บทที่ 960 แตกหักกัน

ผู้คนที่อยู่รอบๆต่างใช้สายตาที่หวาดผวามองไปทางหลินหยินพลังความสามารถของพวกเขาส่วนมากก็อยู่ในระดับที่พอๆกันกับหลี่เซียนมากไปกว่านั้นพลังความสามารถของคนบางส่วนยังเทียบไม่เท่าพลังของหลี่เซียนเลยหลินหยินสามารถฆ่าหลี่เซียนได้ถึงต้องสามารถฆ่าพวกเขาได้เป็นธรรมดาอยู่แล้ว

มีแต่ใบหน้าของคนจำนวนน้อยที่ยังคงสงบนิ่งเหมือนเคยแต่กลับมองไปทางซวนหยวนหลงอย่างน่าสนุก

ในฐานะที่หลินหยินเป็นขุนนางต่างแดนของตระกูลซวนหยวนแต่กลับฆ่าหลี่เซียนต่อหน้าซวนหยวนหลงผู้ที่เป็นผู้สืบทอดของตระกูลซวนหยวนพวกเขาก็อยากรู้เหมือนกันว่าซวนหยวนหลงจะจัดการเรื่องนี้ยังไง

"ดีดีดี!"

ซวนหยวนหลงพูดคำว่าดีติดต่อกันสามครั้งเห็นได้ชัดเลยว่าเขาเริ่มร้อนรนขึ้นมาแล้ว

"ซวนหยวนเผิงวันนี้ฉันจะฆ่าหลินหยินที่เป็นขุนนางต่างแดนคนนี้ต่อหน้านายนายมีข้อคิดเห็นอะไรหรือไม่?"

ซวนหยวนเผิงมองหลินหยินรอบนึงก่อนจะถอนหายใจแล้วพูด:"นี่เป็นเรื่องระหว่างพวกนายไม่เกี่ยวกับฉัน!"

ถ้าเกิดหลินหยินไม่วู่วามแล้วฆ่าหลี่เซียนไปเขายังสามารถเจรจากับซวนหยวนหลงได้อยู่แต่ว่าในเมื่อหลินหยินได้ฆ่าหลี่เซียนไปก่อนแล้วเขาก็จะปกป้องหลินหยินไม่ได้อีกต่อไปไม่งั้นเหล่าตัวประหลาดที่อยู่เบื้องหลังของซวนหยวนหลงต้องใช้เรื่องนี้ไปหาเรื่องเขาแน่นอน

"หลินหยินแกไม่เอาฉันไปไว้ในสายตาครั้งแล้วครั้งเล่าวันนี้ใครก็มาช่วยแกไว้ไม่ได้!"

ซวนหยวนหลงในตอนนี้ได้กลับไปเย่อหยิ่งจองหองเหมือนเคยอีกครั้งแล้วระเบิดแตกออกมาพลังออร่าในร่างกายฉุดขึ้นไปถึงจุดสูงสุดเหลืออีกแค่นิดเดียวก็สามารถก้าวขึ้นในระดับดินแดนแห่งความเป็นอมตะได้แล้ว

สีหน้าของผู้คนที่อยู่รอบๆแม่น้ำเสือต่างเปลี่ยนไปทั้งหมดเลยผู้คนที่มีพลังวิชาค่อนข้างต่ำเริ่มถอยหลังกลับไปแล้วผู้ที่มีพลังความสามารถอยู่ในระดับกลางสีหน้าขาวซีดฝืนบังคับตัวเองไว้มีแต่เหล่าอัจฉริยะกึ่งดินแดนแห่งความเป็นอมตะของตระกูลต่างๆที่ยังยืนอยู่ที่เดิมสีหน้าไม่มีการเปลี่ยนแปลง

หลินหยินยืนอยู่กับที่อย่างทะนงตัวเหมือนสายลมที่แผ่วเบากระทบกับใบหน้า

ไป๋ยวียืนอยู่ข้างๆหลินหยินบนใบหน้ามีรังสีแห่งความดูถูกพยายามเก๊กสุขุมกล้าหาญต่อหน้ายอดฝีมือดินแดนแห่งความเป็นอมตะคนนึงนั่นมันกำลังสอนจระเข้ว่ายน้ำอยู่ไม่ใช่หรือ?

"ซวนหยวนหลงฉันจะให้โอกาสแกครั้งสุดท้ายถอยไปตอนนี้ซะแล้วปล่อยให้เรื่องนี้ผ่านไป!"

สีหน้าอารมณ์ของหลินหยินเรียบนิ่งแค่ซวนหยวนหลงคนเดียวไม่มีอะไรให้น่าเกรงกลัวหรอกแต่ว่าผลประโยชน์ที่เขาได้รับจากตระกูลซวนหยวนมีมากยังไม่อยากเป็นศัตรูกับตระกูลซวนหยวน

"เหอะ!"

ซวนหยวนหลงหัวเราะอย่างดูถูก"มาขอให้ไว้ชีวิตตอนนี้มันสายไปแล้ววันนี้แกต้องตาย!"

"ในเมื่อเป็นแบบนี้ก็เข้ามาเผชิญกับความตายซะ!"

หลินหยินดีดนิ้วตัวเองสีหน้าดยือกเย็นลง

"ตายซะ!"

ซวนหยวนหลงทำเสียงหึอย่างเยือกเย็นทีนึงก้าวขาขึ้นไปเมื่อชกเข้าที่บริเวณหน้าอกของตัวเองทีนึงร่างกายทั้งร่างของเขาก็ถูกคลุมไปด้วยแสงออร่าสีทองราวกับจักรพรรดิได้เหยียบย่ำอยู่บนพื้นดินพลังของหมัดหมัดนั้นสามารถทำให้ภูเขาแตกร้าวได้เลยไม่มีสิ่งใดที่ไม่สามารถทำลายล้างได้ถึงแม้จะเป็นยอดฝีมือดินแดนแห่งความเป็นอมตะเมื่อเผชิญกับหมัดนี้แล้วก็ต้องต้านรับอย่างระมัดระวังไม่กล้าเข้ามารับตรงๆ

แต่ทว่าหลินหยินไม่หลบไม่หนีปล่อยให้เขาชกหมัดมาไม่ขยับเลยแม้แต่น้อย

"หลินหยินซวยแล้วล่ะ!"

ซวนหยวนเผิงถอนหายใจทีนึงถึงแม้เป็นเขาที่เผชิญหน้ากับพลังหมัดนี้ของซวนหยวนหลงก็ต้องต้านรับอย่างระมัดระวังคงจะเลือกที่จะหลบหนีหมัดนี้แต่ทว่าพฤติกรรมในตอนนี้ของหลินหยินดูไม่ค่อยชาญฉลาดนัก

"เป็นคนบ้านนอกคอกนาคนนึงจริงๆด้วยไม่เคยเห็นโลกกว้างกล้ารับพลังหมัดจักรพรรดิของตระกูลซวนหยวนแบบตรงๆแบบนี้เลยงั้นหรอ!"

พระบุตรศักดิ์สิทธิ์ของตระกูลเฉียนเฉียนเจิ้นหัวเราะอย่างเยือกเย็น

"แค่ขุนนางต่างแดนคนนึงเท่านั้นกลับกล้ากัดเจ้านายงั้นหรอปล่อยให้มันตายไปเถอะ!"

ลูกหลานอีกคนในตระกูลใหญ่ๆที่สนิทกับซวนหยวนหลงได้พูดขึ้นมาอย่างแหน็บแนม

"แค่นี้เองหรอ?"

สีหน้าของหลินหยินเรียบนิ่งเสี้ยววินาทีที่หมัดของซวนหยวนหลงใกล้เข้ามาหลินหยินเงยหน้าขึ้นยิ้มแล้วเผยให้เห็นฟันที่ขาวใสก่อนที่จะยื่นมือข้างขวาออกไปดีดนิ้วไปบนหมัดของซวนหยวนหลง

"ปัง!"

ท้องฟ้าและผืนดินเปลี่ยนสี!

นิ้วนี้ของหลินหยินเขาไม่ได้ใช้พลังวิชาดาบหรือหมัดเลยแม้แต่เสี้ยวเดียวแค่ปลดปล่อยพลังพิศวงที่เอ่อล้นไปทั่วทั้งร่างกายออกมาเท่านั้นฮึกเหิมยิ่งใหญ่ไม่สามารถต้านทานได้

ซวนหยวนหลงแค่ทันชักแขนทั้งสองข้างมาบังตรงหน้าอกพลังพิศวงที่อยู่รอบกายได้ไหลมาคุ้มกันอยู่ที่บริเวณหน้าอกถูกหลินหยินดีดทีเดียวแล้วกระเด็นลอยออกไปทันทีเลย

พลังพิศวงที่ฮึกเหิมได้โจมตีเข้าใส่หน้าอกของเขาทำให้ซวนหยวนหลงกระอักเลือดสดออกมาทีนึงบริเวณหน้าอกมีรอยยุบลงไปร่างกายถอยเซกลับไปอย่างแรงขาทั้งสองข้างได้ไถลอยู่บนพื้นจนเกิดหลุมลึกสองแถวยาวถอยเซออกไปไกลนับร้อยเมตรเลย

บรรยากาศรอบๆเงียบกริบลงไป

เมื่อกี้หลี่เซียนถูกหลินหยินฆ่าไปด้วยกระบวนท่าเดียวคนที่อยู่ในที่เกิดเหตุจำนวนมากต่างคิดว่าตัวเองก็สามารถทำได้เช่นกันแต่ว่าซวนหยวนหลงเป็นหนึ่งในวัยรุ่นหนุ่มสาวที่แข็งแกร่งที่สุดในอาณาจักรลับคุนหลุนเลยนะตอนนี้ก็พ่ายแพ้ให้หลินหยินด้วยกระบวนท่าเดียวงั้นหรอ

"ซีด!"

รอบๆมีเสียงสูดหายใจเข้าทางปากดังขึ้น

บนใบหน้าของซวนหยวนหลงก็มีความรู้สึกที่ซับซ้อนเกิดขึ้นเช่นกันถ้าเกิดรู้ว่าพลังความสามารถของซวนหยวนหลงแข็งแรงขนาดนี้ล่ะก็เมื่อกี้เขาน่าจะยืนอยู่ฝั่งหลินหยินแต่ว่าจะเสียใจทีหลังตอนนี้ก็สายไปแล้ว

ขุนนางต่างแดนของตระกูลซวนหยวนที่หน้าตาดูซื่อสัตย์รีบวิ่งเข้าไปประคองตัวซวนหยวนหลงไว้

"ฉันไม่ยอม!"

ซวนหยวนหลงสลัดมือของขุนนางต่างแดนที่เข้ามาประคองตัวเขาไว้ออกทันทีพลางตะคอกเสียงดังถึงแม้ปากเขาจะกระอั่กเลือดและหน้าอกมีรอยยุบลงไปหลุมนึงด้วยแต่ว่าพลังออร่าบนร่างกายกลับมรเพิ่มมากขึ้น

เขายกขาขึ้นเหมือนกำลังแบกภูเขาทั้งลูกไว้แล้วก้าวเดินออกมาอย่างยากลำบาก

"ดินแดนแห่งความเป็นอมตะ!"

วินาทีนี้ใบหน้าของผู้คนที่อยู่รอบๆต่างพากันเปลี่ยนไปคิดไม่ถึงเลยว่าณตอนนี้วินาทีนี้ซวนหยวนหลงได้ก้าวขึ้นดินแดนแห่งความเป็นอมตะได้แล้วงั้นหรอ

"หลินหยินฉันต้องขอบใจแกถ้าไม่ใช่เพราะแกส่งแรงกดดันที่มากขนาดนี้ให้ฉันตอนนี้ฉันคงยังไม่สามารถก้าวสู่ระดับขั้นดินแดนแห่งความเป็นอมตะได้!"บนใบหน้าของซวนหยวนหลงไม่มีความรู้สึกบาตรใหญ่จองหองเหมือนเมื่อกี้แล้วสีหน้าตึงเครียด

เมื่อกี้ตอนที่เผชิญหน้ากับการโจมตีของหลินหยินภายใต้จิตสำนึกของเขามีความรู้สึกที่หมดหนทางเกิดขึ้นถึงแม้ว่าตอนนี้จะก้าวขึ้นในระดับขั้นดินแดนแห่งความเป็นอมตะแล้วเมื่อเผชิญหน้ากับหลินหยินเขาก็ไม่มีความกล้าหาญอยู่ดี

ใบหน้าของซวนหยวนเผิงยิ่งอยู่ยิ่งย่ำแย่ลงถึงแม้จะไม่ชอบนิสัยใจคอของซวนหยวนหลงแต่เขาก็ปฏิเสธไม่ได้เลยว่าพรสวรรค์ของซวนหยวนหลงแข็งแกร่งกว่าเขา

"ซวนหยวนหลงเดี๋ยวฉันช่วยนาย!"

เฉียนเจิ้นกระโดดลอยตัวขึ้นมากลิ่นอายออร่าทางร่างกายร้อนระอุค่อยๆเพิ่มมากขึ้นๆและก้าวขึ้นในระดับดินแดนแห่งความเป็นอมตะภายในพริบตาพลังชี่ของฟ้าดินที่ฮึกเหิมโดยที่ตัวเขาเป็นศูนย์กลางกลายเป็นมังกรตัวนึงบินลอยลงมาจากสวรรค์ความยาวประมาณหนึ่งพันเมตรสั่นคลอนไปทั่วทั้งปฐพี

"แค่พวกแกสองคนอะนะไม่พอ!"

สีหน้าอารมณ์ของหลินหยินเรียบนิ่งเผชิญหน้ากับดินแดนแห่งความเป็นอมตะหนุ่มสองคนแต่บนใบหน้าไม่มีความเกรงกลัวเลยแม้แต่น้อย

"แล้วถ้าฉันด้วยล่ะ!"

ลูกหลานเชื้อสายหลักของตระกูลตงฟางตงฟางฉีก็ได้กระโดดลอยขึ้นไปบนฟ้าด้วยเช่นกันเห็นได้ชัดเลยว่าพลังออร่าทั้งร่างกายของเขาก็เป็นดินแดนแห่งความเป็นอมตะคนหนึ่งด้วยเช่นกัน

"อะไรกันตงฟางฉีก็เป็นดินแดนแห่งความเป็นอมตะด้วยเหรอเนี่ย!"

มีคนอุทานอย่างตะลึง

ตงฟางฉีและซวนหยวนหลงเฉียนเจิ้นยืนเรียงกันเป็นแนวนอนบนใบหน้ามีความรู้สึกที่ได้ใจปนอยู่ด้วยเล็กน้อย

ตอนแรกพลังความสามารถของเขาด้อยกว่าซวนหยวนหลงและเฉียนเจิ้นคนอื่นๆไม่น้อยเลยแต่การเข้ามาเทียนหยวนในครั้งนี้ทำให้เขาพบโชคชะตาก้าวขึ้นดินแดนแห่งความเป็นอมตะได้ในก้าวเดียว

กำจัดหลินหยินเป็นจุดเริ่มต้นที่ชื่อเสียงของเขาจะโด่งดังในอาณาจักรลับคุนหลุน!

ภายในเวลาชั่วขณะได้รับผลกระทบจากพลังบนร่างกายของดินแดนแห่งความเป็นอมตะทั้งสามแม้กระทั่งคาถาเวทย์ของแม่น้ำเสือก็ได้รับผลกระทบจนสั่นคลอนไปด้วยเช่นกัน

ซ่งเจ๋อใช้สายตาที่อิจฉาจ้องมองไปทางตงฟางฉีตอนแรกพลังความสามารถของตงฟางฉีด้อยกว่าเขาระดับหนึ่งเลยตอนนี้กลับก้าวเข้าไปสู่ระดับขั้นดินแดนแห่งความเป็นอมตะแล้วงั้นหรอถ้าเกิดคนที่ได้รับโชคชะตาดังกล่าวเป็นเขาละก็ถ้างั้นคนที่ควรจะได้ซีนในตอนนี้ก็คือเขาแล้วหละ

"เกิดอะไรขึ้น?"

ในบริเวณที่ห่างออกไปไกลมีคนบางส่วนที่ยังมาไม่ถึงตอนนี้ก็สามารถสัมผัสถึงพลังออร่าจากแม่น้ำเสือได้แล้วสายตาอดไม่ได้ที่จะรู้สึกตึงเครียด

"นี่มันกลิ่นอายของดินแดนแห่งความเป็นอมตะหนิและมีสามกลิ่นด้วยดูจากท่าแล้วน่าจะมีคนพบโชคชะตาในเทียนหยวนบรรลุแล้ว!"โอหยางหมิงหยูมองไปในทิศทางของแม่น้ำเสือแววตามีความตึงเครียดอยู่เล็กน้อย

แววตาของโอหยางเยว่มีรังสีแห่งความสงสัยเกิดขึ้นพลางพูดเสียงเบา:

"ฝั่งแม่น้ำเสือก็ไม่มีโชคชะตาที่ยิ่งใหญ่ขนาดนั้นนะทำไมถึงทำให้สามคนที่เพิ่งก้าวสู่ดินแดนแห่งความเป็นอมตะลงมือพร้อมกันได้?"