บทที่ 167 ไม่มีใครคุมเขาได้

หลินหยินหัวเราะเยาะ หันไปรอบๆและเตะ ลู่เหลียงยู่ที่ถูกเตะก็ลอยไปไกลกว่าสิบเมตร และตกลงไปที่มุมกำแพงอย่างแรง ทั้งปากเต็มไปด้วยเลือด และร่างกายที่คด

"หายไปต่อหน้าฉันเดี๋ยวนี้"

หลินหยินพูดอย่างเย็นชา...