บทที่ 901 ฆ่าอาณาจักรลับ ดินแดนอมตะอีกครั้ง
by อาห่าว
08:01,Mar 27,2021
"ตระกูลไป๋หลี่แข็งแกร่งมากเหรอ"
หลินหยินมองไปที่ผู้อาวุโสในตระกูลไป๋หลี่และถามอย่างเฉยเมย
"ตระกูลไป่หลี่ของฉันไม่ได้ด้อยแม้จะอยู่ในอาณาจักรลับในตระกูลมีปรมาจารย์แห่งดินแดนอมตะอยู่สิบกว่าคนยิ่งหัวหน้าตระกูลเป็นถึงปรมาจารย์ที่แข็งแกร่งในดินแดนอมตะของมนุษย์ถือได้ว่าเป็นผู้แข็งแกร่งที่สุดของปรมาจารย์ในดินแดนลับ!"
ผู้อาวุโสของตระกูลไป๋หลี่มองไปที่หลินหยินอย่างภาคภูมิใจเขาเชื่อว่าถ้าหลินหยินไม่ใช่คนโง่เขลาจะไม่กล้าฆ่าเขาหลินหยินคงจะรู้ผลลัพธ์ของการฆ่าเขาได้
"แน่นอนหลินหยินความสามารถของคุณอาจจะเหนือกว่าของปรมาจารย์แห่งตระกูลไป๋หลี่ของฉันด้วยซ้ำขอเพียงแค่คุณเต็มใจที่จะเป็นผู้ที่ตระกูลไป๋หลี่เคารพสักการะดินแดนแห่งความเป็นอมตะก็จะเอื้อมถึงได้!
หลังจากพูดแล้วผู้อาวุโสก็มองไปที่หลินหยินอย่างเรียบเฉย
"ตระกูลไป๋หลี่เปรียบเทียบกับราชวงศ์ใหญ่ทั้งแปดได้อย่างไร?"หลินหยินถามด้วยเสียงต่ำวันนั้นที่ฆ่าไป๋ห่าวลงมือเร็วเกินไปลืมถามว่าตระกูลราชวงศ์ใหญ่ทั้งแปดมีตระกูลใดบ้างตระกูลไป๋หลี่น่าจะด้อยกว่าตระกูลไป๋สินะ
"แก……"
ผู้อาวุโสของตระกูลไป๋หลี่พูดไม่ออกไปชั่วขณะตระกูลไป๋หลี่ของเขาเป็นเพียงตระกูลชั้นสามในดินแดนลับเทียบไม่ได้กับตระกูลชั้นสองที่มีปรมาจารย์ดินแดนแห่งความเป็นอมตะควบคุมนับประสาอะไรกับตระกูลราชวงศ์ชั้นหนึ่งที่ไม่รู้แก่นฐานได้
"หลินหยินในเมื่อรู้จักตระกูลราชวงศ์ใหญ่ทั้งแปดทำไมถึงพูดจาดูหมิ่น!"ผู้อาวุโสกัดฟันพูดขณะมองไปที่หลินหยิน
"โอ๋?"หลินหยินส่ายหัวและพูดอย่างเฉยเมย"ไม่น่าแปลกใจที่คุณอายุขนาดนี้จะด้อยกว่าตระกูลไป๋ที่ฉันฆ่าไปมากที่จริงตระกูลไป๋หลี่ของคุณไม่มีอะไรเลยในอาณาจักรลับ!"
"อะไรนะ"ผู้อาวุโสของตระกูลไป๋หลี่มองไปที่หลินหยินด้วยสายตาที่ตกใจและพูดด้วยความประหลาดใจ"แกถึงกับฆ่าคนของตระกูลไป๋นั่นคือคนของตระกูลราชวงศ์แกตายแน่ไม่ว่าแกจะมีภูมิหลังยังไงก็เปล่าประโยชน์!"
คนอื่นๆรอบข้างไม่มีแนวคิดกับตระกูลราชวงศ์มีเพียงเย่ท่าเทียนและเย่ฟงเท่านั้นที่มีสีหน้าหวาดกลัวตระกูลเย่ของพวกเขาก็มาจากอาณาจักรลับเช่นกันแต่พวกเขาต้องหลบหนีเข้าสู่ทางโลกเพราะสมบัติชิ้นหนึ่งเมื่อสามร้อยปีก่อนในยุคพวกเขารู้ถึงอำนาจของตระกูลราชวงศ์ในหนังสือลับนึกไม่ถึงว่าหลินหยินจะยั่วยุคนของตระกูลไป๋แห่งตระกูลราชวงศ์!
"หลินหยินสิ่งที่คุณพูดตอนเมื่อกี้เป็นความจริงหรือ"เย่ท่าเทียนมองไปที่หลินหยินถามด้วยเสียงต่ำ
"อืม!"
หลินหยินพยักหน้าและพูด"ไม่กี่วันที่ผ่านมาฉันได้ฆ่าคนที่อ้างตัวว่าเป็นตระกูลไป๋ในดินแดนอมตะอายุประมาณสามสิบ!"
"คนในที่นี้ไว้ไม่ได้สักคน!"เย่ท่าเทียนพูดพร้อมกับมองไปที่หลินหยินด้วยสายตาที่เคร่งขรึม"หากข่าวเรื่องนี้รั่วไหลออกไปคนของตระกูลไป๋จะไม่มีวันปล่อยคุณไปคนของตระกูลไป๋ถูกฆ่าโดยคนของอาณาจักรที่ต่ำกว่านี่คือความอัปยศของตระกูลพวกเขามีเพียงเลือดของคุณเท่านั้นที่สามารถล้างความอัปยศอดสูนี้ออกไปได้"
"สำหรับตระกูลอื่นๆการออกจากอาณาจักรลับไม่ใช่เรื่องง่ายแต่สำหรับตระกูลไป๋มันเป็นเพียงเรื่องของการชดใช้เล็กน้อย!"
เมื่อหลินหยินเห็นดวงตาที่เคร่งขรึมของเย่ท่าเทียนก็ขมวดคิ้วและถามด้วยเสียงต่ำ"ตระกูลราชวงศ์ทรงพลังมากจริงๆหรือ?"
"ฮ่าฮ่าฮ่า...ทรงพลัง?"
ผู้อาวุโสของตระกูลไป๋หลี่มีรอยยิ้มที่บ้าคลั่งบนใบหน้าของเขาหลังจากได้รู้ความลับใหญ่เช่นนี้เขาก็รู้ว่าเขาไม่สามารถหนีไปได้ยิ่งไปกว่านั้นหลินหยินได้ฆ่าคนของตระกูลไป๋ให้ความกล้าหาญกับเขาร้อยครั้งก็ไม่กล้าพาหลินหยินกลับสู่ตระกูลได้หรอก
"ผู้ไม่รู้ย่อมไม่มีความเกรงกลัว!"
"แกโชคดีที่ได้ฆ่าลูกหลานของดินแดนอมตะแต่แกฆ่าคนของตระกูลไป๋ไม่เพียงแต่แกเท่านั้นแต่ญาติและเพื่อนพ้องของแกทั้งหมดจะต้องตายไม่มีใครสามารถหลบหนีได้!"
เย่ท่าเทียนก็ไม่ได้โต้ตอบกับผู้อาวุโสตระกูลไป๋หลี่โดยพูดว่า"ฉันยังไม่เคยไปยังอาณาจักรลับตระกูลเย่ของฉันก็ออกมาจากอาณาจักรลับเมื่อสามร้อยปีก่อนจากบันทึกที่ปู่ของฉันทิ้งไว้ฉันได้รู้ว่าตระกูลราชวงศ์มีบรรพบุรุษของโลกอมตะอยู่ในนั้นดูแล!"
หลินหยินยังมีดวงตาที่จริงจังในเวลานี้เขาก็รู้ถึงพลังของโลกอมตะเหนือดินแดนอมตะคือดินแดนแห่งความอมตะและเหนือดินแดนแห่งความอมตะถึงจะเป็นโลกอมตะเมื่อสำนักมังกรของเขามีแข็งแกร่งอยู่นั้นปรมาจารย์ของโลกอมตะมีเพียงสิบกว่าคน
"ทหารมาใช้ขุนพลต้านรับน้ำมาใช้ดินต้านจัดการคนเหล่านี้ก่อนดีกว่า!"
หลินหยินถอนหายใจและค่อยๆเดินไปยังด้านของผู้อาวุโสตระกูลไป๋หลี่และเจ้าอาวาสเซินหลอ
สีหน้าของผู้คนในวิหารเซินหลอเปลี่ยนไปอย่างมากแม้ว่าเจ้าอาวาสเซินหลอจะสวมหน้ากากเอาไว้แต่หมัดที่กำแน่นของเขาก็สั่นเล็กน้อย
"พวกนายหนีไปฉันจะถ่วงเวลาหลินหยินเองหลังจากที่หลบหนีไปได้พวกนายจะต้องกระจายข่าวว่าหลินหยินฆ่าเชื้อสายโดยตรงของตระกูลไป๋ก็พอ!"
ผู้อาวุโสของตระกูลไป๋หลี่รู้ว่าเขาไม่มีทางรอดได้อย่างแน่นอนเขาถึงกับตัดสินใจที่จะหยุดหลินหยินให้โอกาสคนของวิหารเซินหลอมีชีวิตรอดขอเพียงแค่ให้ตระกูลไป๋รู้ว่าคนของตระกูลไป๋ถูกหลินหยินฆ่า
หลังจากได้ยินคำพูดเจ้าอาวาสเซินหลอและคนอื่นๆก็รีบถอยห่างออกไปรีบวิ่งไปที่ระยะไกล
"ไม่มีใครหนีพ้นได้หรอก!"
หลินหยินส่ายหัวโดยไม่คำนึงถึงคนที่หนีไปเดินไปหาผู้อาวุโสแห่งตระกูลไป๋หลี่ทุกย่างก้าวออร่าของหลินหยินก็ยิ่งเพิ่มทวีคูณ
"หินโม่ความเป็นความตาย!"
"ไป!"
"พู!"
ในเวลานี้ผูอาวุโสของตระกูลไป๋หลี่พ่นเลือดออกมาหลายคำร่างทั้งร่างของเขาดูเหมือนจะกลายเป็นหินโม่บดเข้าหาหลินหยิน!
ผู้อาวุโสตระกูลไป๋หลี่ยิ้มเมื่อเห็นหลินหยินไม่ต่อต้านความหวังอันริบหรี่ก็ผุดขึ้นในใจขอเพียงแค่การกระอักเลือดที่พุ่งมานี้สามารถฆ่าหลินหยินได้เขาก็ยังมีความหวังที่จะมีชีวิตรอด!
‘เวลานี้แกกล้าประมาทมากไป!’
แม้ว่าลมหายใจผู้อาวุโสของตระกูลไป๋หลี่จะลดลงแต่เขาก็ยังยิ้มอย่างมีความสุขสายตาที่มองหลินหยินด้วยรอยยิ้มหลินหยินยังคงเกิดมาจากทางโลกไม่มีประสบการณ์เขาต้อนจนเลือดในร่างกายมาถึงจุดศึกความเป็นความตายจะเอาไปเทียบกับศึกความเป็นความตายเมื่อกี้ได้ยังไง?
เพราะความประมาทของหลินหยินเขาจะสามารถฆ่าหลินหยินได้ด้วยการลงมือเพียงครั้งเดียวอย่างแน่นอน!
"กรงเล็บมังกรฟ้า!"
หลินหยินส่ายหัวยังคงใช้วิธีแบบเดิม
กรงเล็บของมังกรขาวมาก่อนทุบศึกความเป็นความตายอย่างเบาๆราวกับไม้เน่าที่ผุพังทะลุหน้าอกของผู้อาวุโสแห่งตระกูลไป๋หลี่และพุ่งตรงไปยังกลุ่มคนของวิหารเซิงหลอที่กำลังวิ่งหนีไป
"เป็นไปได้ยังไง?"
ดวงตาของผู้อาวุโสของตระกูลไป๋หลี่ถลนออกมาเต็มไปด้วยความไม่เข้าใจร่างของเขาก็ค่อยๆตกลงมาจากอากาศ
"ตูม!"
พลังกรงเล็บมังกรขาวหลังจากทะลุหน้าอกของผู้อาวุโสแห่งตระกูลไป๋หลี่ก็กระแทกเข้าไปในกลุ่มคนของวิหารเซิงหลอ
ปัง!
ปัง!
ปัง!
เจ้าอาวาสเซิงหลอและผู้อาวุโสเซิงหลอทั้งสามที่อยู่อันดับบนสุดของรายชื่อสวรรค์ใช้ฝ่ามือสบัดหลายครั้งพยายามที่จะสกัดพลังกรงเล็บมังกรแต่เหมือนหนอนเขย่าต้นไม้พวกเขาถูกบดขยี้ด้วยพลังกรงเล็บมังกรมีรอยอุ้งเท้ายาวกว่ายี่สิบเมตรและลึกสี่ถึงห้าเมตรบนเกาะ
"นี่มันสุดยอดเกินไปแล้ว!"
ผู้คนของวิหารหลิงเซียวที่ยังมีชีวิตอยู่จ้องไปที่ฉากนี้ด้วยความตกตะลึง
สำหรับการตายของผู้อาวุโสตระกูลไป๋หลี่พวกเขาไม่ได้รู้สึกลึกซึ้งอะไรแต่อย่างเจ้าอาวาสวิหารเซิงหลอผู้แข็งแกร่งที่อยู่ไกลเกินเอื้อมถูกหลินหยินฆ่าด้วยการลงมือเพียงครั้งเดียว
เมื่อมองไปที่ซากศพบนพื้นแม้แต่ผู้อาวุโสสองคนอย่างเย่ฟงและเย่ท่าเทียนก็ไม่สามารถซ่อนความตกใจของพวกเขาได้
"หลินหยินคุณอยู่บนดินแดนไหนแล้ว?"
เย่ท่าเทียนกลืนน้ำลายเดินไปหาหลินหยินถามด้วยเสียงต่ำ
คนอื่นๆแสร้งทำเป็นไม่สนใจแต่พวกเขาก็ยังอยากฟังสิ่งที่หลินหยินพูด
หลินหยินเหลือบมองไปที่เย่ท่าเทียนและพูดอย่างเฉบเมย
"ระดับกลางของดินแดนอมตะ!"
หลินหยินมองไปที่ผู้อาวุโสในตระกูลไป๋หลี่และถามอย่างเฉยเมย
"ตระกูลไป่หลี่ของฉันไม่ได้ด้อยแม้จะอยู่ในอาณาจักรลับในตระกูลมีปรมาจารย์แห่งดินแดนอมตะอยู่สิบกว่าคนยิ่งหัวหน้าตระกูลเป็นถึงปรมาจารย์ที่แข็งแกร่งในดินแดนอมตะของมนุษย์ถือได้ว่าเป็นผู้แข็งแกร่งที่สุดของปรมาจารย์ในดินแดนลับ!"
ผู้อาวุโสของตระกูลไป๋หลี่มองไปที่หลินหยินอย่างภาคภูมิใจเขาเชื่อว่าถ้าหลินหยินไม่ใช่คนโง่เขลาจะไม่กล้าฆ่าเขาหลินหยินคงจะรู้ผลลัพธ์ของการฆ่าเขาได้
"แน่นอนหลินหยินความสามารถของคุณอาจจะเหนือกว่าของปรมาจารย์แห่งตระกูลไป๋หลี่ของฉันด้วยซ้ำขอเพียงแค่คุณเต็มใจที่จะเป็นผู้ที่ตระกูลไป๋หลี่เคารพสักการะดินแดนแห่งความเป็นอมตะก็จะเอื้อมถึงได้!
หลังจากพูดแล้วผู้อาวุโสก็มองไปที่หลินหยินอย่างเรียบเฉย
"ตระกูลไป๋หลี่เปรียบเทียบกับราชวงศ์ใหญ่ทั้งแปดได้อย่างไร?"หลินหยินถามด้วยเสียงต่ำวันนั้นที่ฆ่าไป๋ห่าวลงมือเร็วเกินไปลืมถามว่าตระกูลราชวงศ์ใหญ่ทั้งแปดมีตระกูลใดบ้างตระกูลไป๋หลี่น่าจะด้อยกว่าตระกูลไป๋สินะ
"แก……"
ผู้อาวุโสของตระกูลไป๋หลี่พูดไม่ออกไปชั่วขณะตระกูลไป๋หลี่ของเขาเป็นเพียงตระกูลชั้นสามในดินแดนลับเทียบไม่ได้กับตระกูลชั้นสองที่มีปรมาจารย์ดินแดนแห่งความเป็นอมตะควบคุมนับประสาอะไรกับตระกูลราชวงศ์ชั้นหนึ่งที่ไม่รู้แก่นฐานได้
"หลินหยินในเมื่อรู้จักตระกูลราชวงศ์ใหญ่ทั้งแปดทำไมถึงพูดจาดูหมิ่น!"ผู้อาวุโสกัดฟันพูดขณะมองไปที่หลินหยิน
"โอ๋?"หลินหยินส่ายหัวและพูดอย่างเฉยเมย"ไม่น่าแปลกใจที่คุณอายุขนาดนี้จะด้อยกว่าตระกูลไป๋ที่ฉันฆ่าไปมากที่จริงตระกูลไป๋หลี่ของคุณไม่มีอะไรเลยในอาณาจักรลับ!"
"อะไรนะ"ผู้อาวุโสของตระกูลไป๋หลี่มองไปที่หลินหยินด้วยสายตาที่ตกใจและพูดด้วยความประหลาดใจ"แกถึงกับฆ่าคนของตระกูลไป๋นั่นคือคนของตระกูลราชวงศ์แกตายแน่ไม่ว่าแกจะมีภูมิหลังยังไงก็เปล่าประโยชน์!"
คนอื่นๆรอบข้างไม่มีแนวคิดกับตระกูลราชวงศ์มีเพียงเย่ท่าเทียนและเย่ฟงเท่านั้นที่มีสีหน้าหวาดกลัวตระกูลเย่ของพวกเขาก็มาจากอาณาจักรลับเช่นกันแต่พวกเขาต้องหลบหนีเข้าสู่ทางโลกเพราะสมบัติชิ้นหนึ่งเมื่อสามร้อยปีก่อนในยุคพวกเขารู้ถึงอำนาจของตระกูลราชวงศ์ในหนังสือลับนึกไม่ถึงว่าหลินหยินจะยั่วยุคนของตระกูลไป๋แห่งตระกูลราชวงศ์!
"หลินหยินสิ่งที่คุณพูดตอนเมื่อกี้เป็นความจริงหรือ"เย่ท่าเทียนมองไปที่หลินหยินถามด้วยเสียงต่ำ
"อืม!"
หลินหยินพยักหน้าและพูด"ไม่กี่วันที่ผ่านมาฉันได้ฆ่าคนที่อ้างตัวว่าเป็นตระกูลไป๋ในดินแดนอมตะอายุประมาณสามสิบ!"
"คนในที่นี้ไว้ไม่ได้สักคน!"เย่ท่าเทียนพูดพร้อมกับมองไปที่หลินหยินด้วยสายตาที่เคร่งขรึม"หากข่าวเรื่องนี้รั่วไหลออกไปคนของตระกูลไป๋จะไม่มีวันปล่อยคุณไปคนของตระกูลไป๋ถูกฆ่าโดยคนของอาณาจักรที่ต่ำกว่านี่คือความอัปยศของตระกูลพวกเขามีเพียงเลือดของคุณเท่านั้นที่สามารถล้างความอัปยศอดสูนี้ออกไปได้"
"สำหรับตระกูลอื่นๆการออกจากอาณาจักรลับไม่ใช่เรื่องง่ายแต่สำหรับตระกูลไป๋มันเป็นเพียงเรื่องของการชดใช้เล็กน้อย!"
เมื่อหลินหยินเห็นดวงตาที่เคร่งขรึมของเย่ท่าเทียนก็ขมวดคิ้วและถามด้วยเสียงต่ำ"ตระกูลราชวงศ์ทรงพลังมากจริงๆหรือ?"
"ฮ่าฮ่าฮ่า...ทรงพลัง?"
ผู้อาวุโสของตระกูลไป๋หลี่มีรอยยิ้มที่บ้าคลั่งบนใบหน้าของเขาหลังจากได้รู้ความลับใหญ่เช่นนี้เขาก็รู้ว่าเขาไม่สามารถหนีไปได้ยิ่งไปกว่านั้นหลินหยินได้ฆ่าคนของตระกูลไป๋ให้ความกล้าหาญกับเขาร้อยครั้งก็ไม่กล้าพาหลินหยินกลับสู่ตระกูลได้หรอก
"ผู้ไม่รู้ย่อมไม่มีความเกรงกลัว!"
"แกโชคดีที่ได้ฆ่าลูกหลานของดินแดนอมตะแต่แกฆ่าคนของตระกูลไป๋ไม่เพียงแต่แกเท่านั้นแต่ญาติและเพื่อนพ้องของแกทั้งหมดจะต้องตายไม่มีใครสามารถหลบหนีได้!"
เย่ท่าเทียนก็ไม่ได้โต้ตอบกับผู้อาวุโสตระกูลไป๋หลี่โดยพูดว่า"ฉันยังไม่เคยไปยังอาณาจักรลับตระกูลเย่ของฉันก็ออกมาจากอาณาจักรลับเมื่อสามร้อยปีก่อนจากบันทึกที่ปู่ของฉันทิ้งไว้ฉันได้รู้ว่าตระกูลราชวงศ์มีบรรพบุรุษของโลกอมตะอยู่ในนั้นดูแล!"
หลินหยินยังมีดวงตาที่จริงจังในเวลานี้เขาก็รู้ถึงพลังของโลกอมตะเหนือดินแดนอมตะคือดินแดนแห่งความอมตะและเหนือดินแดนแห่งความอมตะถึงจะเป็นโลกอมตะเมื่อสำนักมังกรของเขามีแข็งแกร่งอยู่นั้นปรมาจารย์ของโลกอมตะมีเพียงสิบกว่าคน
"ทหารมาใช้ขุนพลต้านรับน้ำมาใช้ดินต้านจัดการคนเหล่านี้ก่อนดีกว่า!"
หลินหยินถอนหายใจและค่อยๆเดินไปยังด้านของผู้อาวุโสตระกูลไป๋หลี่และเจ้าอาวาสเซินหลอ
สีหน้าของผู้คนในวิหารเซินหลอเปลี่ยนไปอย่างมากแม้ว่าเจ้าอาวาสเซินหลอจะสวมหน้ากากเอาไว้แต่หมัดที่กำแน่นของเขาก็สั่นเล็กน้อย
"พวกนายหนีไปฉันจะถ่วงเวลาหลินหยินเองหลังจากที่หลบหนีไปได้พวกนายจะต้องกระจายข่าวว่าหลินหยินฆ่าเชื้อสายโดยตรงของตระกูลไป๋ก็พอ!"
ผู้อาวุโสของตระกูลไป๋หลี่รู้ว่าเขาไม่มีทางรอดได้อย่างแน่นอนเขาถึงกับตัดสินใจที่จะหยุดหลินหยินให้โอกาสคนของวิหารเซินหลอมีชีวิตรอดขอเพียงแค่ให้ตระกูลไป๋รู้ว่าคนของตระกูลไป๋ถูกหลินหยินฆ่า
หลังจากได้ยินคำพูดเจ้าอาวาสเซินหลอและคนอื่นๆก็รีบถอยห่างออกไปรีบวิ่งไปที่ระยะไกล
"ไม่มีใครหนีพ้นได้หรอก!"
หลินหยินส่ายหัวโดยไม่คำนึงถึงคนที่หนีไปเดินไปหาผู้อาวุโสแห่งตระกูลไป๋หลี่ทุกย่างก้าวออร่าของหลินหยินก็ยิ่งเพิ่มทวีคูณ
"หินโม่ความเป็นความตาย!"
"ไป!"
"พู!"
ในเวลานี้ผูอาวุโสของตระกูลไป๋หลี่พ่นเลือดออกมาหลายคำร่างทั้งร่างของเขาดูเหมือนจะกลายเป็นหินโม่บดเข้าหาหลินหยิน!
ผู้อาวุโสตระกูลไป๋หลี่ยิ้มเมื่อเห็นหลินหยินไม่ต่อต้านความหวังอันริบหรี่ก็ผุดขึ้นในใจขอเพียงแค่การกระอักเลือดที่พุ่งมานี้สามารถฆ่าหลินหยินได้เขาก็ยังมีความหวังที่จะมีชีวิตรอด!
‘เวลานี้แกกล้าประมาทมากไป!’
แม้ว่าลมหายใจผู้อาวุโสของตระกูลไป๋หลี่จะลดลงแต่เขาก็ยังยิ้มอย่างมีความสุขสายตาที่มองหลินหยินด้วยรอยยิ้มหลินหยินยังคงเกิดมาจากทางโลกไม่มีประสบการณ์เขาต้อนจนเลือดในร่างกายมาถึงจุดศึกความเป็นความตายจะเอาไปเทียบกับศึกความเป็นความตายเมื่อกี้ได้ยังไง?
เพราะความประมาทของหลินหยินเขาจะสามารถฆ่าหลินหยินได้ด้วยการลงมือเพียงครั้งเดียวอย่างแน่นอน!
"กรงเล็บมังกรฟ้า!"
หลินหยินส่ายหัวยังคงใช้วิธีแบบเดิม
กรงเล็บของมังกรขาวมาก่อนทุบศึกความเป็นความตายอย่างเบาๆราวกับไม้เน่าที่ผุพังทะลุหน้าอกของผู้อาวุโสแห่งตระกูลไป๋หลี่และพุ่งตรงไปยังกลุ่มคนของวิหารเซิงหลอที่กำลังวิ่งหนีไป
"เป็นไปได้ยังไง?"
ดวงตาของผู้อาวุโสของตระกูลไป๋หลี่ถลนออกมาเต็มไปด้วยความไม่เข้าใจร่างของเขาก็ค่อยๆตกลงมาจากอากาศ
"ตูม!"
พลังกรงเล็บมังกรขาวหลังจากทะลุหน้าอกของผู้อาวุโสแห่งตระกูลไป๋หลี่ก็กระแทกเข้าไปในกลุ่มคนของวิหารเซิงหลอ
ปัง!
ปัง!
ปัง!
เจ้าอาวาสเซิงหลอและผู้อาวุโสเซิงหลอทั้งสามที่อยู่อันดับบนสุดของรายชื่อสวรรค์ใช้ฝ่ามือสบัดหลายครั้งพยายามที่จะสกัดพลังกรงเล็บมังกรแต่เหมือนหนอนเขย่าต้นไม้พวกเขาถูกบดขยี้ด้วยพลังกรงเล็บมังกรมีรอยอุ้งเท้ายาวกว่ายี่สิบเมตรและลึกสี่ถึงห้าเมตรบนเกาะ
"นี่มันสุดยอดเกินไปแล้ว!"
ผู้คนของวิหารหลิงเซียวที่ยังมีชีวิตอยู่จ้องไปที่ฉากนี้ด้วยความตกตะลึง
สำหรับการตายของผู้อาวุโสตระกูลไป๋หลี่พวกเขาไม่ได้รู้สึกลึกซึ้งอะไรแต่อย่างเจ้าอาวาสวิหารเซิงหลอผู้แข็งแกร่งที่อยู่ไกลเกินเอื้อมถูกหลินหยินฆ่าด้วยการลงมือเพียงครั้งเดียว
เมื่อมองไปที่ซากศพบนพื้นแม้แต่ผู้อาวุโสสองคนอย่างเย่ฟงและเย่ท่าเทียนก็ไม่สามารถซ่อนความตกใจของพวกเขาได้
"หลินหยินคุณอยู่บนดินแดนไหนแล้ว?"
เย่ท่าเทียนกลืนน้ำลายเดินไปหาหลินหยินถามด้วยเสียงต่ำ
คนอื่นๆแสร้งทำเป็นไม่สนใจแต่พวกเขาก็ยังอยากฟังสิ่งที่หลินหยินพูด
หลินหยินเหลือบมองไปที่เย่ท่าเทียนและพูดอย่างเฉบเมย
"ระดับกลางของดินแดนอมตะ!"
HELLOTOOL SDN BHD © 2020 www.readmeapps.com All rights reserved
