บทที่ 952 ผู้นำของตระกูลชิง ชิงหนานเทียน

แสงสีฟ้าส่องประกายบนดาบยาวของชิงเฟิงเพียงแปบเดียวร่างของชิงเฟิงก็มาปรากฏที่ด้านบนของหมาป่าจากนั้นเขาก็เงื้อดาบฟาดเข้าใส่

หมาป่าเงยหน้าขึ้นมองชิงเฟิงดวงตาของเปล่งประกายด้วยความหวาดกลัวแต่เขาไม่ถอยหนีเขาอ้าปากและลำแสงสีขาวก็พุ่งเข้าหาชิงเฟิง

"ตายซะเถอะ!"

การเยาะเย้ยปรากฏขึ้นในดวงตาของชิงเฟิงดาบยาวเหวี่ยงออกไปและชนเข้ากับลำแสงสีขาวดาบสีน้ำเงินตัดลำแสงสีขาวเหมือนผ่ากลางเต้าหู้นิ่มๆตรงไปที่ศีรษะของหมาป่า

"บรู๊วว!"

หมาป่าสีเทาส่งเสียงหอนยาวและหลับตาลงช้าๆราวกับรอความตายของตัวเองที่กำลังมาถึง

"แคร๊ง!"

มีเสียงของกระทบกันหมาป่าสีเทาค่อยๆลืมตาขึ้นเขารอดพ้นจากการถูกตัดศีรษะด้วยดาบไม่เหมือนอย่างที่คิดไว้ในตอนแรกดาบยาวที่ฟันเข้าหาเขาหักเป็นสองท่อนและมันถูกแทนที่ด้วยดาบยาวเรียวที่ดูเรียบง่ายที่อยู่ในมือของชายที่คู่ควรจะต่อสู้กับราชาของพวกเขา

แววตาไม่เข้าใจมนุษย์ปรากฏขึ้นในดวงตาของหมาป่าเขาไม่เข้าใจว่าทำไมชายคนนี้ถึงต้องการช่วยเขา

"นี่ให้ฉันจัดการเถอะ!"

หลินหยินเหลือบมองไปที่ราชาหมาป่าสีเทาและกล่าวอย่างใจเย็น

"ตกลง!"

ราชาหมาป่าสีเทามองไปที่หลินหยินอย่างชั่งใจจากนั้นก็หันกลับมาเพื่อปกป้องผลทงหยวน

หลินหยินยิ้มหันไปมองชิงเฟิงและพูดอย่างเย็นชา

"ตอนนี้ฉันถามแกตอบ!เข้าใจไหม?"

ชิงเฟิงกลืนน้ำลายและกระซิบ"พี่ชายฉันไม่รู้ว่าคุณมาจากตระกูลไหนแต่ฉันมาจากตระกูลชิงชิงเซวียนเป็นหลักของชิงหยวนมันไม่ดีสำหรับคุณที่จะฆ่าฉันตอนนนี้หรอกผลทงหยวนมีสามลูกทำไมเราไม่ร่วมมือกันเพื่อฆ่าสัตว์ประหลาดทั้งสองก่อนฉันต้องการเพียงผลเดียวเท่านั้นและคุณสามารถเป็นพันธมิตรกับตระกูลชิงของฉันได้ด้วย"

ชิงเฟิงกลัวคนตรงหน้ามากกว่าสัตว์ประหลาดแต่ที่สามารถเจรจาต่อรองได้เพราะเขายังคงมีความมั่นใจในความแข็งแกร่งของตัวเองแต่ตอนนี้พลังดาบเต็มกำลังเขาถูกชายคนนี้ขัดขวางต่อหน้าต่อตานอกจากนี้เขายังหักดาบยาวของเขาอย่างง่ายดายอีกด้วย

แม้ว่าดาบยาวของเขาจะไม่สามารถเทียบได้กับองครักษ์เทพเจ้าที่มีชื่อเสียงแต่ก็ยังคงเป็นดาบที่ดีและเป็นเรื่องยากสำหรับคนธรรมดาที่จะหักดาบยาวของเขาได้

"เดรัจฉาน?"

มีความโกรธในน้ำเสียงของราชาหมาป่าสีเทาขณะจ้องมองไปที่หลินหยินและชิงเฟิง

"ฉัวะ!"

หลินหยินหยิบดาบออกมาไวดังสายลมเขาตัดแขนขวาของชิงเฟิงกลางอากาศ

"อ๊าก!"

ชิงเฟิงกรีดร้องและมองไปที่หลินหยินอย่าไม่เชื่อสายตา

เห็นได้ชัดว่าถ้าทั้งสองคนร่วมมือกันพวกเขาจะสามารถชนะและขโมยผลทงหยวนได้อย่างแน่นอนแต่คนๆนี้เลือกที่จะโจมตีเขาแม้ว่าเขาจะไม่รู้จักหลินหยินแต่เขาก็รู้จักทุกคนที่มาจากราชวงศ์ที่ยิ่งใหญ่ตระกูลของหลินหยินต้องเป็นเพียงตระกูลเล็กๆ

เขากล้าที่จะทำร้ายกับคุณชายแห่งราชวงศ์เขาไม่กลัวผลที่จะตามมาทีหลังเหรอ?

ใบหน้าของราชาหมาป่าสีเทายังมีความสงสัยในตัวมนุษย์

"ฉันหลินหยินไม่ใช่คนที่พูดแล้วไม่คืนคำและฉันอาจจะยังมีความแค้นกับตระกูลชิงของคุณอยู่บ้างชิงเซวียนจากตระกูลชิงของคุณต้องการที่จะฆ่าฉันที่เทียนหยวนใช่ไหม?"

หลินหยินยืนอยู่ในที่ของเขาและพูดอย่างใจเย็น

"แกคือหลินหยิน!"

ใบหน้าของชิงเฟิงแสดงให้เห็นถึงความเข้าใจในทันใดหลินหยินได้สังหารหลี่เซียนที่ตึกเติงเทียนและจากนั้นก็จัดการนักพรตหมาป่าคนของชิงเซวียนเขาล้วนเคยได้ยินเรื่องของหลินหยินมาก่อน

เขายังรู้ว่าแม้ว่าความแข็งแกร่งของหลินหยินจะไม่เท่าชิงเซวียนแต่ก็ไม่ใช่คนที่เขาสามารถเปรียบเทียบได้

ตอนนี้หัวใจของเขาตื่นตระหนกไปหมด

"แกต้องการอะไร!"

ชิงเฟิงกัดฟันและพูด

"ไม่ต้องการอะไรฉันแค่ขอให้แกตอบ!"

หลินหยินกล่าวอย่างใจเย็น

"ตกลง!"

ในตอนนี้ชิงเฟิงไม่สนใจสิ่งที่หลินหยินต้องการถามตอนนี้เขาแค่ต้องการที่จะมีชีวิตรอด

"ผู้นำตระกูลชิงของแกคือชิงหนานเทียน!"หลินหยินเอ่ยเบาๆ

"ชิงหนานเทียนอะไรผู้นำในตระกูลชิงของฉันคือท่านชิงจุน!"

ใบหน้าของชิงเฟิงดูเหมือนไม่แยแสแต่ลึกๆแล้วในใจของเขานั้นค่อนข้างปั่นป่วนชิงหนานเที่ยนซึ่งเป็นผู้นำตระกูลชิงนั้นได้เปลี่ยนชื่อเป็นชิงจุนเมื่อก่อตั้งตระกูลชิงขึ้นนอกจากนี้เขายังได้รู้เรื่องนี้โดยบังเอิญหลังจากผ่านการเป็นครึ่งอมตะไปแล้วแต่หลินหยินนั้นพูดเรื่องทั้งหมดออกมาในครั้งเดียว

"เขากำลังโกหก!"

ในตอนนี้หมาป่าสีเทาที่ยืนอยู่ข้างๆพูดขึ้น

"พรสวรรค์ของฉันสามารถรู้ได้ว่าเขาพูดความจริงอยู่หรือไม่"

หลังจากราชาหมาป่าสีเทาพูดจบเขาก็เงียบเพื่อบอกให้รู้ว่าเขากำลังตอบแทนหลินหยินที่ช่วยผู้ใต้บังคับบัญชาของเขาไม่อย่างนั้นแล้วเขาไม่มีทางเสวนากัมนุษย์อย่างเด็ดขาด

หลินหยินเหลือบมองไปที่ราชาหมาป่าสีเทาด้วยความประหลาดใจเขาไม่ได้คาดหวังว่าราชาสัตว์ประหลาดตนนี้จะยอมละทิ้งความหยิ่งยโสแม้เพียงเล็กน้อยก็ตาม

"ถ้าเป็นอย่างนั้นแกก็ตายได้แล้ว!"

หลังจากพูดจบหัวของชิงเฟิงก็ลอยขึ้นไปในอากาศดวงตาของเขายังคงเบิกโพลงด้วยความไม่เชื่อ

แต่ก็เพียงพอแล้วที่จะรู้ว่าผู้นำของตระกูลชิงคือชิงหนานเทียนผู้ที่ทำลายสำนักมังกรคือทหารของหนึ่งในสี่ราชวงศ์และผู้ทรยศคือตระกูลชิงในแปดราชวงศ์

ไม่มีที่ว่างสำหรับการประนีประนอมระหว่างเขาและตระกูลชิงแม้ว่าเขาจะเต็มใจที่จะคืนดีกับตระกูลชิงแต่หากตัวตนเขาถูกเปิดเผยตระกูลชิงอาจไม่ต้องการปล่อยเขาไป

หลินหยินไม่สนใจศพของชิงเฟิงและกล่าวว่า

"ผลไม้ใกล้จะสุกแล้วฉันจะเอาไปล่ะ!"

ราชาหมาป่าสีเทสมองไปที่หลินหยินอย่างครุ่นคิดและกล่าวว่า"ตกลง!"

หลินหยินยืนอยู่อีกด้านหนึ่งของต้นผลไม้รอให้ผลทงหยวนสุก

ตอนนี้เขารู้สึกพอใจไม่น้อยเขาไม่ได้คาดหวังว่ามันจะเป็นผลทงหยวนและเขาสามารถบุกเข้าไปในดินแดนแห่งความเป็นอมตะได้โดยผลทงหยวนและจำทำให้การเดินทางไปยังอาณาจักรลับนั้นสมบูรณ์แบบ

ด้วยความแข็งแกร่งของผู้เป็นอมตะจึงสามารถถือได้ว่าเป็นปรมาจารย์ในคนธรรมดาแม้ว่าตระกูลไป๋จะพบว่าไป๋ห่าวเสียชีวิตไปแล้วพวกเขาก็จะไม่ใช้ทความพยายามมากมายเพื่อเข้าสู่ดินแดนที่ต่ำกว่าดินแดนอมตะเพื่อค้นหาเขา

"ตุ้บ!"

ทันทีที่ผลไม้สุกราชาหมาป่าสีเทาก็โบกมือเบาๆและผลไม้หนึ่งผลก็ถูกส่งไปยังมือของหลินหยินส่วนผลไม้ผลอื่นก็ลอยเข้าไปในปากของหมาป่าเทาที่อยู่ข้างๆเขา

ดวงตาของหลินหยินเรียบเฉยเขาพยักหน้าให้กับราชาหมาป่าสีเทาเล็กน้อยก่อนที่จะออกจากหุบเขา

เขาไม่คาดคิดมาก่อนว่าราชาหมาป่าสีเทาจะมอบผลทงหยวนให้กับลูกน้องหมาป่าของเขาผลทงหยวนนั้นเป็นสิ่งที่มีค่าอย่างยิ่งแม้แต่ในอาณาจักรลับคุนหลุน

หลินหยินลอยไปตามสายลมและสัตว์ประหลาดทั้งหมดที่เขาพบก็ถูกเขาจัดการจนตาย

เมื่อมาถึงหุบเขาที่ซ่อนเร้นหลินหยินได้ขับไล่หมีประหลาดออกไปและยึดครองถ้ำของมัน

เขาใช้ดาบชิวสุ่ยตัดก้อนหินที่แหลมคมออกไปสองสามก้อนและปิดกั้นทางเข้าถ้ำเพื่อไม่ให้เกิดปัญหาเมื่อต้องเดินผ่าน

เวลาผ่านไปอย่างรวดเร็ว

สามวันผ่านไป

หลายคนมายังหุบเขาที่หลินหยินอยู่

พี่น้องสองคนไป๋ยวีไป๋โจ้วและคนในกลุ่มหกหรือเจ็ดคนแต่ไม่พบชิงเซวียน

"ไป๋โจ้วผลไม้ชนิดต่างๆที่นายเคยพูดถึงอยู่ในหุบเขานี้เหรอ"

ไป๋ยวีขมวดคิ้วหุบเขาแห่งนี้ดูไม่น่าจะมีผลไม้วิเศษ

"พี่ใหญ่ท่านยังไม่เชื่อข้าอีกหรือ?"

ไป๋ยวีกล่าวด้วยรอยยิ้ม

"ไปกันเถอะเข้าไปดูกัน!"

ไป๋ยวีพยักหน้าและเดินไปที่หุบเขาเพื่อดูว่ามีผลไม้วิเศษอยู่บ้างหรือไม่

ก่อนที่เขาจะเดินไปได้ไกลไป๋ยวีก็เห็นชิงเซวียนนั่งอยู่ไม่ไกลจากทางเข้าหุบเขา

ชิงเซวียนมองไปที่สองพี่น้องไป๋ยวีด้วยรอยยิ้มในดวงตาของเขาและพูดด้วยรอยยิ้ม

"พี่ไป๋ยวีวันนี้ฉันมาส่งพี่!"