บทที่ 902 เหล่าปีศาจที่ถูกปลุกขึ้นมา

ภูเขายวี่ฮวงห้องโถงใหญ่ของหอหลินเซวียว

ในเวลานี้ห้องโถงได้รับการทำความสะอาดแล้วดูไม่ออกเลยว่าเคยมีการสู้รบครั้งใหญ่เมื่อสองวันก่อนที่ผ่านมา

ในเวลานี้ผ่านไปแล้วสองวันที่เผยชิงอีพาหลินหยินไปที่หอหลินเซียวในการการลงมืออย่างแข็งแกร่งเพื่อฆ่าปรมาจารย์ดินแดนอมตะสาวกของหอหลินเซียวที่ถูกส่งไปก็กลับมาแล้วเช่นกัน

ในห้องโถงเย่ท่าเถียนยืนเอามือไขว้หลังเย่ฟงก็นั่งอยู่บนเก้าอี้โดยไม่พูดอะไรเผชิงอียืนอยู่ข้างหลังเย่ท่าเทียนไม่รู้ว่าอาจารย์เรียกเขาและนายน้อยหยินมาเพื่อเหตุอันใด

"เฮ้อ!"

หลังจากเงียบไปพักหนึ่งเย่ท่าเทียนก็ถอนหายใจและพูดว่า"หลินหยินคุณรู้ไหมว่าทำไมดินแดนอมตะแห่งตระกูลไป๋หลี่ถึงมาที่วิหารหลินเซียวของฉัน"

"ทำไม?"

หลินหยินก็รู้สึกงงงวยเล็กน้อยไม่รู้ว่ามีสมบัติชิ้นใดในหอหลินเซียวที่สามารถดึงดูดปรมาจารย์ในอาณาจักรลับมาแย่งชิงแม้ว่าเมื่อสองวันก่อนได้รู้ว่าบรรพบุรุษของตระกูลเย่ก็มาจากอาณาจักลับหรือว่าบรรพบุรุษตระกูลเย่ได้เอาสมบัติล้ำค่ามาจากอาณาจักรลับถึงกับดึงดูดผู้คนในอาณาจักรลับให้มาดู

เย่ท่าเทียนเหลือบมองไปที่หลินหยินแล้วพูดต่อ"สามร้อยปีที่แล้วบรรพบุรุษของตระกูลเย่ถูกไล่ฆ่าให้ออกจากอาณาจักรลับโดยตระกูลไป๋หลี่เพราะสมบัติชิ้นหนึ่งแล้วมาก่อตั้งหอหลินเซียวแต่ว่าบรรพบุรุษเก็บซ่อนได้ดีแม้ว่าตระกูลไป๋หลี่จะส่งคนมาค้นหาเป็นระยะแต่ก็ไม่รู้ว่าหอหลินเซียวก็คือบรรพบุรุษฉันเป็นผู้ก่อตั้ง"

"เพียงแต่ว่าเมื่อสิบกว่าปีก่อนในหอหลินเซียวมีคนทรยศเขาหนีไปที่วิหารเซิงหลอพร้อมหลักฐานมีวิหารเซิงหลอคอยปกป้องเราไม่มีทางเลือกนอกจากภาวนาให้ตระกูลไป๋หลี่ออกจากอาณาจักรลับให้ช้าหน่อย"

"เดิมทีฉันขอให้คุณมาที่หอหลินเซียวในช่วงก่อนแค่อยากให้คุณทำตัวค่อมต่ำหน่อยในช่วงนี้อย่าให้คนของตระกูลไป๋หลี่สังเกตได้ถ้าคนของตระกูลไป๋หลี่ไม่พบสมบัติที่พวกเขาต้องการในหอหลินเซียวของเราเพราะความสัมพันธ์ระหว่างคุณกับคุณยายของคุณอาจจะลงมือกับตระกูลหลินของคุณได้"

"แต่คุณกลับไปทางทิศตะวันตกและได้ก่อความวุ่นวายครั้งใหญ่เช่นนี้"เย่ท่าเทียนส่ายหัวและถอนหายใจ

หลินหยินขมวดคิ้วและถามด้วยเสียงต่ำ"ไม่รู้ว่าตระกูลไป๋หลี่กำลังตามหาสมบัติอะไร?

คนของตระกูลไป๋หลี่ถูกเขาฆ่าบางทีอาจไม่มีการตอบกลับจากที่นี่ตระกูลไป๋หลี่อาจส่งคนมายังดินแดนทางโลกได้ทุกเมื่อเขาอาจไม่ใช่คู่ต่อสู้

เย่ท่าเทียนมองไปที่หลินหยินอย่างลึกซึ้งและพูดว่า"น้องสาวของฉันได้เอาไปตระกูลหลินตอนแต่งกับคุณตาของคุณแต่เธอไม่รู้วิธีการใช้ของสมบัตินั่นคิดว่ามันเป็นเพียงป้ายหยกธรรมดาที่สามารถแสดงถึงหอหลินเซียว"

เย่ท่าเทียนส่ายหัวและพูดต่อ"ตระกูลเย่ของฉันอยู่มาอย่างสงบที่นี่เป็นเวลาสามร้อยปีคิดว่าคนในตระกูลไป๋หลี่จะไม่พบเราอีกแล้วดังนั้นจึงให้คุณยายของคุณเอาสมบัติออกไป"

"มันพอดีเลยคุณสามารถใช้สมบัตินั้นได้แล้วคุณกลับไปที่ตระกูลหลินหาตาของคุณเขาน่าจะจะรู้ว่าป้ายหยกอยู่ที่ไหน"

หลินหยินเพิ่งนึกขึ้นได้ว่าตอนที่เขาเพิ่งกลับไปที่ตระกูลหลินตาของเขาหลินเซวียนเย่ได้มอบป้ายหยกที่มีคำว่า'หลินเซียว'สลักอยู่บนป้ายใหจางฉีโม่ซึ่งอาจเป็นสมบัติที่เย่ท่าเทียนพูดถึง

"ฉันเคยเห็นป้ายหยกนั่นมันไม่มีอะไรพิเศษ"หลินหยินขมวดคิ้วเมื่อเขาอยู่ที่ตระกูลหลินจางฉีโม่ก็เคยยื่นป้ายหยกให้เขาเล่นแต่เขาไม่พบอะไรที่พิเศษเลยจริงๆ

"ที่บ้านไม่มีอะไรพิเศษจริงๆ"เย่ท่าเทียนส่ายหัวหยิบแผนที่ออกมาจากอกของเขายื่นให้หลินหยินและกล่าวว่า"คุณนำป้ายหยกไปยังสถานที่ที่มีเครื่องหมายบนแผนที่และใช้ความลึกลับเพื่อกระตุ้นป้ายหยกสามารถเข้าสู่อาณาจักรลับได้"

หลินหยินรับแผนที่และพูดด้วยความสงสัย"แต่ป้ายหยกนี้ไม่น่าจะทำให้ตระกูลไป๋หลี่ตาหาถึงสามร้อยปีถึงจะถูก!"

เห็นได้จากผู้อาวุโสแห่งตระกูลไป๋หลี่และไป๋ห่าวที่ทั้งสองคนลงมาดินแดนโลกมันไม่ยากที่จะออกจากอาณาจักรลับของชิ้นนี้ที่สามารถเข้าสู่อาณาจักรลับได้ตามต้องการไม่น่าจะทำให้ตระกูลไป๋หลี่ตามหาถึงสามร้อยปีถึงจะถูก

"คุณไม่รู้อะไรเลยเกี่ยวกับเรื่องนี้"

ผู้อาวุโสเย่ฟงกล่าวอยู่ข้างๆ"เป็นเรื่องที่หาได้ยากที่จะมีสมบัติที่สามารถทำลายอุปสรรคของอาณาจักรลับและโลกทั่วไปได้สมบัติที่ทำลายดินแดนของตระกูลไป๋หลี่อาจมีไม่มากแล้วก็ได้มิฉะนั้นจะไม่ถึงสามร้อยปีที่คนเก่งของตระกูลไป๋หลี่ออกมาจากดินแดนลับสามหรือสี่ครั้ง"

"ใช่"เย่ท่าเทียนพยักหน้ามองไปที่หลินหยินและกล่าวว่า"หลินหยินคุณได้ทำให้ตระกูลราชวงศ์ไป๋ขุ่นเคืองหากคุณต้องการปกป้องตัวเองและตระกูลหลินมีทางเดียวที่จะไปได้นั่นก็คือเข้าสู่อาณาจักรลับเพื่อฝึกฝนมิฉะนั้นคนในตระกูลไป๋จะพบว่าไป๋ห่าวถูกคุณฆ่าในไม่ช้าก็เร็วถึงเวลานั้นคุณจะไม่มีทุนในการต่อต้านได้"

"ปรมาจารย์ที่เหนือกว่าดินแดนอมตะไม่ใช่คนที่เราสามารถหยุดได้!"

"มีเพียงพิชิตถึงดินแดนโลกอมตะคุณถึงนับได้ว่ามีพลังในการปกป้องตัวเองยิ่งผู้ที่มีอำนาจมากต้องการที่จะทำลายมันก็จะยากขึ้นเท่านั้นขอเพียงแค่คุณก้าวเข้าสู่ดินแดนแห่งความเป็นอมตะก่อนที่พวกเขาจะส่งปรมาจารย์ออกจากดินแดนแห่งความเป็นอมตะถึงจะได้"

หลังจากครุ่นคิดสักครู่หลินหยินพูดอย่างเรียบเฉย

"รอหลังจากที่ฉันได้ต่อสู้กับยากิวมุเนโทชิก่อนฉันจะไปที่อาณาจักรลับ!"

...

หลังจากอยู่ในหอหลินเซียวเป็นเวลาสามวันหลินหยินก็ออกเดินทางกลับไปที่จงไห่ดูจากข้อมูลที่เย่ท่าเทียนให้มาปรมาจารย์นักดาบคนญี่ปุ่นนี้ก็ไม่ใช่บุคคลธรรมดาเลย

หลินหยินไม่เคยต่อสู้กับนักสู้ในระดับกลางของดินแดนอมตะและคราวนี้เขาต้องเผชิญหน้ากับการต่อสู้กับคนดีและคนไม่ดีเขาจำเป็นต้องเผชิญหน้ากับมันในสภาพที่ดีที่สุด

ห้าวันสิบวันสิบห้าวัน

หลังจากหลินหยินกลับไปที่จงไห่เขาก็เข้าสู่สภาวะจำศีล

ระหว่างที่หลินหยินจำศีลแวดวงโลกสันโดษก็วุ่นวายเช่นกัน

"ตูม!"

ค่ายสำนักแปดเสาล้อมรอบด้วยเสียงฟ้าร้อง

มีข่าวลือในแวดวงโลกสันโดษเมื่อไม่กี่สิบปีที่ผ่านมาผู้เฒ่าเจ้าสำนักแปดเสาที่ปราบปรามยุคสมัยโดยคนๆหนึ่งอ้างว่าจางจิ่วเฉินออกมาเพราะการต่อสู้ระหว่างหลินหยินและยากิวมุเนโทชิ

เมื่อร้อยปีก่อนเป็นยุคแห่งสงครามที่ไม่สิ้นสุดในยุคที่มีปีศาจและสัตว์ประหลาดจางจิ่วเฉินใช้ความสามารถของตัวเองควบคุมสำนักแปดเสาได้ในเวลานั้นปราบปรามวิญญาณชั่วร้ายและได้เป็นคนแรกในโลกของปรมาจารย์ศิลปะการต่อสู้

แต่ว่าไม่รู้เหตุผลใดจู่ๆก็ไม่ยุ่งเกี่ยวกับทางโลกเมื่อร้อยปีก่อนและเข้าสู่สภาวะการจำศีลสำนักแปดเสาก็ค่อมต่ำไปไม่น้อยใครๆก็คิดว่าจางจิ่งเฉินนั้นตายไปแล้วไม่คิดว่าจู่ๆก็มีข่าวการออกมาของเขา

ทันทีหลังจากนั้น

เมื่อนักท่องเที่ยวคนหนึ่งไปเยี่ยมชมภูเขาฉีหยุนซึ่งเป็นสถานที่ศักดิ์สิทธิ์ของสำนักเต๋าเขาได้ถ่ายโดนชายสูงวัยในชุดเต๋าที่มีใบหน้าเหมือนเด็กเดินข้ามก้อนเมฆในหนึ่งก้าวได้ข้ามไปหลายสิบฟุต

ตามคำบอกเล่าของนักบวชลัทธิเต๋าวัยเจ็ดสิบปีในภูเขาฉีหยุนเขาออกบวชที่ภูเขาฉีหยุนตั้งแต่เขายังเด็กเมื่อเขายังเด็กชายชราในชุดคลุมเต๋าฝึกฝนด้านหลังของภูเขาฉีหยุนจนถึงปัจจุบันรูปลักษณ์ของชายชราในชุดคลุมเต๋าไม่ได้เปลี่ยนเลยแต่ครึ่งหนึ่งของร่างกายของเขาจะลงสู่ดินแล้ว

"นี่คือลูกชายคนโตของสำนักเต๋าในอาณาจักรแดนมังกรเขาเป็นเพื่อนที่ดีของปู่ทวดฉันเขาอายุไม่ต่ำกว่าหนึ่งร้อยห้าสิบปี!"

ปรมาจารย์แห่งแวดวงโลกสันโดษพูดขึ้นเขาพบตัวตนของลูกชายคนโตที่มีอายุยืนยาวจากคำพูดไม่กี่คำที่บรรพบุรุษของเขาทิ้งไว้

ทางตะวันตกสุดดินแดนที่เต็มไปด้วยเลือดที่เต็มพื้นโลงศพที่ทำจากไม้การบูรสีทองเปิดออกอย่างช้าๆ

ชายสวมเสื้อคลุมสีดำชุดนักดาบรัดรูปเหมือนเกล็ดปลาเข็มขัดหนังแรดที่มีลวดลายสลับซับซ้อนที่เอวและรองเท้าบูทขี่ม้าสีดำเขาอายุประมาณวัยกลางคนที่ดูหล่อมากดวงตาของเขาเป็นสีแดงเข้มชายผู้ดูเหมือนราชาแห่งราตรีค่อยๆลอยขึ้นจากโลงศพ