรกตที่เป็นประกายอยู่รอบกายสัมผัสเข้ากับดาบชิวสุ่ยหยกแตกสลายหยกที่สามารถต้านทานพลังการโจมตีทั้งหมดของดินแดนแห่งความเป็นอมตะขั้นสูงสุดคนหนึ่งได้พ่ายแพ้ให้กับความเฉียบคมของดาบชิวสุ่ยของหลินหยิน

ดาบชิวสุ่ยเคลื่อนผ่านร่างกายของชิงเซวียนร่างกายของชิงเซวียนขาดออกเป็นสองท่อนทันที

"ฉันไม่ยอม……."

เสี้ยววินาทีที่ร่างกายของชิงเซวียนขาดออกเป็นสองท่อนเงาวิญญาณจางๆได้หลุดออกมาจากศรีษะอยากจะหนีไปแต่กลับถูกหลินหยินกวาดปราณดาบมาจากมือแล้วกลายเป็นฝุ่นผงทันทีเลย

สมแล้วที่ชิงเซวียนเป็นพระบุตรศักดิ์สิทธิ์ของตระกูลชิงในระดับขั้นดินแดนแห่งความเป็นอมตะสามารถฝึกฝนจิตวิญญาณของตัวเองให้บริสุทธิ์มากขนาดนี้วิญญาณหลุดออกจากร่างและเข้าไปสิงในร่างกายของคนอื่นนี่เป็นสิ่งที่ยอดฝีมือดินแดนโลกอมตะเท่านั้นถึงจะสามารถทำได้

แต่น่าเสียดายสุดท้ายก็ได้จางหายไปภายใต้พลังดาบเดียวของหลินหยิน

"ชิงเซวียนตายแล้ว!"

ไป๋ยวีมองดูศพที่สองท่อนของชิงเซวียนที่ค่อยๆร่วงลงมากับพื้นพลางพึมพำ

"แกกล้าฆ่าเขางั้นหรอ!"

ใบหน้าของไป๋โจ้วดุร้ายพลางตะโกนอย่างไม่คาดคิด

"หลินหยินแกตายแน่ในโลกใบนี้จะไม่มีใครกล้ามาช่วยชีวิตแกอีกแกรอคอยการล้างแค้นจากชิงเจ๋อเซียนเถอะ!"คุณชายคนนี้ของตระกูลไป๋ทรงผมยุ่งเหยิงจ้องเขม่นหลินหยินอย่างแรงพลางพูด

"ใช่หรอ?"

ภายในแววตาของหลินหยินไม่มีทั้งความดีใจและความทุกข์ถ้าเกิดสิ่งที่ไป๋ยวีพูดเป็นความจริงบางทีอาณาจักรลับคุนหลุนต้องยุ่งเหยิงไปสักพักแล้วล่ะส่วนเขามีทักษะในการเอาตัวรอดของตัวเองอยู่แล้ว

เขาเคลื่อนไหวร่างกายอย่างกระทันหันปรากฏอยู่ข้างกายไป๋ยวีก่อนจะพูดอย่างเรียบนิ่ง:"นายจะจัดการคนนี้ยังไง?"

ไป๋ยวีมองไป๋โจ้วด้วยใบหน้าที่หม่นหมองนัยตามีความดิ้นรนเกิดขึ้นแวบนึงก่อนจะพูดเสียงเบา:"เพื่อนหลินปล่อยมันไปสักครั้งจะได้ไหม?"

ถึงแม้ไป๋โจ้วอยากจะคร่าชีวิตเขาแต่ก็เป็นน้องชายแท้ๆของเขาเหมือนกัน

"ไป๋ยวีแกเลิกปลอมได้ละ"

ไป๋โจ้วหัวเราะอย่างดุร้าย"รอออกไปจากเทียนหยวนเมื่อไหร่พวกแกสองคนต้องอยู่ไม่สุขสักคน!"

หลังจากที่พูดจบไป๋โจ้วยกมือแล้วตบไปที่ศีรษะของตัวเอง

แต่น่าเสียดายสุดท้ายก็สายไปก้าวนึง

ไป๋ยวีวาร์ปไปข้างกายไป๋โจ้วชกหมัดออกไปสี่ครั้งภายในเวลาลมหายใจเดียวทำให้ไป๋โจ้วแขนขาหักไปทั้งสี่ข้างก่อนจะจิ้มนิ้วไปที่หน้าท้องตันเทียนของไป๋โจ้ว

"อ๊าก!"

ไป๋โจ้วร้องโหยหวนออกมาอย่างน่าเวทนาจากปากพลางจ้องมองไป๋ยวีด้วยสายตาที่โกรธแค้นและพูดด้วยน้ำเสียงที่ดุดัน:"ไป๋ยวีแกโหดเหี้ยมมากแกทำให้ฉันพิการไปงั้นหรอ!"

ในฐานะที่ถือกำเนิดในตระกูลที่ร่ำรวยคนธรรมดาทั่วไปก็เท่ากับสวะตัวนึงการจิ้มในเมื่อกี้ของไป๋ยวีได้ทำลายโอกาสเดียวในการฝึกฝนศิลปะวิชาของเขาไปแล้วถึงแม้จะโชคดีรอดชีวิตอยู่ในเทียนหยวนได้แต่ก็เป็นได้แค่คนไร้ประโยชน์คนนึงเท่านั้นแล้ว

"แขนขาทั้งสี่ข้างของนายกลับไปถึงตระกูลก็จะรักษาหายดีเองดื่มด่ำชีวิตที่เหลือต่อจากนี้ของแกอยู่ในตระกูลต่อไปเถอะ!"ไป๋ยวีถอนหายใจทีนึงก่อนจะหันไปมองหลินหยินแล้วพูดว่า:

"คิดไม่ถึงเลยนะว่าเพื่อนหลินจะเป็นผู้สืบทอดเซียนกระบี่ชิวสุ่ยมิน่าล่ะอายุยังหนุ่มแต่ก็มีระดับพลังความสามารถที่เก่งกาจขนาดนี้แล้ว"

"ขุนนางต่างแดนในตระกูลไป๋ของฉันได้ตายไปหมดแล้วและยังมีน้องชายของฉันด้วยต้องรบกวนให้เพื่อนหลินช่วยส่งฉันไปสักระยะด้วยนะตระกูลไป๋ของเราต้องตอบแทนอย่างหนาแน่นแน่นอนตระกูลชิงต้องการล้มล้างการปกครองของเชื้อสายราชวงศ์ทั้งสี่ต้องไม่ได้มีแค่ตระกูลชิงตระกูลเดียวแน่นอนฉันจำเป็นต้องนำข่าวนี้กลับไปแจ้ง"

"ฉันจะได้ข้อดีอะไรหรือ?"หลินหยินมองไป๋ยวีพลางพูดอย่างเรียบนิ่ง

เขาคิดไม่ถึงเลยว่าไป๋โจ้วอยากจะฆ่าไป๋ยวีแต่ไป๋ยวีกลับเลือกที่จะไว้ชีวิตไป๋โจ้วจิตใจของคนดังกล่าวไม่ได้เลวร้ายแต่อย่างใด

ไป๋ยวีหยิบผลไม้ที่แปลกประหลาดหายากทั้งสามผลออกมาจากกระเป๋าเสื้อตัวเองยื่นให้กับหลินหยินก่อนจะพูดอย่างเคารพ:"ผลไม้หายากทั้งสามผลนี้ได้มาจากเทียนหยวนถือว่าเป็นของขวัญขอบคุณสำหรับพระคุณที่เพื่อนหลินช่วยชีวิตรอหลังจากที่ออกไปแล้วจะมีของขวัญตอบแทนอีกครับ!"

หลินหยินเก็บผลไม้หายากทั้งสามผลไว้ก่อนจะพูดอย่างเรียบนิ่ง:

"ได้!"

………..

ภูเขาคุนซวีที่อยู่ห่างออกไปไกลบนตำแหน่งที่ตั้งของตระกูลชิงชิงเจ๋อเซียนที่สวมใส่เสื้อสีเขียวมรกตทั้งชุดรู้สึกแน่นขึ้นมาที่หน้าอกก่อนจะเบิกตากว้างขึ้นมาอย่างกระทันหัน

และในตอนนี้เองด้านนอกของห้องลับมีเสียงของเบื้องล่างในตระกูลชิงดังขึ้น

"หัวหน้าตระกูลครับไฟแห่งจิตวิญญาณของพระบุตรศักดิ์สิทธิ์ชิงเซวียนได้ดับไปแล้วครับ!"