บทที่ 954 ออกจากตบะ

ควันหลงของการต่อสู้ระหว่างทั้งสองรุนแรงมากจนส่งผลกระทบถึงหลินหยินที่กำลังบำเพ็ญตบะอยู่ในหุบเขา

หลินหยินที่อยู่ในถ้ำลืมตาขึ้นเขาขมวดคิ้วเข้าหากัน

เพียงวันที่สองเขาก็สามารถเข้าสู่ดินแดนแห่งความเป็นอมตะได้แล้วแต่ฤทธิ์ของผลทงหยวนยังไม่ได้หมดอย่างสมบูรณ์เขาจึงต้องจำศีลต่อและไม่ได้ออกไปหาผลไม้อื่น

ไม่คิดว่าจะถูกขัดจังหวะเช่นนี้

"ฟู่!"

หลินหยินหายใจเข้าลึกและค่อยๆลุกขึ้นยืน

ดินแดนแห่งความเป็นอมตะ

มันคือวิวัฒนาการอย่างก้าวกระโดดของชีวิตและเป็นการดำรงอยู่อย่างไร้มนุษยธรรมเลือดเนื้อและจิตวิญญาณของเขาหลอมรวมพลังได้เกือบครึ่งหนึ่งแล้วและเขาจะกลายเป็นอมตะอดข้าวอดน้ำหรือกลั้นหายใจอย่างไรก็ไม่ตาย

เมื่อพูดถึงแล้วแม้ว่าเขาจะถูกส่งขึ้นไปบนอวกาศโดยจรวดเขาก็สามารถใช้ชีวิตอยู่ได้ในระยะหนึ่งแต่เรื่องที่ยากก็คือการกลับมาสู้พื้นโลก

ด้วยการหายใจของหลินหยินและช่องอกที่สั่นกระเพื่อมพลังฟ้าดินทั้งหมดก็หลั่งไหลมาบรรจบที่ถ้ำแห่งนี้

...

ไป๋ยวีและชิงเซวียนที่กำลังประลองฝีมือกันอยู่นอกหุบเขาก็รับรู้และตกตะลึงกับเหตุการณ์นี้

ในเวลานี้ไป๋เจียเค่อชิงได้ตายไปแล้วและชิงเจียเค่อชิงก็ไม่ได้อยู่ที่นั่นอีกต่อไป

และด้านหลังของไป๋ยวีมีบาดแผลยาวครึ่งเมตรที่ลึกจนเห็นกระดูกหากเขาไม่ได้ตอบโต้อย่างทันท่วงทีในการต่อสู้กับชิงเซวียนเมื่อครู่ก่อนตอนนี้เขาคงตายไปแล้ว

เมื่อเห็นพลังแห่งฟ้าดินที่หลั่งใหลไปบรรจบกันที่หุบเขาทั้งคู่จึงเลือกที่จะหยุดการปะทะลง

ในตอนที่ชิงเซวียนวางมือไป๋ยวีก็มุ่งหน้าไปทางหุบเขาด้วยความรวดเร็ว

เวลานี้เขาใกล้จะหมดลมหายใจลงเต็มทีแม้ว่าเขาจะยังมียันต์กันภัยอยู่ในมือแต่มันก็ไม่มีความหมายไม่ว่าใครในเทียนหยวนก็ไม่สามารถช่วยเขาได้

ในเวลานี้ทางเดียวที่จะอยู่รอดคือรีบไปยังสถานที่ที่พลังมาบรรจบกันไม่ว่าทางนั้นจะเป็นยอดฝีมือหรือสัตว์วิเศษที่ไหนก็ยังดีเสียกว่าตายด้วยน้ำมือของชิงเซวียน

"คุณจัดการพวกเขาซะฉันจะตามไป๋ยวีไป!"

ชิงเซวียนขมวดคิ้วเล็กน้อยก่อนจะไล่ตามไป๋หยูไป

ก่อนหน้านี้เขาเข้าใจว่าที่แห่งนี้ไม่ใช่แหล่งที่อยู่ของสัตว์วิเศษทรงพลังหรือสมบัติล้ำค่าของผู้วิเศษดังนั้นเขาจึงเลือกที่นี่เป็นสถานที่จำศีลโดยไม่คิดว่าจะมีเหตุอุบัติขึ้นในเวลาสำคัญเช่นนี้

ทั้งสองไล่ล่ากันจนในที่สุดพวกเขาก็ปรากฏตัวหน้าถ้ำที่หลินหยินอยู่

"ท่านอาวุโสช่วยด้วย!"

เมื่อไป๋ยวีมองเห็นถ้ำบำเพ็ญเพียรตรงหน้าเขาก็ตะโกนเสียงดังด้วยความหวังในดวงตาของเขา

"ไปให้พ้น!"

เสียงตะคอกของหลินหยินลอยออกมาจากในถ้ำเขาสามารถสัมผัสได้ว่าเกิดเรื่องอะไรที่นอกถ้ำเขารับรู้ได้ตั้งแต่ที่ไป๋ยวีและชิงเซวียนประลองฝีมือกันแล้ว

พลังของพวกเขาทั้งสองฟาดฟันกันอย่างโหดร้ายพลังทั้งหมดที่ไป๋ยวีระเบิดออกมาไม่ได้อ่อนกำลังไปกว่าที่ปลดปล่อยมาก่อนหน้านี้เลยแต่ชิงเซวียนยังไม่ได้ปล่อยพลังของเขาออกมาอย่างเต็มที่

เว้นแต่เขาจะสามารถฆ่าคนที่เข้ามาในหุบเขานี้ได้มิฉะนั้นเขาจะไม่มีทางรอดหลังจากออกไปจากเทียนหยวน

แม้ว่าซวนหยวนหวู่ตี๋จะบอกว่าต้องการปกป้องเขาแต่ถ้าหากเขาเสียชีวิตจากร่างโดยกำเนิดและเสียชีวิตในร่างพระบุตรศักดิ์สิทธิ์ไป๋ยวีกลัวว่าซวนหยวนหวู่ตี๋ก็ไม่อาจช่วยเขาได้

"ท่านอาวุโสคุณคงจะเป็นผู้ที่เข้ามาในครั้งนี้ตระกูลชิงสมคบกันที่จะโค่นล้มราชวงศ์ใหญ่ทั้งสี่และราชันย์ใหญ่แปดตระกูลตราบใดที่คุณสามารถพาฉันออกไปได้ฉันกล้ารับประกันได้เลยว่าคุณจะประสบความสำเร็จมากกว่าในเทียนหยวนอย่างแน่นอน"

เมื่อเห็นชิงเซวียนเข้ามาใกล้มากขึ้นเรื่อยๆไป๋ยวีก็กัดฟันและรีบตรงเข้าไปในถ้ำ

"ตูม!"

ทันทีที่ไป๋หยูเข้าไปในถ้ำเขาก็ถูกพลังมหาศาลซัดจนกระเด็น

ก่อนหน้านี้ไป๋ยวีได้รับบาดเจ็บสาหัสอยู่แล้วและตอนนี้เขาถูกหลินหยินปล่อยพลังเข้าอีกครั้งจนเขาอาเจียนออกมาเป็นเลือดทั้งยังเซถอยไปกว่าสิบก้าวกว่าจะตั้งหลักได้สีหน้าของเขาร่วงโรยและอ่อนแรงมาก

ชิงเซวียนยืนอยู่ในความว่างเปล่าห่างจากถ้ำห้าสิบก้าวเขาถือดาบมองไปที่ถ้ำและพูดอย่างใจเย็นว่า"ออกมาเถอะผู้มีพลังน่าทึ่งแบบคุณจะมัวมุดหัวซ่อนตัวลับๆล่อๆอยู่ทำไม"

นอกจากไป๋โจ้วแล้วเขาก็ไม่คิดจะให้เหลือผู้รู้เห็นคนอื่นอีกแม้แต่คนเดียวและเขามีความเชื่อมั่นในตัวเองแม้ว่าจะมีคนรุ่นหลังบางคนได้รับการเลื่อนขั้นสู่ดินแดนแห่งความเป็นอมตะแต่เขาก็ไม่หวั่นเกรงแม้แต่น้อย

"ในเมื่อแกรนหาที่ตายฉันก็จะสนองแกเอง!"

ร่างหนึ่งค่อยๆเปล่งแสงปรากฎกายออกมาจากถ้ำซึ่งก็คือหลินหยินที่พลังกำลังจะปะทุ

เขาไม่มีความตั้งใจที่จะลงมือแต่เขาไม่คาดคิดว่าจะได้ยินความลับเช่นนี้จากไป๋ยวีเมื่อเทียบกับตระกูลไป๋แล้วตระกูลชิงเป็นศัตรูที่แท้จริงของเขาดังนั้นตอนนี้เขาจึงตัดสินใจที่จะปกป้องไป๋ยวี

เป็นข่าวดีสำหรับเขาที่ตระกูลใหญ่ในอาณาจักรลับคุนหลุนตั้งเป้าไปที่ตระกูลชิง

เมื่อหลินหยินปรากฏตัวทั้งไป๋หยูและชิงเซวียนต่างก็ชะงักไปพวกเขาคิดว่าบุคคลที่อยู่ในถ้ำคงเป็นคนรู้จักที่คุ้นหน้าคุ้นตาจากตระกูลใหญ่ไม่คาดคิดว่าจะเป็นคนแปลกหน้าเช่นนี้

"แกเป็นใคร?"

ชิงเซวียนขมวดคิ้วและถามขึ้นคนตรงหน้าทำให้เขารู้สึกคุ้นเคยเล็กน้อย

"หลินหยิน!"

หลินหยินยืนอยู่ที่ทางเข้าถ้ำและกล่าวอย่างใจเย็น

"อะไรนะ?"

เสียงอุทานดังออกมาจากปากของไป๋ยวีเขาไม่คาดคิดว่าคนที่อยู่ในถ้ำนั้นคือหลินหยินที่ได้ยินเสียงลือเสียงเล่าอ้างก่อนที่จะเข้ามายังเทียนหยวน

"มิน่าล่ะ!"

ชิงเซวียนพยักหน้าเล็กน้อย"ดีเลยแกไม่มองชิงเซวียนคนนี้อยู่ในสายตาเลยและแกยังฆ่าลูกน้องของฉันฉันตั้งใจว่าจะฆ่าแกให้ได้ในเทียนหยวนวันนี้ช่างเป็นฤกษ์งามยามดีงั้นฉันจะจัดการแกกับไป๋ยวีพร้อมกันเสียเลย"

"คนอย่างแกน่ะเหรอ?"

สีหน้าของหลินหยินไม่แยแส

"ไม่มีใครกล้าพูดกับฉันแบบนี้มานานแล้ว!"ร่องรอยแห่งความโกรธปรากฏบนใบหน้าของชิงเซวียนนี่เป็นครั้งแรกที่มีคนกล้าพูดแบบนี้กับเขาตั้งแต่เขาเกิดมา

"วันนี้แกต้องตาย!"

"ไร้สาระจริงๆ!"

หลินหยินเหยียดร่างกายของเขา

มีเสียงออกมาจากร่างกายของเขาและอวัยวะภายในของเขาเริ่มเปล่งแสงผิวของเขาเปล่งประกายสุกใสราวกับหยกขาวและร่างทั้งร่างของเขาราวกับคริสตัลแห่งแสงจันทร์

และพลังธาตุแท้ที่พลุ่งพล่านก็แผ่ออกจากร่างกายมากขึ้นและมากขึ้นขับไล่หมอกเทาทั้งหมดภายในรัศมีหลายสิบเมตรออกไปพลังเทพหลั่งไหลและแทรกซึมเข้าโจมตีชิงเซวียนอย่างรุนแรง

"ตูม!"

ชิงเซวียนกรีดร้องออกมาและปล่อยพลังจิตวิญญาณแห่งเทพออกมาพุ่งปะทะเข้ากับจิตวิญญาณแห่งเทพของหลินหยินคลื่นที่มองไม่เห็นได้ทำลายต้นไม้รอบๆหุบเขาเข้าอย่างจังและก้อนหินก็ลอยไปลอยมา

เดิมทีไป๋ยวีที่ได้รับบาดเจ็บสาหัสอยู่แล้วและด้วยการปะทะกันของพลังจิตวิญญาณแห่งเทพของทั้งสองเขาก็กระอักเลือดออกมาเต็มปากและร่างของเขาก็เซถอยไปไกล

"แข็งแรงมาก!"

การแสดงออกบนใบหน้าของไป๋ยวีนั้นค่อนข้างสับสนตอนที่ชิงเซวียนต่อสู้กับเขาเมื่อครู่นี้เขาไม่ได้ใช้พลังเทพแห่งดินแดนโลกอมตะเลยและผู้คนภายนอกไม่รู้ด้วยซ้ำว่าชิงเซวียนได้บรรลุเป็นผู้อมตะแล้ว

สิ่งที่ทำให้เขาประหลาดใจยิ่งกว่านั้นก็คือหลินหยินผู้นี้ที่ตระกูลซวนหยวนพบนั้นก็เป็นผู้อมตะเช่นกัน

"ไม่น่าล่ะแกถึงได้กำเริบเสิบสานเช่นนี้ที่แท้ก็ได้รับการเลื่อนขั้นเป็นผู้อมตะแล้วนี่เอง!"

ใบหน้าของชิงเซวียนสะท้อนความประหลาดใจเขาชักดาบออกจากฝักและฟันไปที่หลินหยินด้วยดาบที่แหลมคมประกายดาบสีฟ้าก่อตัวขึ้นในทันทีที่เขาเฉือนไปที่หลินหยิน

"วันนี้ฉันจะทำให้แกรู้แจ้งว่าผู้อมตะนั้นมีหลายระดับ!"

"ฟัน!"

หลินหยินประสานพลังกลายเป็นดาบและกวาดขึ้นด้านบน

ในทันใดนั้นพลังแก่นสารแท้อันไร้ขอบเขตก็พุ่งออกมาจากร่างของเขาแสงสีขาวที่ไม่มีที่สิ้นสุดได้ทะลุผ่านหุบเขาทั้งหมดและทันใดนั้นลำแสงดาบก็เฉือนไปที่ร่างของชิงเซวียน

"ตูม!"

ลำแสงดาบทั้งสองปะทะกันพลังจากดาบล้นทะลักออกมาและทั้งหุบเขาก็ราบเป็นหน้ากลองแม้แต่เนินเขาในบริเวณรอบก็ถูกตัดขาดด้วยพลังดาบที่กระจัดกระจายของทั้งสอง

"หลินหยินแกต้องมาสยบแทบเท้าฉัน!"

ใบหน้าของชิงเซวียนเต็มไปด้วยความอับอายในตอนที่สู้กับเขาหลินหยินไม่แม้แต่จะชักดาบของเขาออกมาเลย!