บทที่ 915 ข่าวลับเมื่อร้อยปีก่อน

"คนในโลกมนุษย์ต่างบอกว่าการมีชีวิตที่ยืนยาวเป็นเรื่องดีแต่ข้ารู้สึกว่าสิ่งที่ลืมไม่ได้คือเนื้อและเหล้า!"

ตามมาด้วยชายชราในชุดกี่เพ้าที่มาพร้อมกับสายลมในมือมีเต้าหู้เหล้าอันนึงปลายเสื้อกี่เพ้าโบกสะบัดก่อนจะปรากฏอยู่ตรงหน้าหลินหยินพร้อมกับสายลม

ชายชราในชุดต้าวผาวมองหลินหยินนัตยามีรอยยิ้มแห่งความชื่นใจปรากฏพลางพูด:

"แกยอดเยี่ยมมากๆ!"

หลินหยินสัมผัสกลิ่นอายของความชั่วร้ายจากบนตัวชายชราชุดต้าวผาวไม่ได้เลยอีกอย่างความรู้สึกที่ใช้ชราคนดังกล่าวนี้ที่ให้เขาเป็นความรู้สึกที่คาดการณ์ไม่ได้เก่งกว่าดยุคสีเลือดคนเมื่อกี้เสียอีก

เมื่อกี้ที่ดยุคสีเลือดคนดังกล่าวตกใจจนหนีไปก็เนื่องมาจากชายชราชุดต้าวผาวคนนี้เช่นกัน

"ไม่ทราบว่ารุ่นพี่คือใครครับ?"หลินหยินถามด้วยใบหน้าที่พร้อมกับความงุนงงเมื่อก่อนความเข้าใจของเขาที่มีต่อโลกนี้ก็ยังน้อยเกินไปอยู่ดีตอนนี้มียอดฝีมือปรากฏอยู่ต่อหน้าเขาทีละคนๆมุมมองของเขาที่มีต่อโลกใบนี้ได้เปลี่ยนแปลงจากหน้ามือเป็นหลังมือไปเลย

เขาสันนิษฐานว่าชายชราชุดต้าวผาวที่อยู่ตรงหน้านี้มาจากอาณาจักรลับที่เป็นตำนานเล่าขานต่อกันมา

"แกเรียกฉันว่านักพรตเหล้าก็ได้"

ชายชราชุดต้าวผ่าวเหัวเราะเบาๆรู้ว่าหลินหยินสงสัยในตัวตนของตัวเองเล็กน้อยก่อนจะพูดต่ออีกว่า:"ฉีนคือลูกหลานรุ่นที่เก้าของเทพเทียนซือบนภูเขาหลงหู่และเป็นผู้ปกปักรักษาอณาจักรมังกรอีกด้วย"

"ผู้ปกปักรักษาและจักมังกร?"

แววตาของหลินหยินมีความตะลึงเกิดขึ้นคิดไม่ถึงเลยว่านักพรตเหล้าคนนี้เป็นผู้ปกปักรักษาอาณาจักรมังกรงั้นหรอและก่อนหน้านี้เขาไม่เคยรู้มาก่อนเลยด้วยซ้ำว่าอาณาจักรมังกรยังมีผู้คอยปกปักรักษาให้ด้วย

"ก่อนหน้านี้ระดับขั้นของแกยังอยู่สูงไม่พอการที่แกจะไม่รู้ก็เป็นเรื่องที่ปกติมาก"นักพรตเหล้าดื่มเหล้าคำนึงก่อนจะพูด:"หลายปีก่อนตอนที่แกนำพาคนในสำนักมังกรทำสงครามกับดินแดนมืดในต่างประเทศฉันก็สังเกตเห็นแกตั้งแต่ตอนนั้นแล้วไม่งั้นแต่เคยคิดไหมว่าทำไมสงครามในครั้งนั้นถึงไม่มีผู้แข็งแกร่งที่แท้จริงออกมาเข้าร่วมสงครามด้วย?"

นักพรตเหล้าพูดอย่างลึกซึ้ง

"เชื้อสายภูเขาหลงหู่ของฉันเคยทำข้อตกลงสัญญนากับพวกคนในเขตตะวันตกเรื่องของโลกมนุษย์ยอดฝีมือที่อยู่ในระดับขั้นดินแดนอมตะขึ้นไปจะเข้าไปยุ่งเกี่ยวด้วยไม่ได้แต่ว่าเด็กหนุ่มอย่างพวกแกไม่เคยรู้เรื่องนี้มาก่อนเลยด้วยซ้ำไม่งั้นแกเคยคิดไหมล่ะว่าทำไมผ่านมาร้อยกว่าปีถึงไม่มียอดฝีมือในระดับขั้นดินแดนอมตะปรากฏในโลกมนุษย์"

"เด็กน้อยแกสบายใจได้ขอแค่ฉันยังมีชีวิตอยู่พวกคนในตระกูลเลือดก็จะไม่กล้ามาหาเรื่องแกในอาณาจักรมังกรแต่ว่าทางที่ดีที่สุดแกอย่าไปเขตตะวันตกเลยเพราะฉันไม่ใช่คู่ต่อสู้ของพวกตัวประหลาดในตระกูลเลือดเลย"

หลินหยินพยักหน้าก่อนจะถาม:

"แล้วรุ่นพี่รู้จักอาณาจักรลับหรือไม่?"

นักพรตเหล้ามองหลินหยินรอบนุงก่อนจะพูดอย่างแปลกๆ:"คิดไม่ถึงเลยนะว่าแกจะรู้จักอาณาจักรลับด้วย"

ชะงักไปเล็กน้อยก่อนที่นักพรตเหล้าจะพูดขึ้นมาต่อ"พลังฟ้าดินในอาณาจักรลับมีล้นหลามมากความเร็วในการฝึกฝนของผู้คนที่ฝึกฝนอยู่ภายในนั้นเร็วกว่าผู้ที่ฝึกฝนในโลกมนุษย์อย่างน้อยสามถึงสี่เท่าหรือว่าแกได้รับการสืบสานจากอาณาจักรลับ?"

"ก็จริงถ้าเกิดแกไม่ได้รับการสืบสานจากอาณาจักรลับก็คงจะไม่ฝึกฝนจนถึงระดับขั้นอย่างวันนี้ในช่วงอายุแบบนี้ได้"

นักพรตเหล้ามองหลินหยินส่ายหน้าไปมาก่อนจะพูด:"แต่น่าเสียดายที่แกถามผิดคนฉันไม่ค่อยรู้เรื่องเกี่ยวกับอาณาจักรลับคุนหลุนมากนักถึงแม้ฉันจะถือกำเนิดมาจากอาณาจักรลับก็จริงแต่ไม่ใช่อาณาจักรลับคุนหลุนด้านบนภูเขาหลงหู่ของฉันก็มีอาณาจักรลับเช่นกันแต่ว่าอาณาจักรดังกล่าวเล็กมากเพียงพอแค่สำหรับอัจฉริยะในภูเขาหลงหู่ของฉันเท่านั้นและไม่เคยติดต่อสื่อสารกับคนในอาณาจักรลับคุนหลุนมาก่อนอีกด้วย"

หลินหยินพยักหน้าและไม่ได้ถามอะไรต่อแต่แค่คิดไม่ถึงว่าภายในอาณาจักรมังกรจะมีอาณาจักรลับที่มากกว่าสองอาณาจักร

นักพรตเหล้ามองดูหลินหยินก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงที่รู้สึกน่าเสียดายเล็กน้อย"น่าเสียดายที่แกไม่ใช่ลูกศิษย์ในภูเขาหลงหู่ไม่งั้นการเปิดอาณาจักรลับในสิบปีถัดไปแกก็จะได้รับสิทธิ์ด้วยแน่นอน"

"การที่จะฝึกฝนให้ถึงดินแดนแห่งความเป็นอมตะในโลกมนุษย์นั้นมันยากจริงๆ!"

"ถ้าไม่ได้เป็นดินแดนแห่งความเป็นอมตะเมื่ออยู่ในโลกภายนอกก็จะเป็นภัยอันตรายถ้าเกิดมันไม่ได้จริงๆแกก็ไปอยู่ที่ภูเขาหลงหู่กับฉันเถอะไม่งั้นถ้าเกิดปรากฏการณ์ที่ดินแดนอมตะสูญหายไปเป็นจำนวนมากเหมือนเมื่อร้อยปีก่อนก็จะแย่แล้วล่ะ!"

"ร้อยปีก่อน?"เมื่อหลินหยินได้ยินแบบนี้เหมือนเขาจะนึกอะไรบางอย่างขึ้นมาได้ก่อนจะรีบถาม:"รุ่นพี่ครับร้อยปีก่อนดินแดนอมตะในอาณาจักรมังกรได้สูญหายไปเป็นจำนวนมากหรอครับ?"

ท่านพ่อของเฉียนเหล่าก็เป็นนักสู้ในระดับดินแดนอมตะคนนึงเมื่อร้อยปีก่อนเช่นกันแต่ว่าไม่รู้ว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้นถึงได้หายตัวไปอย่างไร้ร่องรอยและช่วงเวลาที่เกิดขึ้นก็เกิดเมื่อประมาณร้อยปีก่อนอีกด้วย

"ถูกต้องหรือว่ารุ่นอาวุโสของอาจารย์แกเคยหายตัวไปเมื่อร้อยปีก่อน?"นักพรตเหล้าดื่มเหล้าไปอีกคำนึงก่อนจะถาม

"ใช่ครับถึงแม้จะไม่ใช่รุ่นอาวุโสของอาจารย์ผมแต่มีรุ่นอาวุโสคนนึงหลังจากที่ฝึกฝนถึงระดับขั้นดินแดนอมตะก็ได้หายตัวไปอย่างไร้ร่องรอยเลยครับ!"หลินหยินพยักหน้าพลางพูด

"เรื่องนี้ถ้าจะให้เล่ามันจะยาวเลยล่ะ!"

ใบหน้าของนักพรตเหล้ามีสีแห่งความระลึกถึงเกิดขึ้นนิ่งเงียบไปสักพักถึงจะพูดขึ้นมา:"อันที่จริงเรื่องนี้ถ้าจะให้พูดมันก็เป็นความไม่ชำนาญของเทพเทียนซือบนภูเขาหลงหู่ของฉันเองร้อยปีก่อนผู้ที่มีหน้าที่ป้องกันไม่ให้ยอดฝีมือในเขตตะวันตกเข้ามาในอาณาจักรเรายังไม่ใช่ฉันแต่เป็นอาจารย์อาท่านหนึ่งของฉันแต่ทว่าเนื่องจากอาจารย์อาของฉันคลั่งไคล้แต่เรื่องการฝึกฝนไม่ได้มาสนใจเรื่องในโลกมนุษย์เลยด้วยซ้ำนี่จึงส่งผลให้ยอดฝีมือระดับขั้นดินแดนอมตะในอาณาจักรมังกรสูญหายไปเป็นจำนวนมากภายในค่ำคืนเดียว"

"หลังจากเหตุการณ์นี้หลังจากที่อาจารย์สำนักทราบเรื่องนี้จึงมีบทลงโทษให้นำตัวอาจารย์อาไปกักขังในหอค่อยสารภาพบาปชั้นต่ำสุดวันนั้นไม่ได้มีแค่ดินแดนอมตะในอาณาจักรมังกรสูญหายไปนักสู้ดินแดนอมตะในอาณาจักรอื่นก็มีการหายตัวไปด้วยเช่นกัน"

"หลังจากนั้นฉันจึงได้รับดำรงในตำแหน่งผู้คอยปกปักรักษาอยู่บนภูเขาหลงหู่จากการตรวจสอบและสืบหาของฉันพบว่าผู้คนที่สูญหายไปนะจะมีความเกี่ยวข้องกับศาลศักดิ์สิทธิ์ในตะวันตกถึงแม้ฉันจะได้ไปสำรวจในพื้นที่เขตตะวันตกแต่ยอดฝีมือที่อยู่ในศาลศักดิ์สิทธิ์มีมากเกินไปอีกอย่างที่ดินบรรพบุรุษของพวกเขาอยู่ที่ไหนฉันก็ไม่รู้เหมือนกันดังนั้นจึงทำได้แค่ปล่อยเรื่องนี้ไป"

นักพรตเหล้าส่ายหน้าไปมาก่อนจะพูด"เด็กน้อยถ้าเกิดแกอยากจะสืบหาความจริงจริงๆทางที่ดีรอให้ถึงดินแดนแห่งความเป็นอมตะก่อนจะดีกว่าศาลศักดิ์สิทธิ์ไม่เหมือนกับภูเขาหลงหู่ของฉันหรอกนะที่จะมีแค่ผู้แข็งแกร่งที่แท้จริงสองสามคน"

"ขอบคุณคำแนะนำจากรุ่นพี่ครับ"หลินหยินคารวะต่อนักพรตเหล้าดูจากสถานการณ์แล้วนักพรตเหล้าน่าจะเป็นคนประสงค์ดี

"พอแล้วล่ะวันนี้พอแค่นี้เถอะฉันขอตัวกลับภูเขาหลงหู่ก่อนนะถ้าเกิดมียอดฝีมือที่อยู่สูงกว่าระดับขั้นดินแดนอมตะมาหาเรื่องแกแกสามารถมาหาฉันที่ภูเขาหลงหู่ได้!"

พูดจบร่างกายของนักพรตเหล้ากลายเป็นแสงไฟดวงนึงและพุ่งออกไปในทิศทางไกลทันที

"ขอบคุณมากครับรุ่นพี่!"

รอจนกระทั่งเงาร่างของนักพรตเหล้าได้หายไปหมดแล้วหลินหยินถึงจะหันหลังแล้วลงมาบนพื้น

ฉางเซิงจึในตอนนี้เหลือแค่ลมหายใจเล็กน้อยอยู่ในหลุมลึกส่วนจางจิ่วเฉินก็กำลังมองมาที่หลินหยินด้วยใบหน้าที่ฝืนยิ้มด้วยเช่นกัน

"โคลดตายไปแล้ว"หลินหยินมองดูทั้งสองคนพลางพูดอย่างเรียบนิ่ง:"ถึงตาพวกแกละ!"

ฉางเซิงจึพยายามดิ้นรนดันตัวให้ลุกขึ้นก่อนจะพูด:"หลินหยินฉันยอมเอาตำราวิชาทั้งหมดในภูเขาฉีหยุนของฉันให้คุณได้ขอแค่คุณอย่าไปทำให้คนในภูเขาฉีหยุนรู้สึกยากลำบากฉันไม่ได้ติดต่อกับพวกเขามานานนับสิบกว่าปีแล้วแม้แต่เจ้าสำนักยังไม่ทราบถึงการมีอยู่ของฉันเลยขอให้คุณช่วยปล่อยพวกเขาไปด้วยนะครับ!"

หลังจากที่พูดจบโคลดนำตำราวิชาสีทองเล่มหนึ่งวางไว้บนพื้น

"ไม่พอ!"

หลินหยินยิ้มมุมปากอย่างดูถูกส่ายหน้าไปมาก่อนจะพูด"หรือว่าพวกแกคิดว่าการที่พวกแกฉวยโอกาสลงมือทำร้ายฉันแล้วแค่ชีวิตสองชีวิตของพวกแกก็จะสามารถทำให้ไฟโกรธในใจฉันดับลงได้งั้นหรอ?"