บทที่ 932 ฆ่าบัลลังก์ที่นั่งแก แกมีปัญหามั้ย?

จากการที่เวลาค่อยๆล่วงเลยผ่านไปทีละวิๆผู้คนที่เข้ามารวมตัวกันอยู่หน้าคลังสมบัติลับก็ยิ่งอยู่ยิ่งเยอะตอนนี้มีคนนับร้อยเลยภายในนี้มียอดฝีมือที่อยู่นะดับขั้นสูงกว่าดินแดนอมตะกว่าร้อยคนยิ่งมีกึ่งดินแดนแห่งความเป็นอมตะอีกสี่คนและยอดฝีมืออย่างราชาหมาป่าที่สามารถต่อสู้กับกึ่งดินแดนแห่งความเป็นอมตะได้

ยอดฝีมือทั้งห้านี้ยืนอยู่ด้านหน้าสุดของถ้ำชายชราผู้งอกคนนึงที่มีกลิ่นอายของความเก่าแก่อย่างบริสุทธิ์มองดูผู้คนที่เกลื่อนกลาดอยู่รอบๆขมวดคิ้วก่อนจะพูดเสียงต่ำกับสี่คนที่เหลือ:

"ทุกท่านครับพวกคุณไม่รู้สึกว่าคนที่อยู่รอบๆมีมากเกินไปหน่อยหรอครับ?คลังสมบัติลับตี้เซียนนี้เคยเปิดออกเก้าครั้งแล้วภายในถ้ำถูกสำรวจไปมากพอสมควรแล้วครั้งนี้ก็เป็นครั้งที่สิบแล้วนะครับไม่มีของดีๆหลงเหลือยู่แล้วนะ"

คนอื่นๆที่เหลือสบตากันครั้งนึงราชาหมาป่าเอ่ยปากพูดขึ้นมาก่อน:"ผมก็รู้สึกว่าสามารถกำจัดคนส่วนนึงออกก่อน"

"ดี!"

"ได้!"

"ลงมือเถอะ!"

ผู้คนที่ยืนอยู่ใกล้ๆทั้งห้าต่างรู้สึกตะลึงในใจก่อนจะหันหลังวิ่งหนีกลับไปอย่างกระทันหันโดยสัญชาตญาณ

แต่สุดท้ายก็สายไปก้าวนึง

ความเร็วของกึ่งดินแดนแห่งความเป็นอมตะทั้งห้าคนเร็วมากๆทั้งห้าคนลงมือโจมตีแบบไม่ออมแรงภายในเวลาลมหายใจเดียวก็เก็บชีวิตของดินแดนอมตะไปได้สิบกว่าคนแล้ว

"พวกเราทุกคนเข้าพร้อมกันฉันไม่เชื่อว่าพวกมันห้าคนจะเป็นคู่ต่อสู้ของพวกเราทั้งหมด!"

มีคนตะโกนขึ้นมาอย่างไม่ยอมการเดินทางในครั้งนี้ของพวกเขาก็เพื่อจะมาค้นหาโชคชะตาในคลังสมบัติลับตี้เซียนจะให้จากไปแบบนี้พวกเขาก็ไม่ยอมหรอกนะ

"ใช่พวกเราเข้าพร้อมกัน!"

"เย้ดแม่งเอ้ย!"

เหล่ายอดฝีมือดินแดนอมตะที่จะกะถอยกลับไปในตอนแรกต่างพากันหันหน้ากลับมาพุ่งกลับไปฆ่ากึ่งดินแดนแห่งความเป็นอมตะทั้งห้า

"ปัง!"

"ปัง!"

"ปัง!"

น่าเสียดายที่ดินแดนอมตะมีความแตกต่างกับกึ่งดินแดนแห่งความเป็นอมตะอยู่ดินแดนอมตะขั้นสูงสุดคนหนึ่งยังไม่สามารถรับกระบวนท่าเดียวของชายชราที่มีกลิ่นอายเก่าแก่บริสุทธิ์นั้นได้เลยก็สิ้นลมหายใจไปแล้ว

"เผ่นสิ!"

"รีบหนี!"

ผู้คนต่างวิ่งหนีกันอย่างตาลปัตรเมื่อเทียบกับโชคชะตาแล้วชีวิตของตัวเองสำคัญมากกว่า

กึ่งดินแดนแห่งความเป็นอมตะทั้งห้าแยกย้ายไล่ตามกันไปคนละทิศถ้าเกิดไม่ฆ่าคนพวกนี้ให้เกรงกลัวไปเลยเมื่อถึงตอนที่ประตูถ้ำเปิดออกพวกเขาต้องกลับมาถือโอกาสฉกฉวยผลประโยชน์ในณะที่เกิดความสับสนวุ่นวายแน่นอน

มองดูสองคนตรงหน้าที่ไม่หลบหนีนัยตาของราชาหมาป่ามีรังสีแห่งความโหดเหี้ยมภายในเด็กหนุ่มทั้งสองคนนี้มีหนึ่งในนั้นที่เป็นหญิงสาวที่ปลอมตัวเป็นชายหนุ่มอีกคนด้วยดูจากท่าแล้วน่าจะตกใจกลัวจนเอ๋อไปเลยสินะ

"ตายซะเถอะ!"

ราชาหมาป่าตะโกนเสียงดังหมาป่าที่เขานั่งอยู่ได้อ้าปากกว้างพุ่งกัดฉีกตรงมาในทิศทางของหลินหยิน

"ปัง!"

หลินหยินดีดนิ้วไปบนหน้าผากของหมาป่าทีนึงหมาป่าถูกดีดจนกระเด็นออกไปไกลสิบกว่ามเตร

"ไสหัวไปไกลๆอย่ามารบกวนฉัน!"

หลินหยินพูดอย่างเยือกเย็น

เสี่ยวเสวี่ยมองหลินหยินสายตาเริ่มมีรังสีแห่งความสงสัยเกิดขึ้นทั้งๆที่อายุยังไม่มากเลยแต่กลับมีพลังความสามารถถึงขั้นนี้เลยหรือมีแต่อัจฉริยะที่มีพรสวรรค์สูงส่งมากที่สุดในอาณาจักรลับคุนหลุนถึงจะมีระดับความสามารถที่เก่งกาจเท่านี้ในช่วงอายุแบบนี้ได้

แววตาของราชาหมาป่าที่มองไปทางหลินหยินก็มีการเปลี่ยนแปลงเล็กน้อยเช่นกันถึงแม้ว่าการโจมตีในเมื่อกี้ของหลินหยินจะไม่เลวเลยแต่ยังไม่ถึงขั้นที่สามารถทำให้เขารู้สึกเกรงกลัวได้

"ไอ้เด็กเมื่อวานซืนแกมันรนหาที่ตาย!"

หมาป่าที่ถูกดีดทีเดียวแล้วกระเด็นออกไปร้องคำรามอย่างโกรธกริ้วมันเป็นแค่สัตว์เดรัจฉานตัวนึงถึงแม้พลังความสามารถจะแข็งแกร่งแต่ไม่มีความคิดแต่อย่างใดการดีดในเมื่อกี้ของหลินหยินแค่ทำให้มันรู้สึกได้รับบาดเจ็บเล็กน้อยเมื่อได้รับคำสั่งจากเจ้าของหมาป่าก็ทนต่อไม่ได้อีกต่อไปอ้าปากกว้างแล้วพุ่งกัดเข้าไปในทิศทางของหลินหยินอย่างทันทีเลย

"ตั่ง!"

เห็นแค่พลังปราณดาบที่สว่างไสวพุ่งตรงออกมาจากนิ้วของหลินหยินผ่าตรงเข้าไปทางหมาป่า

หมาป่าที่สูงประมาณคนคนนึงกลิ้งลงไปกับพื้นร่างกายที่ใหญ่โตยังได้ชนเข้ากับต้นไม้ใหญ่เนื่องจากผลของความคุ้นชินหมาป่าตัวนี้ที่มีระดับความสามารถเทียบเท่ากับดินแดนอมตะช่วงปลายคนนึงจบชีวิตไปด้วยปราณดาบของหลินหยินเลย

เมื่อเหล่ายอดฝีมือเห็นภาพเหตุการณ์นี้ต่างรู้สึกตะลึงในใจไม่กล้าสบตาหลินหยิน

ชื่อเสียงและความน่าเกรงขามของราชาหมาป่ามีส่วนหนึ่งเนื่องมาจากหมาป่าตัวนี้ถ้าเกิดไม่มีหมาป่ากลายพันธุ์ที่มีเกราะป้องกันที่แข็งแกร่งขนาดนี้จากพลังความสามารถของราชาหมาป่าจะมีสิทธิ์อยู่ในระดับเดียวกันกับเหล่ากึ่งดินแดนแห่งความเป็นอมตะได้ยังไง

ส่วนหลินหยินในตอนนี้ใบหน้าเต็มไปด้วยรอยยิ้มแห่งความสุขจ้องมองราชาหมาป่า:"เหมือนเมื่อกี้แกจะบอกกับฉันว่าฉันกำลังรนหาที่ตาย?"

"ไม่ครับๆๆผมพูดผิดไปได้โปรดท่านช่วยไว้ชีวิตผมด้วยนะครับ!"

ราชาหมาป่าตกใจกลัวจนวิหลินหยินาณแทบจะหลุดออกจากร่างกราบขอร้องอ้อนวอนติดต่อกัน

เขาเป็นคนที่เคยประลองกับกึ่งดินแดนแห่งความเป็นอมตะมาก่อนแล้วนะเพิ่งพาเกราะป้องกันของหมาป่าตัวนั้นและตำราวิชาลับบางอย่างสามารถต่อรองกับกึ่งดินแดนแห่งความเป็นอมตะคนนั้นได้โดยที่ไม่มีท่าทีว่าจะแพ้เลยแต่ตอนนี้แม้แต่กระบวนท่าท่าเดียวของชายหนุ่มที่อยู่ตรงหน้านี้หมาป่าก็ต้านทานไม่ไหวงั้นหรอ

"หมาป่าของแกจะกัดฉันฉันฆ่ามันไปแกไม่พอใจหรอ?"

หลินหยินเอามือไขว้หลังพลางจ้องมองราชาหมาป่าอย่างเรียบนิ่ง

"พอใจครับพอใจครับทั้งหมดเป็นเพราะไอ้สัตว์เดรัจฉานนั่นมันรถหาที่ตายเองท่านทำถูกแล้วครับ!"ราชาหมาป่าคุกเข่าอยู่บนพื้นพลางก้มกราบขอร้องอ้อนวอนถึงแม้การตายของหมาป่าเขาจะรู้สึกเจ็บจิ๊ดที่หัวใจมากเช่นกันแต่เมื่อเทียบกับชีวิตของตัวเองแล้วหมาป่าตัวเดียวจะเทียบอะไรได้

"งั้นฉันจะเข้าไปภายในคลังสมบัติลับตี้เซียนพวกแกจะมีปัญหาอะไรไหม?"

หลินหยินเลยหน้าขึ้นไปมองเหล่ากึ่งดินแดนแห่งความเป็นอมตะคนอื่นๆตำแหน่งที่สายตาจ้องมองไปนักสู้ดินแดนอมตะต่างพากันก้มหน้าลงส่วนกึ่งดินแดนแห่งความเป็นอมตะทั้งสี่นั้นกลับจ้องมองหลินหยินด้วยสายตาที่เยือกเย็นเช่นเคย

"ดูแล้วเหมือนพวกแกจะไม่พอใจนะ?"

หลินหยินพูดด้วยน้ำเสียงที่เยือกเย็น

"เด็กน้อยแกก็เป็นแค่กึ่งดินแดนแห่งความเป็นอมตะคนนึงหรือว่าแกคิดจริงๆหรอว่าจะสามารถกดดันพวกเราได้?พวกเราอนุญาตให้แกเข้าไปภายในคลังสมบัติลับตี้เซียนก็จบทางที่ดีแกอย่าหาเรื่องใส่ตัว!"ชายชราที่มีกลิ่นแห่งความเก่าแก่ที่บริสุทธิ์พูดเสียงต่ำ

"ทำไมเพื่อนเกาต้องเสียเวลาพูดมากกับมันด้วยไอ้เด็กเมื่อวานซืนนี้โหดเหี้ยมเช่นนี้พวกเราร่วมมือกันเก็บมันจะดีกว่าไหม!"กึ่งดินแดนแห่งความเป็นอมตะอีกคนหัวเราะพลางเอ่ยปากพูดขึ้นมาอย่างเยือกเย็น

แววตาของบรรพบุรุษตระกูลเกาดำหม่นเห็นได้ชัดเลยว่าเขามีความรู้สึกหวั่นไหว

ตอนนี้คลังสมบัติลับยังไม่ถูกเปิดออกเป็นโอกาสที่จะเก็บชีวิตของเด็กหนุ่มคนนี้ได้พอดีเลยฆ่าไปคนนึงเดี๋ยวคู่แข่งก็จะลดน้อยลงคนนึง

"คนที่ใส่เสื้อขาวคนนั้นคือบรรพบุรุษตระกูลเกาเกาเซวียนคนเสื้อดำคือบรรพบุรุษตระกูลถันถันคังสองคนที่เหลือต่างเป็นผู้ที่ฝึกฝนด้วยตัวเองที่มีชื่อเสียงในละแวกนี้ฟางเปียวกับไฉยิ่งต่างเป็นกึ่งดินแดนแห่งความเป็นอมตะนายจะทำยังไงพวกเขาไม่ใช่คนที่ราชาหมาป่าจะสามารถเทียบเคียงได้หรอกนะ"เสี่ยวเสวี่ยเอาหัวเข้าไปพูดกระซิบข้างหูหลินหยิน

เธอสามารถมองออกได้เช่นกันว่าระดับความสามารถของหลินหยินก็เป็นแค่กึ่งดินแดนแห่งความเป็นอมตะคนนึงเหมือนกันบนตัวหลินหยินเต็มไปด้วยความลึกลับเธออยากดูว่าหลินหยินมีไพ่เด็ดอะไรกันแน่

อีกอย่างถ้าเกิดหลินหยินไม่มีไพ่เด็ดจริงๆเธอก็มีความมั่นใจเช่นกันว่าจะสามารถช่วยชีวิตหลินหยินได้

"ก็เป็นแค่พวกหมูหมากาไก่เท่านั้นแหละ!"หลินหยินเอามือไขว้หลังพลางพูดอย่างเรียบนิ่ง

"ไอ้เด็กเมื่อวานซืนโอหังนัก!"

ใบหน้าของทั้งสี่มีความโกรธกริ้วปรากฏทุกคนที่อยู่ที่นี่ใครไม่ใช่คนใหญ่คนโตที่ถูกขนานนามว่าเป็นผู้ที่สามารถยึดครองเขตนึงของที่นี่ได้บ้างแต่ตอนนี้กลับถูกคนอื่นเรียกว่าหมูหมากาไก่และยังเป็นรุ่นหลังอีกคนนึงด้วย

"เพื่อนเกาอายุนายมากที่สุดนายลองเสนอมาซิว่าจะจัดการไอ้เด็กเมื่อวานซืนนี้ยังไงดี!"บรรพบุรุษตระกูลถันถันคังพูดอย่างเยือกเย็น

ภายใต้สถานการณ์ที่เชื้อสายราชายังไม่เปิดโปงพวกเขาตระกูลถันและตระกูลเกาเป็นผู้ที่ยึดครองในพื้นที่แห่งนี้พวกเขาเคยได้รับการเหยียดหยามแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน

เกาเซวียนนิ่งเงียบไปสักพักก่อนจะพูดอย่างเยือกเย็น:

"ในเมื่อไอ้เด็กนี่จองหองมากขนาดนี้เราจับตัวมันก่อนดีกว่าไหมจากนั้นค่อยให้อาจารย์ในสำนักมันจัดการมันอีกที"

ถ้าเกิดไม่ใช่เพราะว่าเมื่อกี้เกาเซวียนได้ลงมือโจมตีเหล่ายอดฝีมือดินแดนอมตะทันทีโดยที่ไม่ได้พูดพร่ำทำเพลงอะไรเลยบางทีก็อาจจะมีคนคิดว่าเกาเซวียนเป็นผู้เฒ่าคนนึงที่มีจิตใจเมตตาอ่อนโยนแน่นอน