บทที่ 929 อ่อนเกินไป

เมื่อกี้หลิงยวี่ซานเคยบอกว่าเมืองชิงหยางเป็นอาณาเขตของตระกูลหลิงแต่ตอนนี้ด้านในมียอดฝีมือกำลังประลองกันแสดงว่าตระกูลหลิงต้องเจอปัญหาแล้วแน่นอน

"อะไรนะ!"

หลิงยวี่ซานชะงักไปแวบนึงก่อนจะได้สติกลับมากราบขอโทษกับหลินหยินทีนึงก่อนจะมุ่งหน้าวิ่งตรงไปในตำแหน่งของบ้านตระกูลหลิงอย่างไว

หลิงซวงีรีบวิ่งตามหลังไป

เมื่อหลินหยินเห็นแบบนี้จึงวิ่งตามเข้าไปด้วยเช่นกัน

………

"ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไปตระกูลหลิงจะกลายเป็นประวัติศาสตร์!"

เถียนชิงลอยอยู่กลางอากาศพลางจ้องมองหลิงจ้านนักสู้ดินแดนอมตะคนเดียวในตระกูลหลิงอย่างเยือกเย็นและข้างๆของเขายังมีชายชราดินแดนอมตะยืนอยู่ด้วยคนนึง

ประตูตำหนักของตระกูลหลิงบริเวณมุมปากของหลิงจ้านยังเห็นคราบเลือดอยู่ลางๆสีหน้าขาวซีดแค่ดูก็รู้เลยว่าร่างกายได้รับบาดเจ็บสาหัส

หลิงจ้านมองไปที่ลูกหลานภายในตระกูลหลิงที่อยู่ด้านหลังรอบนึงก่อนจะถอนหายใจครั้งนี้ตระกูลหลิงของเขาคงจะหนีไม่พ้นการถูกล้มล้างแล้วล่ะแต่โชคดีที่หลิงซวงและหลิงยวี่ซานยังอยู่ด้านนอกยังมีโอกาสที่จะรอดต่อไปได้อยู่

"ท่านพ่อพ่อไม่เป็นอะไรใช่ไหมครับ!"

ในขณะที่กำลังคิดอยู่นั้นหลิงจ้านก็ได้ยินเสียงตะโกนด้วยน้ำเสียงที่เป็นห่วง

หลิงจ้านหันหน้ากลับไปมองก่อนจะเห็นหลิงยวี่ซานพาหลิงซวงและชายหนุ่มเสื้อขาวอีกคนนึงกำลังวิ่งเข้ามาสีหน้าของหลิงจ้านเปลี่ยนไปอย่างกระทันหันพลางตะคอก:"หลิงยวี่ซานพาหลิงซวงรีบหนีไป!"

เมื่อหลิงยวี่ซานถึงภาพเหตุการณ์ตรงหน้าก็ตะลึงมากเช่นกันก่อนจะนำสายตาจ้องมองไปทางหลินหยินแล้วพูดเสียงเบา:"คุณหลินรบกวนช่วยตระกูลหลิงขิงผมอีกครั้งหนึ่งด้วยนะครับตระกูลหลิงของเรายอมที่จะเอาโอสถเทียนหลัวเป็นสิ่งแลกเปลี่ยน!"

หลังจากที่พูดจบหลิงยวี่ซานหยิบขวดยาขวดนึงออกมาจากกระเป๋าเสื้อยื่นให้กับหลินหยินตอนนี้กองกำลังที่แข็งแกร่งที่สุดของตระกูลหลิงได้รับบาดเจ็บไปแล้วตอนนี้ทางรอดทางเดียวของตระกูลหลิงของเขาอยู่บนตัวชายหนุ่มตรงหน้าที่เขาสัมผัสถึงความเก่งไม่ได้แล้วล่ะ

หลินหยินยื่นมือเข้าไปรับขวดยาก่อนจะพูดอย่างเรียบนิ่ง:

"ได้มีฉันอยู่ด้วยตระกูลหลิงของนายต้องไม่เป็นอะไรแน่นอน!"

ชื่อเสียงความโด่งดังของโอสถเทียนหลัวเขาเคยเจอบนตำราหนังสือในสำนักมังกรมาก่อนแล้วเช่นกันสามารถเพิ่มความสำเร็จที่ยอดฝีมือขั้นสูงสุดในดินแดนอมตะบรรลุไปถึงขั้นดินแดนแห่งความเป็นอมตะได้ยี่สิบเปอร์เซ็นระดับของเขาในตอนนี้อยู่ห่างจากขั้นสูงสุดในดินแดนอมตะไม่มากแล้วตอนแรกพลังพิศวงทั้งหมดบนตัวเขาก็มีอยู่มากในระดับที่พอสมควรแล้วมีความมั่นใจที่จะบรรลุไปถึงขั้นดินแดนแห่งความเป็นอมตะได้หกสิบเปอร์เซ็นตอนนี้มีการช่วยเหลือจากโอสถเทียนหลัวการที่จะบรรลุไปถึงขั้นดินแดนแห่งความเป็นอมตะได้นั้นเป็นแค่เรื่องน้ำมาคลองเกิดแล้วล่ะ

"เถียนไจนั่นมันไร้ประโยชน์จริงๆเลยพายอดฝีมือไปด้วยสามคนแต่กลับไม่สามารถจัดการหลิงยวี่ซานได้!"เถียนชิงมองหลิงซวงและหลิงยวี่ซานด้วยสายตาที่ไม่ค่อยพอใจพลางพูด:

"แต่ว่าพอดีเลยในเมื่อพวกแกกลับมาแล้วก็อย่าหวังว่าจะหนีออกไปได้!"

เถียนชิงหัวเราะอย่างเยือกเย็นทีนึงไม่เก็บเอามาใส่ใจเลยสักนิดหลิงยวี่ซานก็แค่นักสู้ในระดับแท่นสวรรค์คนนึงบวกกับหลิงซวงและเด็กหนุ่มคนหนึ่งที่ไม่รู้จักสถานการณ์ในตอนนี้จะไม่มีการเปลี่ยนแปลงใดๆเลยสักนิด

"หัวหน้าตระกูลครับนี่คือคุณหลินครับ!"

หลิงยวี่ซานพาหลิงซวงหลินหยินไปแนะนำตัวอยู่ข้างกายหลิงจ้านถึงแม้จะไม่รู้ว่าความสามารถที่แท้จริงของหลินหยินเป็นยังไงแต่ดูจากปราณดาบที่ปลิดชีพถถภายในพริบตาในเมื่อกี้แล้วเขาต้องเปลี่ยนยอดฝีมือดินแดนอมตะคนนึงแน่นอน

"พวกแกไม่ควรกลับมานะ!"

หลิงจ้านมองดูหลิงยวี่ซานพลางถอนหายใจ

"พ่อคะหลินหยินแข็งแกร่งมากเลยนะคะ"

หลิงซวงพูดเสียงเบาจนกระทั่งถึงตอนนี้เมื่อนึกถึงภาพที่ศีรษะของทั้งสามคนได้ดีดขึ้นไปบนฟ้าในใจเธอก็ยังมีความกลัวหลงเหลืออยู่เธอรู้สึกว่าหลินหยินเป็นยอดฝีมือที่แข็งแกร่งกว่าพ่อเธอคนนึง

"เห้อ!"

หลิงจ้านมองหลินหยินรอบนึงก่อนจะถอนหายใจใบหน้าของหลินหยินยังหนุ่มขนาดนี้ถึงแม้จะเป็นเชื้อสายหลักของพระราชามากสุดก็แค่อยู่ในระดับขั้นดินแดนอมตะช่วงต้นแก้ไขสถานการณ์ในตอนนี้ไม่ได้เลยด้วยซ้ำพลังความสามารถของเถียนชิงคล้ายกันกับเขาต่างเป็นดินแดนอมตะช่วงกลางและชายชราที่ยืนอยู่ข้างกายเถียนชิงพลังความสามารถของเขาแข็งแกร่งกว่าพวกเขาอีกเป็นยอดฝีมือในระดับขั้นดินแดงอมตะช่วงปลายคนนึง

"เด็กน้อยฉันรู้ว่าพลังความสามารถของแกไม่เลวเลยแต่เดี๋ยวแกรีบหนีไปจะดีกว่านะถ้าเกิดได้ละก็ช่วยพาลูกสาวฉันหนีไปด้วย!"

"ไม่ต้องครับ!"สีหน้าของหลินหยินเรียบนิ่งพลางมองเถียนชิงที่ลอยอยู่กลางอากาศและพูดอย่างเยือกเย็น:"ตระกูลหลิงฉันรับไว้แล้วพวกแกรีบไสหัวออกไปซะ!"

ใบหน้าของเถียนชิงและดินแดนอมตะลึกลับคนดังกล่าวชะงักไปก่อนจะมีรอยยิ้มที่ดูเยือกเย็นปรากฏอยู่บนใบหน้าเถียนชิงหมุนดาบยาวบนมือรอบนึงปราณดาบสีดำกวาดฟันลงมาบนรังสีของปราณดับดังกล่าวมีรังสีของสายฟ้าระยิบระยับอยู่ด้วยปราณดาบพุ่งลงมาในทิศทางของหลินหยินอย่างกระทันหัน

"พวกแกถอยไป!"

หลิงจ้านตะคอกเสียงต่ำออกมาทีนึงกำลังจะเข้าไปรับปราณดาบ

แต่มีเงาร่างร่างนึงเคลื่อนไหวได้เร็วกว่าเขาอีกหลิงจ้านรู้สึกได้แค่ว่าเราร่างดังกล่าววาร์ปผ่านไปเงาร่างของหลินหยินก็ได้ปรากฏอยู่ตรงหน้าปราณดาบเป็นที่เรียบร้อยแล้วใช้นิ้วดีดไปบนปราณดาบสีดำ

"ปังปังปัง!"

ได้ยินแค่เสียงแตกสลายที่ดังเปราะจากการดีดนิ้วของหลินหยินปราณดาบสีดำได้แตกสลายลงไปและหายวับไปท่ามกลางอากาศ

หลิงจ้านที่ยืนอยู่ด้านหลังกลืนน้ำลายก่อนจะมองไปทางหลิงยวี่ซานพลางถามเสียงเบา:"ยวี่ซานคุณหลินนี่คือใครกันแน่?"

สามารถทำให้ปราณดาบที่เขาต้องใช้กำลังแรงทั้งหมดรับแตกสลายไปได้อย่างง่ายดายพลังความสามารถในระดับนี้ไม่ใช่พลังที่จะสามารถพบได้ในคนธรรมดาทั่วไปเลยนะ

หลิงยวี่ซานก็ทำตะลึงและหวาดกลัวมากเช่นกันก่อนจะพูดอย่างติดๆขัดๆ:"ผม…..ผมก็…..ไม่รู้เหมือนกันครับ!"

เถียนชิงและคนลึกลับที่ลอยอยู่กลางอากาศก็ผงะอยู่กับที่เช่นกันพวกเขาก็คิดไม่ถึงเหมือนกันว่าพลังความสามารถของหลินหยินจะแข็งแกร่งได้มากขนาดนี้เถียนชิงนำสายตาจ้องมองไปทางคนลึกลับโดยสัญชาตญาณ

"เด็กน้อยแกมาจากตระกูลไหน?"

สายตาของคนลึกลับก็ตึงเครียดมากเช่นกันอายุยังหนุ่มอยู่เลยระดับพลังความสามารถก็เก่งกาจถึงขั้นนี้แล้วมหาอำนาจที่อยู่เบื้องหลังต้องไม่ธรรมดาด้วยแน่นอน

"ผู้ฝึกฝนด้วยตัวเอง!"

หลินหยินมือไขว้หลังลอยอยู่บนอากาศพลางพูดอย่างเรียบนิ่ง

"เหอะผู้ที่ฝึกฝนด้วยตัวเอง?"

บนใบหน้าของชายชราลึกลับมีความโกรธกริ้วปรากฏเล็กน้อยคิดว่าเขาเป็นเด็กสามขวบหรือ?เขายังไม่เคยเห็นผู้ที่ฝึกฝนด้วยตัวเองที่ยังหนุ่มและมีความสามารถถึงขั้นนี้มาก่อนเลย

"เด็กน้อยแกต้องคิดดีๆนะฉันเป็นขุนนางต่างดินแดนของตระกูลไป๋ในเชื้อสายราชาเลยนะการที่จะมามีปัญหากับฉันแกต้องคิดดีๆนะบางทีฉันกับผู้อาวุโสในตระกูลแกอาจจะมีความสัมพันธ์กันอยู่บ้าง!"

"อย่างแกเนี่ยนะ?"หลินหยินมองชายชราอย่างดูหมิ่นก่อนจะพูดอย่างเรียบนิ่ง:"ตระกูลไป๋รับขุนนางต่างแดนที่อ่อนขนาดนี้ด้วยหรอ?มีความสัมพันธ์กับผู้อาวุโสในตระกูลฉันแกเหมาะหรือ?"

‘บังเอิญจังเลย!’

หลินหยินอดไม่ได้ที่จะระลึกในใจคิดไม่ถึงเลยว่าทันทีที่เข้ามาถึงอาณาจักรลับก็จะได้เจอกับขุนนางต่างแดนของตระกูลไป๋เลย

"แก….."

ใบหน้าของขุนนางต่างแดนตระกูลไป๋มีราศีแห่งความโกรธเกิดขึ้นแวบนึงเขาได้ขึ้นมาดำรงในตำแหน่งขุนนางต่างแดนเพราะเส้นสายของศิษย์พี่เขาจริงๆถ้าไม่ใช่เพราะว่ามีศิษย์พี่คนนึงที่อยู่ในระดับขั้นดินแดนแห่งความเป็นอมตะตระกูลไป๋จะชายตาลงมามองเขาได้ยังไง

"เด็กน้อยในเมื่อฉันให้เกียรติแกแล้วแกไม่รับเกียรตินั้นไว้งั้นวันนี้ฉันจะส่งแกไปลงนรกเอง"

นัยตาของชายชรามีความดุร้ายเกิดขึ้นก่อนจะหันไปส่งซิกทางสายตาให้เถียนชิงทั้งสองพุ่งโจมตีเข้าไปหาหลินหยินข้างคนละเห็นแค่บนตัวของชายชราเลยหมอกควันสีดำเคลื่อนไหวหน้าผีขนาดใหญ่ปรากฏขึ้นภายในพริบตาอ้าปากกัดลงมาในทิศทางของหลินหยินอย่างกระทันหัน

"ดาบสายฟ้าพิฆาต!"

เถียนชิงก็ได้ตะคอกอย่างโกรธกริ้วเช่นกันเถียนชิงกำดาบไว้แน่นพลางฟาดฟันลงไปอย่างเต็มแรง

ในระหว่างนั้นบนดาบที่ดำมืดมีสายฟ้าสีม่วงประกอบไปด้วยก่อนที่สายฟ้าสีม่วงจะครอบคลุมไปทั้งดาบก่อนจะกลายเป็นมังกรสายฟ้าสีดำขนาดใหญ่ตัวนึงฟันตรงเข้ามาหาหลินหยินอย่างกระทันหัน

"ระวัง!"

หลิงจ้านตะโกนเสียงดังเมื่อกี้ตอนที่เขาได้ประลองกับทั้งสองคนทั้งสองคนไม่ได้ออกแรงทั้งหมดที่มีเลยถ้าเกิดเปลี่ยนเป็นเขาที่ต้องเผชิญหน้ากับหน้าผีและมังกรสายฟ้านี้แค่กระบวนท่าเดียวเขาก็บาดเจ็บสาหัสแล้ว

"อ่อนเกินไปแล้วเนี่ย!"

เมื่อเห็นว่าหน้าผีและมังกรสายไฟยิ่งอยู่ยิ่งใกล้เข้ามาหลินหยินถอนหายใจทีนึงพลางพูดอยย่างทอดถอนใจถึงแม้ว่าขุนนางต่างแดนของตระกูลไป๋กับเถียนชิงจะเป็นดินแดนอมตะช่วงกลางคนหนึ่งและดินแดนอมตะช่วงปลายคนนึงแต่ว่าพลังการทำลายล้างกลับพอๆกันกับพลังของจางจิ่วเฉินในสำนักแปดเสาเลย

"ตายซะ!"

หลินหยินประกบนิ้วให้กลายเป็นดาบก่อนจะฟาดฟันออกไปอย่างเรื่อยเปื่อย

"โครม!"

ปราณดับที่สว่างไสวปรากฏขึ้นกลางอากาศฟาดฟันไปทางหน้าผีและมังกรสายฟ้าภายในพริบตามังกรสายฟ้าตรงหน้าเขาอ่อนแอเหมือนแผ่นกระจกเลยถูกฟันจนกลายเป็นฝุ่นผงทันทีหน้าผีก็เหมือนกันทันทีที่สัมผัสเข้ากับปราณดาบก็แตกสลายเป็นเถ้าธุลีทันที

พลังของปราณดาบที่ฟันออกไปไม่อ่อนลงเลยก่อนจะฟันตรงเข้าไปในทิศทางของทั้งสองคน