บทที่ 930 บรรลุ

เถียนชิงและขุนนางต่างแดนตระกูลไป๋ต่างดับสลายกลายเป็นเถ้าธุลีภายใต้ปราณดาบนี้ท่ามกลางอากาศไม่เห็นเงาร่างของทั้งสองคนแล้ว

เงียบกริบไปทั้งสนาม!

ไม่ว่าจะเป็นนักสู้ในระดับดินแดนอมตะอย่างหลิงจ้านหรือว่าเหล่านักสู้ในตระกูลหลิงต่างมองดูภาพเหตุการณ์นี้อย่างอึ้งทึ่งรวมไปถึงหลิงซวงที่มั่นใจในความสามารถของหลินหยินเป็นพิเศษก็คาดไม่ถึงเหมือนกันแม้กระทั่งสองคนที่ไม่ใช่คู่ต่อสู้ของพ่อเธอเลยแค่พลังดาบทีเดียวของหลินหยินก็ต้านทานไม่ไหวงั้นหรอ

"นี่…..นี่…..!"

หลิงจ้านพูดอะไรไม่ออกภายในชั่วขณะตระกูลเถียนอยู่ข้างๆเมืองของตระกูลหลิงนี่เองเถียนชิงต่อสู้กีดกันกับเขามานานนับหลายปีแต่คิดไม่ถึงเลยว่าวันนี้จะโดนเด็กหนุ่มตรงหน้านี้ฟันดาบแค่ทีเดียวก็กลายเป็นเถ้าธุลีสลายหายไปเลย

"แกร่งมากเกินไปแล้วสมแล้วที่เป็นหลินหยิน!"

หลิงซวงมองดูหลินหยินที่ลอยอยู่กลางอากาศด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความชื่นชม

ใบหน้าของหนุ่มสาววัยรุ่นในตระกูลหลิงต่างเต็มไปด้วยความดีใจเช่นกันมีแต่เหล่าผู้อาวุโสบางส่วนที่ใบหน้าหม่นหมองไม่มีรอยยิ้มแห่งความสุขที่ชนะเลย

หลินหยินค่อยๆลอยตัวลงมาบนพื้นมองหลิงยวี่ซานพลางพูดอย่างเรียบนิ่ง:"ได้สังหารทั้งสองไปเป็นที่เรียบร้อยแล้วเริ่มที่สัหลินหยินากับนายไว้ก็ถือว่าทำได้สำเร็จแล้วนะ"

"ครับ…..ครับ!"

เมื่อเผชิญหน้ากับหลินหยินหลิงยวี่ซานตอบกลับอะไรไม่ได้เลยงั้นหรออาการของเขาในตอนนี้ไม่เหมือนกับตอนที่เพิ่งกลับมาจากป่าเขาเลยสักนิดตอนนั้นเขาคิดว่าหลินหยินเป็นแค่ยอดฝีมือในระดับขั้นดินแดนอมตะธรรมดาคนหนึ่งเท่านั้นตอนนี้นักสู้ดินแดนอมตะช่วงปลายคนนึงไม่สามารถต้านทานพลังดาบทีเดียวของหลินหยินได้งั้นหรอเขาไม่กล้าไปจินตนาการจริงๆว่าพลังความสามารถของหลินหยินแข็งแกร่งมากขนาดไหนกันแน่

"คุณชายหยินครับรบกวนขอคุยด้วยหน่อยได้ไหมครับ!"

หลิงจ้านมองหลินหยินพลางพูดเสียงเบาเมื่อเห็นว่าหลินหยินพยักหน้าจึงหันไปพูดกับคนอื่นๆในตระกูลหลิง:"พวกแกถอยไปให้หมดเลยควรทำอะไรก็ไปทำอะไรซะ"

"รับทราบ!"

ในฐานะที่หลิงจ้านเป็นนักสู้ดินแดนอมตะคนเดียวในตระกูลเมื่ออยู่ในตระกูลหลิงจึงมีสิทธิ์มีเสียงมากพอสมควรเลยผู้คนในตระกูลหลิงไม่ได้คัดค้านใดๆต่างหันหลังแล้วเดินจากไปเลย

หลิงจ้านพาหลินหยินมายังห้องรับแขกก่อนที่จะคุกเข่าต่อหน้าหลินหยินแล้วพูดว่า:

"ต้องรบกวนคุณชายหยินช่วยตระกูลหลิงของผมด้วยนะครับ!"

หลิงจ้านรู้ดีว่าข่าวที่หลินหยินฆ่าขุนนางต่างแดนตระกูลไป๋ต้องแพร่กระจายออกไปอย่างรวดเร็วแน่นอนถ้าเกิดคนในตระกูลไป๋ส่งคนมาตระกูลหลิงของเขาไม่มีทางเหลือรอดต่อไปได้แน่นอน

หลินหยินขมวดคิ้วลงเขาต้องรู้สิ่งที่หลิงจ้านกังวลใจเป็นธรรมดาอยู่แล้วแต่เขามาในครั้งนี้เพื่อเป็นการฝึกฝนทักษะวิชาของตัวเองพลังความสามารถของตระกูลหลิงอ่อนแอเกินไปเขาไม่มีทางอยู่ในตระกูลหลิงไปตลอดได้คุ้มครองปกป้องตระกูลหลิงอีกอย่างเหมือนหลิงจ้านจะเข้าใจอะไรผิดไปเขามีแค่ตัวเขาคนเดียวเท่านั้นไม่ได้เป็นผู้สืบทอดของตระกูลใหญ่ๆแต่อย่างใดถ้าเกิดตระกูลไป๋ส่งตัวผู้แข็งแกร่งมาเขาก็ต้านทานไม่ได้เช่นกัน

"หัวหน้าตระกูลหลิงครับบางทีคุณอาจจะเข้าใจผิดไปนะครับผมเป็นแค่ผู้ฝึกฝนด้วยตัวเองคนนึงเท่านั้นและไม่ใช่คู่ต่อสู้ของตระกูลไป๋อีกด้วย"หลินหยินส่ายหน้าไปมาพลางพูด

"คนๆนั้นเป็นขุนนางต่างแดนของตระกูลไป๋ก็จริงครับแต่ว่ามันได้เข้าไปในตระกูลไป๋ก็เพราะมีศิษย์พี่คนนึงที่เป็นขุนนางต่างแดนในตระกูลไป๋ตระกูลไป๋ไม่มีทางมาหาเรื่องกับตระกูลหลิงเพียงเพราะตัวมันคนเดียวแน่นอนครับแค่กังวลศิษย์พี่คนนั้นของมันครับ"

"พลังความสามารถของศิษย์พี่ของมันเป็นยังไงบ้างครับ?"หลินหยินถาม

"สามารถเป็นขุนนางต่างแดนในตระกูลไป๋ได้น่าจะดินแดนแห่งความเป็นอมตะมั้งครับ!"หลิงจ้านตอบยังไม่ค่อยแน่ใจตระกูลไป๋เป็นเชื้อสายราชาเลยนะตระกูลไป๋ไม่มีทางชายตาลงมามองตระกูลหลิงของพวกเขาแน่นอน

"ผมจะอยู่ในตระกูลหลิงต่ออีกหนึ่งเดือนหลังจากผ่านไปหนึ่งเดือนผมจะออกจากที่นี่!"หลินหยินไตร่ตรองไปสักพักก่อนจะพูดมีโอสถเทียนหลัวอยู่ด้วยเขามีความมั่นใจว่าตัวเองจะสามารถบรรลุถึงขั้นดินแดนแห่งความเป็นอมตะได้เมื่อเผชิญหน้ากับนักสู้ดินแดนแห่งความเป็นอมตะธรรมดาทั่วไปใช่ว่าเขาจะไม่มีความสามารถในการประลองสักตั้ง

"งั้นต้องขอบคุณคุณชายหยินมากๆเลยนะครับ!"ใบหน้าของหลิงจ้านมีความสุขเกิดขึ้นถ้าเกิดศิษย์พี่ของคนคนนั้นจะมาล้างแค้นจริงๆไม่มีทางถ่วงเวลาเกินกว่าหนึ่งเดือนแน่นอนตอนนี้หลินหยินเป็นความหวังเดียวของตระกูลหลิงของพวกเขาแล้ว

ส่วนคำพูดของหลินหยินที่บอกว่าตัวเองเป็นผู้ฝึกฝนด้วยตัวเองนั้นหลิงจ้านไม่เชื่อเลยสักนิดผู้ฝึกฝนด้วยตัวเองจะสามารถแข็งแกร่งถึงระดับนี้ในช่วงอายุแค่นี้ได้หรือ?

………

ท้องฟ้าภายในอาณาจักรลับคุนหลุนไม่สูงกว่าท้องฟ้าของโลกภายนอกตั้งแต่แรกอยู่แล้ว

และภูเขาคุนหลุนที่อยู่ห่างจากเมืองชิงหยางหมื่นกว่าไมล์สูงมากจนถึงเหนือเมฆเลยราวกับว่ากำลังเชื่อมต่อระหว่างฟ้ากับดินอยู่

เหล่ามหาอำนาจที่ยิ่งใหญ่ในอาณาจักรลับคุนหลุนต่างอยู่บนภูเขาคุนซวีจากการพัฒนานานนับร้อยปีเชื้อสายพระราชวงศ์ทั้งสี่และเชื้อสายราชาทั้งแปดปกครองอาณาจักรลับคุนหลุนไว้อย่างแน่นหนา

ภายในอาณาจักรลับคุนหลุนไม่มีมหาอำนาจใดๆที่กล้าคัดค้านทั้งสิบสองตระกูลนี้

ภูเขาคุนซวีเป็นสถานที่ตั้งของตระกูลไป๋นักสู้วัยกลางคนคนหนึ่งกำลังฝึกฝนอยู่ภายในห้องทันใดนั้นเองหยกชิ้นหนึ่งที่อยู่ตรงอกเขาได้แตกออกอย่างกระทันหัน

นักสู้วัยกลางคนดังกล่าวขมวดคิ้วก่อนจะหยิบหยกที่แตกไปแล้วขึ้นมาวางไว้บนโต๊ะแล้วเดินออกจากห้องไปมุ่งหน้าตรงไปยังตำแหน่งที่ตั้งของเมืองชิงหยาง

………

หลินหยินอยู่ในตระกูลหลิงมาเป็นเวลาเจ็ดวันแล้วเขาในตอนนี้ได้ปรับอารมณ์และความรู้สึกของตัวเองให้อยู่ในสภาวะที่ดีที่สุดเป็นที่เรียบร้อยแล้ว

ภายในห้องลับหลินหยินหยิบโอสถเทียนหลัวออกมาแล้วเอาเข้าปากทันทีเลย

"เปิด!"

หลินหยินตะคอกเสียงดังทีนึง

โอสถเทียนหลัวระเบิดออกภายในร่างกายของเขา

พลังที่บริสุทธิ์มากๆกำลังขับเคลื่อนเข้าไปทุกส่วนในร่างกายของหลินหยินเมื่อมองจากภายนอกร่างกายของเขากำลังมีพลังชี่ครอบคลุมอยู่ทั่วทั้งร่างกาย

คัมภีร์มังกรขั้นสูงสุดเคลื่อนไหวไปมาอย่างบ้าคลั่งดูดกลืนพลังชี่จากฟ้าดินที่บริสุทธิ์ทั้งหมดนี้เข้าไป

"ปัง!"

ด้านหลังของหลินหยินมีเงาจางๆของมังกรปรากฏขึ้นพลังชี่ที่มหาศาลถูกเงามังกรดูดกลืนเข้าไปเงามังกรที่อยู่ด้านหลังหลินหยินค่อยๆชัดเจนขึ้น

กลิ่นอายที่เก่าแก่และไร้ขอบเขตอัดแน่นไปทั่วทั้งห้องลับดังกล่าว

"ฮู่ว!"

หายไปนานมากหลินหยินถึงจะค่อยๆยืดร่างกายแล้วค่อยๆลุกขึ้นมา

เขาลืมตาขึ้นมารูม่านตาที่ดำสนิทเสมือนหลุมดำสองหลุมลึกสูงมากๆพลังออร่าบนตัวของหลินหยินในตอนนี้เริ่มสังเกตไม่ค่อยออกแล้ว

หลินหยินค่อยๆขับเคลื่อนพลังพิศวงในร่างกายของตัวเอง

"โครม!"

พลังพิศวงที่เหมือนแม่น้ำแยงซีพรั่งพรูออกมาจากร่างกายเขาท่ามกลางพื้นที่ที่ว่างเปล่าตรงหน้ามีพลังชี่ขึ้นๆลงๆพลังชี่ที่กำลังขึ้นๆลงๆนี้ซัดกระแทกเข้ากับกำแพงห้องจนเสียงดังโครมครามห้องลับดังกล่าวเริ่มสั่นสะเทือนขึ้นมา

ภายในห้องลับที่มียันต์คอยป้องกันไว้ของตระกูลหลิงเริ่มต้านทานพลังพิศวงที่พรั่งพรูออกมานี้ของหลินหยินไม่ค่อยได้แล้ว

"ในที่สุดก็ถึงขั้นกึ่งดินแดนแห่งความเป็นอมตะแล้วสมแล้วที่เป็นอาณาจักรลับคุนหลุนพลังชี่ของฟ้าและดินมีมากกว่าโลกภายนอกมากๆจริงๆ!"

ตอนแรกเขากะจะใช้โอสถเทียนหลัวตอนที่ตัวเองบรรลุถึงขั้นดินแดนแห่งความเป็นอมตะแล้วแต่ไม่รู้ว่าศัตรูที่แข็งแกร่งจะมาถึงเมื่อไหร่ใช้ตอนนี้และสามารถเพิ่มพลังให้ตัวเองนิดนึงก็ถือว่ามีประโยชน์อยู่

ยิ่งพลังความสามารถของตัวเขาแข็งแกร่งมากเท่าไหร่เขาก็จะยิ่งรับรู้ได้ถึงความแข็งแกร่งของคัมภีร์มังกรขั้นสูงสุดและพระคัมภีร์นั่งลืมมากขึ้นเขาในตอนนี้ถึงแม้จะเผชิญหน้ากับยอดฝีมือในขั้นดินแดนแห่งความเป็นอมตะเขาก็มีความมั่นใจที่จะประลองได้สักตั้ง

ดินแดนแห่งความเป็นอมตะ!

มันเป็นช่วงการเปลี่ยนแปลงของระดับชีวิตมีความแตกต่างจากแก่นแท้ในโลกมนุษย์ดินแดนแห่งความเป็นอมตะสามารถมีชีวิตอยู่ยืนยาวได้ถึงสามร้อยกว่าปีเลยถ้าเกิดไม่ต่อสู้กับใครการที่จะมีชีวิตยืนยาวได้ถึงสามร้อยห้าสิบปีนั้นก็ไม่ใช่ปัญหาอะไรเลย

เมื่อบรรลุถึงขั้นดินแดนแห่งความเป็นอมตะถึงแม้จะไม่กินไม่ดื่มอะไรเลยเป็นเวลานานนับสิบปีก็ไม่มีปัญหาอะไร

"ฮู่ว!"

จากการหายใจเข้าออกของหลินหยินปอดขยายใหญ่ขึ้นพลังชี่ของฟ้าและดินทั่วทั้งเมืองชิงหยางกำลังขับเคลื่อนไปรวมตัวกันอยู่ในห้องลับหลินหยินอาศัยอยู่

ห้องลับดังกล่าวเป็นศูนย์กลางพลังชี่ที่ใหญ่โตประกอบขึ้นเป็นรูปร่างภายในพริบตา

"ดินแดนแห่งความเป็นอมตะ!"

หลิงจ้านเงยหน้าขึ้นไปมองนัยตามีรังสีแห่งความหวาดหวั่นเกิดขึ้นเขาเคยเห็นการบันทึกของเหตุการณ์แบบนี้จากหนังสือตำราภายในตระกูลนี่เป็นลางของการบรรลุถึงขั้นดินแดนแห่งความเป็นอมตะชัดๆ

"คิดไม่ถึงเลยว่าจะมีดินแดนแห่งความเป็นอมตะที่หนุ่มขนาดนี้ถือกำเนิดขึ้นถึงแม้จะเป็นพวกลูกหลานของเชื้อสายราชาก็คงทำไม่ได้สินะ!"

เหมือนหลิงจ้านนึกอะไรบางอย่างขึ้นมาได้นัตยามีรังสีแห่งความแน่วแน่เกิดขึ้น